Weekend Limburg

Vrijdag: Zuid Limburg
Op tijd in de auto gestapt om naar Zuid-Limburg af te reizen. Het blijkt voor mij eens te meer niet te werken: de eerste dag klimmen. De eerste klim van de dag gaat overigens wel lekker: Schweiberg. Daarna de gevaarlijke afdaling van de Gieveldstraat, waar een groep onvoorzichtige wandelaars de gehele breedte van de weg bevolkt. Kort klimmetje omhoog, waar twee andere wielrenners me voorbij schieten. Laat dit uiteraard niet op me zitten en ga op z'n Gilberts (buitenblad) in de achtervolging en haal ze voor de top bij. Heb mijn eigen hand overspeeld. Kom gedurende een uur niet meer in een fatsoenlijk klimritme. Erg veel last van steken in de buik. Ook het aanvankelijk prachtige weer komt niet meer in haar ritme. Waar men elders in Nederland geniet van prachtig lenteweer, vallen hier regelmatig enkele buien. Het frist wel op. Tijdens één van de buitjes rijd ik in heerlijk de prachtige Loorberg op. Daarna volgen enkele hufters van formaat: Gulperberg, Kruisberg, Eyserbosweg en Keutenberg als uitsmijter. Een innige relatie met de laatste zal ik nimmer krijgen. Verdere uitleg overbodig.

Koolzaad met uitzicht op de hoogst gelegen kerk van Nederland: Vijlen

Om het gestelde doel van de 100 kilometer te voltooien rij ik na de Keutenberg richting Gulpen en beklim daar de Koning van Spanje. Wat merk ik nu? Sturen gaat lastig en rij zwaar. Lek! Het is weliswaar even droog en binnen enkele minuten ligt de nieuwe binnenband erin. Vijf minuten later wederom lek! $%-*! Buitenband toch goed gecontroleerd en uiteraard geen tweede binnenband. Pompen, rijden, pompen, rijden... Mijn gevoelstemperatuur geeft Elfsteden aan. Dik onder het vriespunt. Douchen en in de auto naar Math Salden voor nieuwe binnen en buitenbanden. Op de terugweg staat de auto stil. Pech! Morgen kan alleen maar beter.


Zaterdag: Voerstreek
Morgen kan alleen maar beter. Laat me niet lachen. Het eerste uur gaat erg beroerd. Tocht van gisteren heeft erin gehakt. Gezocht: nieuw stel benen! Chagrijnig als een bos uien hark ik door Zuid-Limburg. Vandaag rij ik deel van Limburgs Mooiste en zet verder koers richting Voerstreek. Verderop spot ik hoog in de lucht een nat makende rakker. Niet weer.


De Voerstreek. Een prachtig gebied ten zuiden van Limburg waar akkerland, bospartijen, kleine boerderijen elkaar in rap tempo afwisselen. Schitterende vergezichten zorgen voor een blijer gemoed van ondergetekende. Klimmen gaat weer lekker: draaien, draaien, draaien (80+ rpm) is het devies. De Voerstreek is bekend van de taalstrijd in België. Voor de officiële vaststelling van de taalgrens in 1963 behoorde de Voerstreek tot de Frans sprekende provincie Luik. Na 1963 behoort het tot het Nederlandstalige Belgisch Limburg en feitelijk Vlaanderen. Het zorgt voor een verdere aanscherping van de slechte relatie tussen Nederlands en Frans sprekenden in de regio.


De eerste Belgische Tourheld, Marcel Kerff, is uit de Voerstreek afkomstig. In 1902 komt zijn broer, Charles, te overlijden tijdens de voorganger van de Tour: Marseille-Parijs. Wat er precies gebeurd is, blijft een raadsel. Een val tijdens slecht weer of doodgeslagen door supporters van de koploper Lesna. Het raakt Marcel diep. In 1903 zal Marcel starten als onafhankelijke in de eerste Tour de France. Hij finisht als 6de in Parijs. Als de eerste wereldoorlog een feit is, bezoekt Marcel op zijn motor in de buurt van Visé een groep Pruisische Uhlanen. Ondanks waarschuwingen van lokalen nemen de Uhlanen hem gevangen en hangen hem zonder enig vorm van proces op, waarbij Kerff het leven laat. Kerff is nog geen 48 jaar oud geworden.

Abdij Val Dieu

Ik maak een korte stop bij de abdij van Val Dieu. De cisterciënzermonniken vestigden zich op geïsoleerde plekken. Hun doel was om zich terug te trekken van de wereld en te kiezen voor een omgeving die onbewoond was, meestal in valleien. De vallei van de rivier de Berwinne voldeed aan deze voorwaarde. De monniken brouwen onder de vlag van Val Dieu er drie soorten bieren: blond, bruin en triple. Het idee van een flesje in de bidon laat ik varen.


Na de Voerstreek kom ik weer uit in Limburg. Een schril contrast! In de stille Voersteek kom ik bijna niemand tegen. In Limburg kan je over de koppen rijden. Na de Loorberg (gaat super), Camerig op naar de Kruisberg en Eyserbosweg. 


Voor een ieder die naar Limburg wil afreizen. Laat gaan die helse drukte en rij is de Voerstreek binnen. Geniet van de rust, ruimte en natuur. Maar niet verder vertellen hoor, anders wordt het daar net zo druk als in Limburg.


Gps Limburg
Gps Voerstreek

Zet 'em op

Een dubbele betekenis: zet 'em op. Vandaag vertelde mijn vriendin dat de zoon van haar vriendin/collega een zwaar ongeluk tijdens een wielerwedstrijd heeft gehad. De precieze toedracht ken ik niet, maar feit is dat hij met zijn hoofd tegen een verkeershindernis is aangekomen. De helm heeft de klap nog opgevangen. Zonder helm... 


Regelmatig zie ik collega wielertoeristen helmloos door polder, heuvel of berglandschap pedaleren. Ondanks alle voorlichting zoals: http://www.ikfietsproper.be/zet-m-op-je-kop toch zonder bescherming jezelf in gevaar brengen. Wat bezielt mijn fietsende medemens? Stoerheid, onbezonnenheid, mij-kan-niets-gebeuren? Dat je nu jezelf in de vernieling rijdt, maar jouw verantwoording ten aanzien van je medefietser. Daarom de volgende mededeling aan mijn helmloze medefietser: jij rijdt in mijn wiel, ik wijk uit, maak een stuurfout en jij valt met jouw helmloze hoofd tegen het trottoir. Bedenk dan ook wat het mij doet.....als je dat naderhand nog lukt.


Jochem: van harte beterschap. Zet ´em op (jouw herstel in dit geval) en tot gauw op de Agnello.

Klimronde Veluwezoom

Een aanrader voor iedereen die van klimmen houdt: klimronde Veluwezoom. Binnen 60 kilometer een kleine 900 hoogtemeters overbruggen bevalt mij zeer goed. Deze ronde heb ik vorig jaar voor het eerst gedaan als test voor de Boogies Extreme. Reed toen een gemiddelde van 30,9 met 154 hartslag gemiddeld. Boogies Extreme liep vervolgens geweldig. De klimronde is dus een goede conditie-indicatie. Zondag 31,9 gereden met 150 hartslag. Met de conditie zit het dik in orde.


De klimronde begint met de beklimming van de Emma-piramide. In 1891 werd er voor werkverschaffing op de Kluizenaarberg een uitkijkheuvel gebouwd. Vanaf deze berg werd gekeken of er bosbranden ergens in de omgeving waren. Later veranderde de naam van de uitkijkberg in Emmaheuvel, naar de toen regerende koningin Emma. Later werd er op de Emmaheuvel een houten uitkijktoren geplaatst om nog verder te kunnen kijken. Door de houten wallen die op de heuvel werden geplaatst om aardverzakkingen te voorkomen, had de heuvel wel iets weg van een piramide. Daarom werd er steeds vaker tegen de Emmaheuvel "Emma-Piramide" gezegd, waardoor dat langzamerhand de echte naam werd. Opmerkelijk voor Nederland: een haarspeldbocht.


De Zijpenberg (106 meter) is de tweede klim van de dag. Een goed lopende klim met hier en daar wat 'steilere' stroken. De zuidkant vanuit Rheden is een lastiger ding. Deze loopt eigenlijk van geen kant: een getrapte klim. Vlak, vals plat en een aantal gemene stukken.


De meest bekende klim is de 90 meter hoge Posbank. De Posbank is genoemd naar het monument in de vorm van een halfronde stenen bank dat aanwezig is op een markant uitzichtpunt. Deze bank is vernoemd naar de heer G.A. Pos, oud-voorzitter van de ANWB. De stenen bank is gebouwd door aannemer Gerrit Bennink (1869–1936) uit Rheden ter ere van het 25 jarig jubileum (7 mei 1893-1918) van de heer Pos als de tweede voorzitter van de ANWB. De Posbank is in de volksmond ook de benaming van het heidegebied waarin het ligt. De eigenlijke naam van het heidegebied is echter Herikhuizerveld. De Posbank is een wat vreemde beklimming. Vals plat waar je redelijk buitenblad kan draaien tot de laatste 400 meter. Als je top of Gilbert bent, kun je er daar op het buitenblad een flinke klap op geven. 


Onbekend is voor sommigen de beklimming van de Posbank via de Rozenbos. Een prachtig stuk! Eerst rijd je vals plat langs enkele leuke optrekjes, daarna begint het bos. Ongemerkt wordt het zwaarder, totdat je in de holle weg van het Rozenbos komt. Prachtig asfalt met een 8% helling, waar je er een goede snok aan kunt geven.


Leuke site: http://www.heuvelsfietsen.nl


Bron: wikipedia

Briljant camerawerk Parijs-Roubaix Holland Sport

Dankzij de ijstijd

Dankzij de ijstijd rijd ik vandaag Veenendaal-Veenendaal. Zo’n 150.000 jaar geleden warmde de Aarde (wederom???) op en trokken de Noorse gletsjers zich tijdens het Saalien terug uit Nederland. Een prachtig heuvellandschap ten noorden van de Rijn achterlatend: de Utrechtse heuvelrug en de Veluwezoom. Al enkele jaren maak ik graag gebruik van deze glaciale afzetting. Stuwwalletjes pikken mag ik graag doen.

Axa de Valleirenners organiseert al enkele jaren de toerversie van Nederlands tweede wielerklassieker: Veenendaal-Veenendaal. Voor de profs heet deze de Dutch food valley classic. De parcoursen verschillen overigens behoorlijk. Ik mag tenminste aannemen dat men geen profpeloton over kleine weggetjes zoals de Italiaanse weg en de Holleweg te Doorwerth stuurt. Prachtige klimmetjes overigens, maar dit terzijde. De valleirenners afficheren hun koers vanwege de vele klimmetjes als dé voorbereiding voor de Amstel Gold Race. Deze laatste rijd ik al enkele jaren niet meer. Reden: attractiepark Zuid Limburg.

Erik op Posbank

Om acht uur sta ik klaar voor mijn vierde Veenendaal-Veenendaal en aangezien ik hier frequent train, herbergt het parcours voor mij weinig geheimen. Erik arriveert enkele minuten later. De eerste klim is de Amerongse berg: mijn trainingscol. Daarna doemen achtereenvolgens Defensieweg, Koerheuvel, Wageningse berg alvorens in Doorwerth de Italiaanse weg te doen. Dit is eigenlijk een veredeld parkpad, maar de stijgingspercentages en de klinkertjes maken het tot een lastige klim. Op naar de drie-eenheid van de Veluwezoom: de Emmapyramide, de Zypenberg (106 meter) en de Posbank. Vervelend ding deze laatste. Loopt vals plat omhoog en wordt gemeen aan het einde. Bovenop wacht ik op mister jetlag, Erik, gisteren vanuit de VS naar Nederland gevlogen en nu de 130 km doen. Chapeau!

Het pannenkoekenhuis is gesloten en daarom vervolgen we in gestrekte draf het parcours. Op de dijk tussen Wageningen en Rhenen verstoppen we ons in een kleine grupetto. Grebbeberg op, Defensieweg en mijn vierde Veenendaal zit erop. Mooi gemiddelde gereden van 31 kilometer, ruim 1000 hoogtemeters en …. wederom geen last van de knie. 

Attractiepark Vlaanderen

'Da's geheel niet evident', reageert mijn tijdelijk fietsgezel in typisch Vlaams op de drukte. Ongeveer 20.000 wielertoeristen fietsen verdeelt over aantal parcoursen hun eigen Ronde van Vlaanderen, de hoogmis van het Vlaams Wielrennen. De meesten rijden de 140 kilometer. Fietsers van diverse pluimage maken hun opwachting voor hun Vlaanderens Mooiste: dun, oud, MTB, dik, racefiets, jong, man, ligfiets, vrouw... Start en finish ligt in Ninové. De 'die hards' starten in Brugge en rijden de officiële Ronde: de 260 kilometer van de profs. 


De Vlaamse Ardennen, ontdaan van smeltwateroverlast en ontwakend uit hun winterslaap. Een eeuwenoud heuvelachtig landschap gesitueerd ten westen van Brussel en ten zuiden van Gent. Kronkelige weggetjes, kasseien, holle wegen, pittoreske dorpjes, heel veel akkerbouw en nimmer aflatende wind. De getuigenheuvels van de Vlaamse Ardennen zijn ontstaan, nadat de zeespiegel daalde en moeilijk eroderende bulten van ijzerzandsteen achterliet. De Vlaamse Ardennen hebben overigens in slechts de naamgeving een overeenkomst met de Waalse Ardennen.

Jan daags voor de Ronde op de Koppenberg

Half acht rijden Jan en ik op het parcours van de 140 kilometer cyclo. Uitstekend georganiseerd met seingevers, afzettingen en bewegwijzering. Tot aan de ravitaillering van Ronse doen we weinig noemenswaardige beklimmingen aan. Slechts de Rekelberg en de Kaperij zijn kleine obstakels. We worden al wel op kasseien getrakteerd. Was het even vergeten hoe het ook alweer was. Eerste strook liep lastig, maar over de tweede vlogen we. Letterlijk rock ´n roll. Kasseien rijden, eveneens niet evident. Ze zijn er in allerlei soorten, vormen en maten: grijs, rond, vierkant, klein, groot. Dat is slechts bijzaak. De manier van aanleggen van de kinderkopkes, dat is de hoofdzaak. Zijn de stroken door een plaatselijke tuinarchitect aangelegd of door Napoleon uit een helikopter gegooid. Op de eerste noemenswaardige klim, de Kruisberg, liggen de stenen er slecht bij. Hotsen en botsen. De Oude Kwaremont is mogelijk nog beroerder. Vlak rijden over kasseien is al lastig, heuvelop maakt het nog moeilijker. Zeker als de Paterberg en de Koppenberg opdoemen. Beide klims hebben stijgingspercentages van 20 procent en meer. Dat is op asfalt al aanpoten. Met kasseien en heel veel fietsers onmogelijk. Let's walk! Balen. Weer niet omhoog op de Koppenberg. Halverwege de heilige Muur van Geraardsbergen staan we ook stil. Gelukkig kunnen we op het laatste deel, de Kapelmuur, wel doorrijden. Nog even de kasseien van de Bosberg verteren, platleggen en met ruim 42 naar de finish in Ninové rammen. Mijn 3de Ronde van Vlaanderen zit erop. Het zal zeer waarschijnlijk mijn laatste Ronde worden. Door de enorme drukte is het haast niet meer te doen. Desondanks hebben we genoten van onze inspanning, het parcours en het mooie weer.