De eerste dinsdag...

...van het zomerseizoen. Tijdrit rijden in de Mijzepolder met Arno en John. Heerlijk hard geknald. We hebben drie polderrondes afgelegd, met telkens een korte rust van twee minuten in Schermerhorn. Bij thuiskomst een prachtig gemiddelde van 35,4 km op de Garmin. Klaar voor de kasseien, klaar voor Vlaanderen. Opgelucht en uitermate tevreden.

Lente

Vandaag duidelijk gevoeld: lente! Wat een heerlijke dag. Einde van de dag mezelf op de Utrechtse heuvelrug getest. Eindelijk, ik heb het gevoel weer terug. Kleine twee uur getraind met een gemiddelde van 30,2 en 610 hoogtemeters.


Ben rustig begonnen met lange aanloop naar de Amerongse berg. Deze heb ik vijf maal achter elkaar gedaan. Absoluut geen volle bak, maar elke beklimming trapte ik rond de 340 watt weg en het beste komt nog...bijna kniepijnvrij! Ik constateerde gisteren dat mijn zadel wederom 2 centimeter te laag stond. Aanpassing gedaan en klein streepje op zadelpen aangebracht, zodat ik in het vervolg de hoogte eenvoudig kan controleren. Het fietste ook meteen stukken beter. Ook positief dat ik goed hersteld was van de drie uur durende Tacx rit op school. Kortom: polonaise, ballonnen en slingers in de auto op de terugweg.

Goede doel

Vrijdag 25 maart werd er op twee fronten voor het goede doel gefietst. In Sporthal de Vredehof organiseerde Corine een vier uur durende spinning marathon voor het Pisa inloophuis, Giro d' Pisa. Hiermee haalde zij 8000 euro op. Mijn bescheiden aandeel bestond uit het aanleveren van de videobeelden. Beelden van enkele Italiaanse Tacx beklimmingen zoals de Mortirolo, Giau en Gavia afgewisseld met diverse Milaan-San Remo's en Giro etappes.

Vlnr: Sam, Rosa, ondergetekende en Clyde

Op school sloten we het thema Afrika met een fancy fair af. Tobias, Sven en Robin vanuit mijn sportieve groep 7/8 hadden twee hometrainers gehuurd en in ouders van school sponsoren gevonden. Gedurende de hele week werd er in ploegendienst door de kinderen gefietst. Op de afscheidsavond heb ik mijn Tacx aangesloten en er samen met de kinderen nog wat kilometers bij gedaan. Enkele ouders sponsorden ons namelijk per kilometer. Uiteindelijk hebben we 1591 kilometer bij elkaar getrapt. Een prachtig resultaat!

Pfffff

Een duidelijk waarneembaar 'pfffff' ontsnapte regelmatig uit de mond van Nederlands tweede Tourwinnaar als hij geïnterviewd werd. 'Pfffff' ontsnapte ook uit onze monden, nadat we de warme auto verruilen voor de koude buitenlucht van Zuid Holland. Trok bij ons in Noord-Holland de mist snel weg, rondom Leiden is hier absoluut geen sprake van. Met 1 graad is het zelfs koud te noemen. Swift Leiden, organiseert dit jaar voor de vierde keer de Joop Zoetemelk Classic. Mijn eerste deelname dateert van 2008 en was geen succes. Na 70 kilometer bleef ik in John's derailleur haken en moesten we rechtsomkeert maken. Dat we daarna bijna een kat naar het hiernamaals reden doet verder niet ter zake.


Na de inschrijving (druk) verlaten Jan, Frits en ik het sombere Leiden. Een klein uur later begint de zon door te komen. Pffff wat lekker. Zelf voel ik me allerminst goed. Knie blijft opspelen en schuil achter de brede ruggen en sterke benen van mijn kompanen. Frits en Jan rijden stevig door. 

Na de eerste stop in Woerden voel ik me beter. We komen in een goede groep terecht en rijden gezamenlijk tot nabij Wilnis, waar de tweede goede ravitaillering georganiseerd is. Het groepje wordt na de stop gedecimeerd tot zes man. Hard rijden we langs prachtige watertjes en weilanden. Heb er slechts weinig oog voor. Dit is Jan's geboortegrond en op zeker moment zegt hij tegen me: 'mooi hè hier, Rob'. Zonder te overdrijven antwoord ik met: 'Ja Jan, het asfalt is hier prachtig". 


Leiden nadert. Vlakbij Rijpwetering zien we een renner op het asfalt liggen. De schrik slaat even in de benen. Nabij Leiden rijden we op klinkertjes. Aha, Vlaanderen. Handen op het stuur en gas. We vliegen werkelijk. Het is de laatste inspanning. Zit daarna flink stuk. Gelukkig maakt het weer en de naderende finish veel goed. Pfffffff. Na 4:30 zit de Joop Zoetemelk erop. We hebben de tocht met een gemiddelde van 33,3 afgelegd. Dank daarvoor Frits en Jan. Het komt jullie toe. Knie heeft zich redelijk goed gehouden. Conditie ben ik niet echt tevreden over. Hoge gemiddelde hartslag (158) duidt hierop. Herstellen maar! Pffffffffff

Afgewerkt

Nationale voorleesdag, nationale cavia knuffeldag, dag van de leraar en meer van dit soort dagen 'sieren' de Nederlandse kalender. Ongetwijfeld wordt eens in de vier jaar de nationale schrikkeljaardag gevierd. Wat ik vandaag hoorde spant de kroon: nationale hoerendag. Of het waar is, laat ik in het midden, maar het zou zo maar waar kunnen zijn in Nederland. In dit kader wil ik laten weten, het is immers een wielerblog, vandaag twee rondjes Mijzepolder te hebben afgewerkt.

Mindrecorder

Handschoenen uit. Warm. Lekker dat afdalen. Gaat toch echt zo beginnen. Onder drie minuten is ok. De eerste test van het jaar. Voel me toch wat ongerust. Spanning. Alvast op binnenblad leggen. Wat rammelt ie. Logisch. Ketting ligt gekruist. Ah, daar is de zijstraat, draaien. Geen weg terug. Tegenzin. Linkerknop om de ronde te laten ingaan. Daar is het bord. Nu! Voet van de klim. Shit. Nu al op 171 hartslag...... Wat voel ik de wind hier. Balen! Schakelen. Rij te zwaar nu. Wattage rond 400. OK...... Oef die wind. Stoppen? Neen. 183 hartslag al. Hoe lang nog? Nog bijna minuut over. Oh daar is de bocht. 187 hartslag. Ik trek het niet. Doorzetten....... Over de 190? Aanzetten. Waar is die lijn op de top. Ga niet redden. Top. Linkerknop. 2 minuut 56! Contact verbroken.................Contact hersteld. Stoppen daar.

Twee bij twee...

...dat was het verschil. Twee centimeter te laag en twee centimeter te ver naar achteren. Ik heb het hier over de stand van mijn zadel ten opzichte van de trappers en de stuurbuis. 


Tijdens en na de korte testrit van vrijdag bleef ik last van mijn knie houden. Dat mijn Powertap niet de juiste waardes weergaf leidde niet tot een positief gemoedstoestand. Weinig vreugde over de eerste rit op Nederlandse bodem. Tevens had ik ook het gevoel 'niet lekker te zitten' op de fiets. Bij thuiskomst heb ik waardes van mijn fietsafstelling uit 2009 erbij genomen en deze vergeleken met de huidige afstelling. Conclusie: twee bij twee. En met deze afstelling heb ik ook in Mallorca getraind. Tja, dan is de ontsteking een logisch gevolg. 


Vandaag training gedaan met de nieuwe afstelling. Ook schoenen aangetrokken met gele i.p.v. rode plaatjes (meer speling). Training verliep redelijk, maar pijnloos! Ook nu voel ik mijn knie nagenoeg niet. Positief gestemd! Twee bij twee: het lijkt niets maar is een wereld van verschil.

Overeenkomst

Wat is de overeenkomst tussen onder meer Valverde, Hinault, Ullrich en ondergetekende blogpublicist? Niet gaan roepen over Epo of zo, alhoewel die Spaanse apotheek wellicht het een en ander op voorraad had. Tendinitis. Peesontsteking of tendinitis is ontsteking van een pees. Het wordt gekarakteriseerd door pijn op de aanhechtingsplek van een pees aan het bot (bron: Wikipedia). Souvenirtje van een week trainen op Mallorca. Ik voelde de laatste dag al dat een en ander niet goed in de knie zat. De dagen erop pijn gehad, dikke knie en hoewel het al een beter gaat, toch maar even naar de fysiotherapeut gegaan. Tendinitis luidt het verdict. 'Moet ik dan rust houden', probeerde ik voorzichtig. "Ga lekker trainen, houd het in beweging, maar geen sprints, heuvels en bergen", luidde het antwoord. Geruststelling, alhoewel het nog een aantal weken kan duren, voordat de ontsteking weg is. Om de knie wat stabiliteit te geven, is deze middels een mooie zwart tape gezwachteld. Oefeningen doen, koelen en insmeren met ontstekingsremmer en trainen. Kortom: ik hoor er een beetje bij.....