Inschrijven voor Vlaanderen

Het inschrijven voor het dokkeren kan beginnen. Ronde van Vlaanderen 2011.

Wie gaat ermee? Mail me! Gisteren kreeg ik van Arno het parcours van Giro delle Dolomiti voor me neus. Wauw! Enkele hoogtepunten zijn Sellaronde vanuit Bolzano, Passo Nigra, Alpe di Pampeago, Rondje Stelvio. 594,2 kilometer met 11.254 hoogtemeter.

Voor de liefhebber: enkele hoogteprofielen van Cyclingcols
Obereggen
Pampeago
Passo Nigra (let op de 16%)

Vakantie

Vraagt Rosa gisteren aan mij: "heb jij ook vakantie?" "Ja", antwoordde ik naar eer en geweten. "Hoef je niet te fietsen dan," reageerde Rosa meteen terug. Nou vraag ik me de hele tijd af: fiets ik nou teveel of bedoelde Rosa wat anders....?

De laatste dag



Grijs en wit
De Ardennen zien er vanochtend weer potloodgrijs uit. De thermometer in CCR geeft een buitentemperatuur van 0 graden aan. Rustig ontbijt genuttigd, wat op internet kijken en tegen elf uur mijn kloffie aantrekken. Vandaag laatste keer klimmen dit jaar. Ik heb de adviezen van mijn andere ik overgenomen en kies vooral lange, gelijkmatige klimmen. Af en toe een steil stukje, maar dat mag de pret niet drukken.
Bijna helder
Als ik buiten ben, begint de lucht open te trekken. Het is nog wel koud tijdens de afdaling van de Haut Regard. Handschoenen houd ik voor mijn gezicht, want heb gevoel dat mijn hoofd een 'magnum blanc' aan het worden is. In Aywaille sla ik linksaf voor de Côte de Kin. Loopt lekker, zelfs de eerste steile kilometer. Prachtige klim! Na de lastige afdaling voorbij Lorcé rechts Côte de Bru op. Een bijna verlaten weg. Hieraan stond vroeger de fabriek van bronwater producent Bru. Vandaar de naamgeving van de klim. Op de top komt er een hond iets te enthousiast aanrennen en blaffen. Het beestje heeft het op mijn linkerbeen voorzien. Voor het dier het door heeft, is mijn linkervoet uit het pedaal geklikt en raakt het beest op z'n snufferd. Hebbes kreng!


Afdaling Rochelinval
Volgende doelwit is Ancienne Barrière (ook wel Côte de Brume). Lange rechte klim. Bovenop rechts en neem wat kleine klimmetjes. Na dorpje Bergeval heb ik op internet een weggetje richting voet Wanne gevonden. Wat een weg!!! Steil, smal, grind en af en toe asfalt. Naar boven moet helemaal een hel zijn. Laat ik de klim voor het gemak de Rochelinval noemen. Heelhuids beneden gekomen, beklim ik de Wanne vanuit Trois Ponts (Côte d'Aisomont). Klim zat in de Tour. In Wanne rechtdoor naar top Stockeu. Afdaling in. Regelmatig zie ik borden 'slipgevaar'. Dat meneer Pescieux, parcoursbouwer van de Tour, dit niet heeft gezien. Wat een gevaarlijke afdaling blijft dit. Hard naar beneden met slecht wegdek (understatement).

Even kasseien pikken in Stavelot, stoppen bij benzinepomp voor water en chocolade en dan hop...Haute Levee. Wat een naar ding blijft dit. Ongezellige weg. Afdaling en dan kom ik de eerste van deze dagen tegen: een wielrenner in het wild! Rosier op (moeizaam). Aanloop naar Vecquee stukje spinning (4 staan, 4 zitten) en dan de Vecquee zelf. Merkwaardig genoeg loopt de klim goed, in tegenstelling tot de Rosier. Zo wordt maar weer eens duidelijk hoe je kop/moreel je in de maling kan nemen. Laatste stuk even gas geven, want ik ruik de stal van het CCR. Wederom prachtige rit! Heerlijke dagen gehad, waarin het weer erg meezat.

Morgen terug naar Nederland, Rosa in Waalwijk ophalen! Zin in. Voor paar dagen fulltime papa zijn. Dat wordt weinig herstellen...

Chevron: zomaar een dorpje, maar prachtige kerk!




Prachtige rit

De lucht is potloodgrijs en het zicht minder dan 50 meter. Acht uur 's ochtends in de Ardennen. Ik maakte me verder niet druk, dit was voorspeld. Rustig ontbijten, boodschappen doen en bij terugkomst op CCR: een flauw zonnetje tracht door te breken. Rond een uur of elf zat ik op de fiets. Route uitgezet over Rosier, Thier de Coo, Stockeu naar de Fermee Libert. Volgens kuitenbijters.com een smerig ding. Rosier gaat lekker. Stop zelfs om foto te maken. Thier de Coo en Stockeu gaan ook verrassend goed. Zouden de compressiesokken werken.....
Rosier

Fermee Libert, laatste stuk
Op naar de Fermee! Eerst stukje door Malmedy, dan vals plat richting Signal Botrange, smerig Belgisch asfalt (butsen en kuilen) en ineens geen wattage/trapfrequentie meer. Batterij van de Powertap zal wel op zijn. Ik besluit niet bij de pakken neer te zitten en sla spoedig linksaf: de Fermee Libert. Wat een hufter! Veelal stukken tussen de 15% en 20%. Weinig herstelmogelijkheden. En hij loopt maar door. In mijn beleving de zwaarste Ardennenklim, hoewel de Stockeu en Les Hezalles aardig in de buurt komen. Vervolgens rij ik langs het circuit van Francorchamps. Een aantal snelle wagens zijn aan het racen. Na even gekeken te hebben, zet ik mijn racekar weer aan het werk. Op naar de Wanne vanuit Stavelot. Dat blijft ook een naar ding. Met Luik-Bastenaken-Luik dalen ze hier af. Ik kom regelmatig op stukken van 15%. Wel krijg ik de beloning: prachtige afdaling van d'Aisomont naar Trois Pont. Op naar Les Hézalles. Je mag hier blij zijn als je 8 km per uur haalt. Steil!!! Niet al te lang. Vervolgens weer afdalen naar Trois Ponts en dan Côte de Bru op. Prachtige klim. Afdaling en opeens sta ik op plek waar Elma en ik ooit cappuccino hebben gedronken. Nou ja, cappuccino....slagroom, slagroom en beetje espresso. Prachtige plek. Eén nadeel: de klim Les Forges. Hier trakteerde ik Arno begin dit jaar op. Hij zag de klim niet aankomen en kreeg'em niet op binnenblad. Het heerlijke 'gevloek' klinkt nog als muziek in de oren. Eigenlijk was dit laatste klim. Afdalen en dan die lange vervelende weg naar Remouchamps. Dit keer geen zin in de klim naar CCR over de Rue de Spa. Neem afslagje om via plateau van Moirmomont naar CCR te klimmen. Bijna 5 uur op de fiets, 112 km met bijna 2300 hoogtemeters en oh ja op zeker moment doet de Powertap het weer!
Prachtige plek, cappuccino minder...


Post aan mezelf

Beste Roberto,
 
Je kent me wel, ik ben je ander ik. Normaal gesproken houden we fietsen en privé gescheiden, maar ik moet nu toch eens ernstig met je praten. Wat ben je nou helemaal aan het doen, man! Het is eind oktober, geef jezelf toch eens
Eerste keer Drolenval
wat rust. Ga lekker op die bank van je hangen en ga desnoods wielrennen kijken. Maar om nu, einde seizoen actief te gaan wielrennen... Akkoord een rondje Beemster, Wormer of weet ik veel welke polder is natuurlijk prima.Lekker D1. Maar wat je nu aan het doen bent! Ik heb wel een vraag voor je: ben je nu masochistisch, naïef of een veel te optimistische routebouwer? Welke halve zool gaat in oktober achtereenvolgens de Redoute, Transinster, Drolenval, Roche aux Faucons én de Chambralles doen? Ik vind dit niet gezond. Laat staan verstandig. Als je nu zo nodig moet....neem wat geleidelijke klims zoals de Rosier, Vecquee. Nee hoor, last van de testosteron zeker. Macho! Ik heb je wel zien stuntelen hoor! Die Redoute ging nog wel, je was nog fris, maar op die Drolenval heb je toch even flink afgezien. Dan zeg ik maar even niets op die onbekende klim vanuit Trooz. En die Roche aux Faucons? Toen je die klim aanschouwde, zag ik de moed al in je klikpedalen zakken. Heb wel om je gelachen op die Valkenrots.
Begin Chambralles
Wat een krabber ha ha! Daarna lekker schuilen voor die bui op de Côte de Lincé. Je verraste me wel weer op de Chambralles. Steil hè dat begin, maar je trapte jezelf er toch flink doorheen. Je gaf er zelfs een klein lapje op. Beginnen je sokjes te werken misschien? Hersteldrankje zit erin, fietsje schoon, kleren drogen en hapje gegeten. Beste Roberto, ik ben niet van de adviezen & conclusies, maar toch bij deze: jij bent verslaafd! En niet zo'n klein beetje. Ga er nou eens lekker tussenuit, bossen in, frisse kop halen, weids landschap. Ardennen misschien?!?

Groet, Rob



Mijn Mont Ventoux

Tijdens de spinningles van afgelopen donderdag zei Rob ineens tegen me: zie je de Pordoi voor je? Vervolgens raakten we in gesprek over favoriete en mooie klims. Ik zei hem de Gavia en Mortirolo prachtige klims te vinden. Toch doet de Ventoux mij het meest. Afgezien van de klim is het de omgeving én dat het mijn eerste echte col is geweest. In 2004 beklim ik eerst de Malaucène zijde (bel mijn moeder) om enkele dagen later de Bedoin zijde te doen. Ik had van Sonja het boek 'De kale berg' gekregen, waarin allerlei andere fietsgekken over hun Ventoux schreven. Ik bedacht mij vandaag dat ik ook een 'mijn Ventoux' had geschreven. Even zoeken in de archieven en ja hoor. Uitstekend geschikt om op mijn weblog te zetten. Oh ja, ook toen mijn moeder gebeld.....

Mijn Mont Ventoux
Juli 2004

De weg draait scherp langs de bebouwing naar links. Het is alsof ik tegen een zwarte geasfalteerde muur aan kijk, zo steil is het hier. Meteen vraag ik me af: ga ik hier wel omhoog komen. Snel krijg ik een andere wielrenner in het vizier en bemerk hoe vlot ik hem voorbij rijd. Schitterend is het hier, de zon laat haar vroege goudgele stralen tegen het lage geboomte op de rotswanden links van de weg vallen. Vliegen zoemen en vormen grote wolken in de bochten. Mijn tempo blijft gelijkmatig, hartslag komt niet boven de 177 uit. Daar verschijnt ineens de top.
Ventoux top binnen bereik
Als een witte puist doemt hij boven de lage bossage uit. Zo snel de top gekomen is, verdwijnt hij ook weer uit het zicht. Haarspeldbocht. De enige. Binnenkant. Het wordt nu drukker met andere renners. Ik maak een praatje met een Duitser op een mountainbike. “Sehr schwer”, zucht hij mij toe. Waar blijft het chalet nu? De weg wordt wat vlakker en mijn teller zegt mij dat ik er bijna ben. Ineens doemt uit de bomen het Chalet Reynard op. Even doortrappend uitblazen, de rug rechten en het maandlandschap in. De eerste bocht valt nog mee, ik heb nu continue zicht op de top. De witte stenen schitteren in mijn ogen en de warmte... Ik merk dat de ademhaling moeilijk gaat. Ze hadden me gewaarschuwd, de hoogte, de warmte en dus de ijle lucht.
Bijna boven
Rechts van me is het gedenkteken van Tommy Simpson, de wielrenner die in de jaren ’60 het leven in dit onherbergzame gebied liet. In gedachte groet ik hem en raak enigszins geëmotioneerd. Nog het laatste stuk door de warmte, mooi uitzicht, vermoeid, vrienden aan de weg, vermoeid,  foto maken, vermoeid, doorstampen, vermoeid, nog een bocht, vermoeid, laatste steile stuk, nieuwe energie, sprint en eindtijd.
Boven!

Steun

Steun trekken, steunzolen en steunkousen. Wil de echte steun opstaan? Je ziet ze er soms mee fietsen, Armstrong introduceerde ze, in de atletiek zijn ze al lang in en bij ons wielertoeristen begint het door te komen. Speciale kousen om onder andere het herstel te bevorderen. Ze worden compressiekousen genoemd. Gekocht bij Runners World op Grote Noord. Merk Herzog. Klinkt stukken beter. Goede recensies erover gelezen. Momenteel typ ik dit met een stel van die kousen aan de voeten. Herstel afwachten. Enne.....steunzolen heb ik ook. Wat een krakkemikkig geheel!


Helm

Tja, daar sta je dan. Rosa bij Sonja afgezet en klaar om een mooie ronde vanuit Waalwijk richting Baarle Nassau te gaan rijden. De fiets staat al tegen de auto, kleding is aan, maar waar is die helm nou toch? In geen velden of wegen helm te bekennen. Wat dan te doen? Zonder helm rijden is geen optie. Moet al niets hebben van helmloze, kijk-ik-kopieer-een-prof, wielrenners, dus om nu zonder te vertrekken is zeker geen optie. Sonja biedt nog aan om haar helm te gaan halen, maar ik weet zeker dat die niet gaat passen. De fiets dan maar weer in de auto en op naar huis. In Hoorn aangekomen pak ik de helm van de kast en ga lekker trainen. D1 is nog steeds het devies, dus daar houd ik me braaf aan. Het is helder, maar flink koud. De zon laat haar goudkleurige stralen het landschap een mooie herfsttint geven. Maak bijna standaardrondje via Purmerend, NH kanaal, De Rijp en weer naar huis. Klik hier voor Garmin bestand.


Door de 9000 kilometer!!! Zo kijk ik terug op deze week. Woensdag was het zover. Was 8000 al mooi, de 9000 overtreft het weer. Nu hoor ik je denken: die 10.000 kilometer gaat Rob ook wel halen. Helaas. Mijn kalender is wat afwijkend. Ik ben op 16 november 2009 gaan tellen. Op die dag begon mijn seizoen. 15 november 2010 zal dit seizoen eindigen.

Deze trainingsweek begon op dinsdag. Prima D1 rit gemaakt met 33,9 gemiddeld. Woensdag had ik cursus en was dus op tijd thuis. Drie uur zat ik op de Trek. Tegen vijf uur Arno opgehaald en bij thuiskomst stond er 99 km op de teller. Niet dus hè. Dan maar even doorrijden naar de stad en volmaken die 100. Mooie rit, lekker even bijgekletst met Arno. Doelen komend jaar besproken. Onwijs veel zin in Mallorca. Hieronder de rit van woensdag.

Weekoverzicht:
3 trainingen
6:19 minuten
204,2 kilometer



Boekbespreking: Maarten Ducrot

Al een tijdje geleden zat ik op het boek van Maarten Ducrot 'wie de trui past, trekke hem aan' te azen. Zijn enthousiaste, humoristische en originele kijk op het wielrennen als commentator van de NOS spreken mij zeer aan. Kan Maarten Ducrot dit ook aan het papier toevertrouwen? Ik ben van mening dat hij daar zeer goed in is geslaagd. Het boek is een mengeling van observatie, gestaafd aan zijn eigen ervaringen als wielrenner met de mening en visie van de analist. Met name de passages van Maarten als wielrenner spreken me aan. Je wordt erin meegezogen; je zit zelf op die fiets. Het is een vleug Tim Krabbé in 'de Renner'. 

Een passage uit het boek: ik kijk weer voor me en ben verrast dat ik het spandoek dat de top aanduidt als zo dicht voor me zie. Ik ga zitten en voel nu dat ik al ontploft ben. Ik had het alleen nog even niet in de gaten. Toch hoef ik niet te schakelen en kan met dezelfde kracht blijven doortrappen. Ik wil namelijk doortrappen, ook al kan het eigenlijk niet en wordt in dezelfde tijd wetenschappelijk aangetoond dat wat ik doe niet door mijn lichaam gedaan kan worden: mijn hartslag is 186. Mijn aandacht versmalt zich tot een smalle streep, al is er nu geen achterwiel waarop die zich kan richten..... Volgens mij bedoelt Maarten dit met zijn steevaste opmerking: nadenken terwijl je vingers tussen de deur zitten.

Wie de trui past, trekke hem aan
Amstelsport
ISBN 978 90 482 0061 0

Mortirolo

Op weblog van Martin Kool een prachtig mooi en ontroerend stukje over liefde, vloeken en herinneren op één van Europa's zwaarste passen: de Mortirolo. Mooi gedaan, Martin.

Dhr. Spinningmans en Barbapappa

Toen ik vanochtend Twitter opende, had Oege Hiddema een leuke link naar een voor mij bekend artikel van Koen de Jong. Vorig jaar had De Jong een artikel over het fenomeen 'overwinteren' geschreven. Het artikel verhaalde onder meer over spinning. Het artikel was ik inmiddels vergeten, totdat ik tijdens mijn spinningles een zwetende man naast mij aantrof, die als een jonge God op zijn spinningfiets tekeer ging. Na de les was hij al snel weer bij de pinken. John, beste heer Spinningmans, speciaal voor jou de link naar het artikel, omdat ik weet dat je lekker je eigen gang gaat...

Vanmiddag was ik ook erg blij nadat ik de inhoud van mijn brievenbus had geïnspecteerd. Naast de afwezigheid van een blauwe brief, ontwaarde ik twee van mijn favoriete tijdschriften: De Muur en Procycling. Prima leesvoer voor het weekend. Nu maar hopen dat Rosa zin heeft in één van haar Barbapappa dvd'tjes.

Bergen en muizen

Leuk stukje dat mijn moeder indertijd naar NRC stuurde (medio 2005). Vorig jaar eenzelfde telefoontje, maar dan van de Bonette. Toch elk jaar wel, mam?

Carls' steaken

Leuke woordspelingen van Carl Vannieuwkerke (sportverslaggever Sporza) over de 'zaak Contador' op Twitter:

- Het gaat steeds meer op een 'steak saignant' lijken...
- Contador vindt dat argumenten geen 'steak' houden en slaat terug via zijn advocaten

Sorry Carl, dat zijn toch gemene steaken onder water die je geeft met weinig steakhoudende argumenten. Daar komt Alberto geen steak verder mee. Was hij maar vegetariër zoals Michael Rasmussen (wellicht verkeerd voorbeeld). Rijden die niet samen komend jaar? Ben benieuwd wat er op tafel komt bij de Saxo's.

D3: Veenendaal-Oosterbeek-Veenendaal

Week 40: ook carbon op het asfalt

Deze week vier trainingen gedaan met een totale lengte van 218 km over kleine 7 uur. Training van maandag was niet echt bijzonder. Lekker D1 gedraaid. Dinsdag zal ik niet snel vergeten. Jan en ik reden in gestrekte draf op Purmerend af. Het was net mijn beurt om kopwerk te doen, ik hoor een klap en zie Jan het asfalt kussen. Een auto stopt. Geschrokken rem ik hard en keer om. Zag er slecht uit, maar viel gelukkig mee. Jan's knokkels geschaafd en achteraf ribben gekneusd. Omkeren en terugrijden naar Hoorn. Tijdens rit van woensdag zat de schrik er nog beetje in. Naar Purmerend en vervolgens langs Noord-Hollands kanaal zuidzijde. In de verte komt het slechte weer al aan. Zo'n heerlijke motregen plus bui (natter dan gewone motregen). Thuis tot in de .... nat. Heerlijk!!! Vandaag (zondag) laatste training van de week. Heuveltjes pikken rondom Veenendaal. De echte conditie en kracht is er niet meer. Als je top bent, doet het ook pijn, maar toch anders. Dat heet macht hebben volgens mij. Nu is het af en toe werken. D1 draait het lekker. Wederom gemiddelde boven de 30 kilometer.


Start weblog

Twee jaar terug reed ik met o.a. Arno de Dolomieten Marathon. Arno hield als voorbereiding een weblog bij, wat ik vaak met plezier las. Ook lees ik regelmatig de weblogs van Martin Kool en Oege Hiddema. Fietsen is mijn grote hobby en passie. Hopelijk interessant genoeg voor anderen om te lezen, en anders leuk voor het archief...... Regelmatig zet ik gedane ritten op de site, kijk ik terug op een week trainen (carbon op de weg) en schrijf ik over opvallende fietszaken uit eigen ervaring en/of uit het nieuws.


Veel leesplezier!


Rob(erto)