'Tour de Haute Veluwe'


Send cash not ash

17 april 2010


'Send cash not ash' hoorde je rondom dit weekend. De vulkaanas uit IJsland belet mijn neef Rodney om naar Nederland te komen. Even contact met Jan gehad: wat gaan we doen? Tour de Haute Veluwe van C.B.F.B uit Bennekom organiseert jaarlijks een rondje over de Hoge Veluwe. Gaan we doen. Het is prachtig mooi rustig weer. Dat rustige geldt overigens niet voor Jan, die na zijn noodgedwongen pauze fietst alsof hij op een brommer rijdt. Eerste uur zitten we aan ruim 34 gemiddeld.
De Posbank
Het rondje is niet heel bijzonder. Veel vlak en af en toe een klim. We worden op zeker moment door collega fietsers tegengehouden: ongeluk! Ambulance erbij. De schrik zit er even in. Stuurfoutje! Hij had gelukkig wel een helm op. Tegen het einde van de tocht beklimmen we de Posbank van de makkelijke noordzijde. Ik kwam op internet de uitleg over de naamgeving Posbank tegen: 'De Posbank is genoemd naar het monument in de vorm van een halfronde stenen bank dat aanwezig is op een markant uitzichtpunt. Deze bank is vernoemd naar de heer G.A. Pos, oud-voorzitter van de ANWB. De stenen bank is gebouwd door aannemer Gerrit Bennink (1869–1936) uit Rheden ter ere van het 25 jarig jubileum (7 mei 1893-1918) van de heer Pos als de tweede voorzitter van de ANWB.' 

Lastig is daarna de Zyperberg en leuk de haarspeld van de Emmapyramide. Dan is het rijden tot aan de Italiaanse weg, die me heel goed afgaat (hoge trapfrequentie) en daarna zijn we de weg kwijt. Navigeren op de Garmin lukt me even niet goed; dan maar direct terug naar Bennekom. Met een gemiddelde van bijna 33 zijn we erg tevreden.


'Veenendaal-Veenendaal'

Vertrouwd parcours

10 april 2010



De weersvoorspellingen zijn stuk gunstiger dan verleden week in Vlaanderen. Het prikkelt me zelfs om kniestukken in plaats van beenstukken mee te nemen. Vroeg ben ik bij Erik en wachten we bij de McDonalds op John en Hans. Op naar de Utrechtse heuvelrug.


Italiaanse weg
Het wordt de vierde keer dat ik Veenendaal-Veenendaal ga rijden. Meestal deed ik dit als voorbereiding op de Amstel Gold Race een week later. Dit jaar rij ik geen Amstel.


Je kunt kiezen uit twee versies: de 100 en de 130 kilometer. Vorig jaar voor het eerst de 130 gedaan. Leuke van deze tocht zijn de klims over Zyperberg, Emmapyramide en Posbank.


Na de start in Veenendaal doen we achtereenvolgens de Amerongse berg, Defensieweg, Koerheuvel, Wageningse berg aan om bij Doorwerth de befaamde Italiaanse weg te beklimmen. Prachtige klim over steentjes met haarspeldbocht. Goed doseren en klein rijden. Na de Italiaanse weg rijden we naar de ravitaillering bij Arnhem en maken de ronde over Posbank en co. Het loopt lekker vandaag, maar nu ook merk ik dat de punch er nog niet is. Op zich niet gek, want ik heb nog weinig in D3 getraind. Duurvermogen is goed, want ik voel kracht nauwelijks afnemen. Onderweg stoppen we voor een pannenkoek en rijdt ieder voor zich naar Veenendaal. Heerlijke rit!


'Ronde van Vlaanderen 2010'


Over kasseien, kuitenbijters, Kapelmuur en klereweer

3 april 2010


Het gaat mijn tweede keer worden: Vlaanderens Mooiste rijden. De vorige keer (2008) heeft een onuitwisbare indruk bij me achtergelaten: slecht weer, kasseien, steile klimmetjes, het gebied, de atmosfeer. Prachtig. Dit is traditie en klassiek optima forma.

Voor de rit van 2010 zijn de weersvoorspellingen ronduit slecht: regenbuien, hagel, onweer en dat met een temperatuur van rond de 5 graden. Ga er maar aanstaan: 'oeps en yes!' Vlaanderen in mooi weer lijkt me ook mooi, maar veel minder heroïsch. 


Vrijdag rijden Pim, Arno en ik naar ons hotel in hartje Brussel. Fietsen krijgen een 'prachtige' plek in de binnenplaats van het hotel. Afdekken tegen de regen. Ze zouden eens nat worden....
Kasseien
Op de ochtend van de koers staan we vroeg op, nuttigen een ontbijtje op de hotelkamer,  stappen de auto in en gaan op weg naar de start in Meerbeke. Het is gelukkig nog droog met een waterig zonnetje. Dat is een tenminste een goed begin. In grote getalen rijden de wielerliefhebbers de eerste kilometers. De aanloop naar de heuvelzone is mooi. Slingerende wegen, af en toe een klimmetje, boerenland en macadam. Dit gaat fantastisch, totdat we rechts afslaan de kasseien op. Oh ja, zo voelden ze ook alweer aan. Ik heb moeite mijn fiets in het gareel te houden. Verschrikkelijk en het duurt maar en duurt maar. Her en der liggen bidons aan de kant en mijn bidonhouder zit aardig los... 

Vlakbij Oudenaarde begint het te regenen. Water zet zich in de schoenen: dat wordt een aquarium. Vlakbij de ravitaillering kom ik Arno tegen, zet de bidonhouder vast en vervolgen we onze weg door de Vlaamse Ardennen. Over een fietspad rijden we onderlangs aan de Koppenberg. Voor straks dus. De eerste klim is de Kluisberg. Dat gaat stroef. Benen zijn zwaar van de kou en regen. Dan krijgen we later nog wat te beleven. 

Koppenberg
Kasseienklimmen. Oude Kwaremont. Voorin groepje om als eerste te beginnen. Hé dit gaat goed. Hoop voor de Paterberg! Helaas: afstappen maar. Slingerdeslinger door het landschap naar de Koppenberg: kermis, steil, kasseien, nat, vooraan groep, ga het halen, nee toch niet, misschien toch, is niet ver meer, weinig snelheid, stoppen, bijna vallen, Arno gaat het halen, hij wel, nee toch niet en 'parkeert' zijn fiets diagonaal over de Koppenberg. Lachen!

Muur van Geraardsbergen
Kasseistroken. Ineens heb ik goesting en moraal op de stenen. Hoge trapfrequentie, handjes op het stuur en gas geven. Bruut gas geven. Dit is rock 'n roll op de fiets. Voel me Boonen, Museeuw, Cancellara... Vele stroken en hellingen doen we aan. Molenberg. Dat was in 2008 mijn eerste kasseienklim. Glad, steil en hol. Afstappen toen. Nu gaat ie. Harken dat wel. En dan op weg naar de Muur. Net zoals in 2008 doet de Muur van Geraardsbergen me iets. Een heilige plek van het wielrennen. Een Ventoux in Vlaanderen. Ik kom goed boven, stop even, waarna Arno en ik ons richten op het laatste stuk richting finish. Dat gaat prima. We treffen Pim bij de finish aan. Ook hij heeft genoten. Onze handen en met name polsen hebben minder plezante gevoelens aan ons avontuur over de kopkes overgehouden. Arno zal er nog lang last van hebben. Volgend jaar weer, mannen!!!!