Gevoel

Soms zit het mee, soms zit het tegen en soms gaat het geweldig. Vandaag was het laatste het geval. Een heerlijke D1 training met Arno, Norbert en Pim gedaan. Ditmaal hebben we dan ook echt D1 getraind. Lekker tempo gedraaid, af en toe een klein sprintje en genoten van prachtige Hollandse wolken! Tja, waar een mens al niet blij van kan worden. Een heerlijk gevoel: vorm!

Trainingsweekend Eifel

Vrijdagmiddag staat Frits met de auto voor de deur om samen naar Stadtkyll in de Eifel te rijden. Norbert heeft een trainingsweekend georganiseerd en is vanochtend vroeg met Jan en Ruud al naar de Eifel gereden. Onderweg heb ik via sms contact met Jan. Hij meldt hagelstenen in de Eifel. 'Tuurlijk Jan', is mijn gedachte. Je neemt me wel eens vaker in de maling. Vlakbij Stadtkyll blijkt het echter waar te zijn. Witte korrels sieren de berm van de snelweg.

De Eifel is een middelgebergte in het westen van Duitsland. Hoogste punt van de Eifel is de Hohe Acht (747m). Geologisch gezien behoort de Eifel bij de Ardennen. De Eifel ligt in de Duitse deelstaten Noordrhein Westfalen en Rheinland Pfalz. Hotel Ponyhof is gesitueerd in het dorpje Stadtkyll van het district Vulkaneifel; een gebied met vulkanische activiteit tot 10.000 jaar geleden. Westelijk ligt de Schneifel en oostelijk de Hohe Eifel met de Hohe Acht. Stadtkyll is een klein plaatsje met ongeveer 1500 inwoners, liggend aan de rivier de Kyll. Stadtkyll genoot jarenlang bekendheid als kuuroord (Luftkurort). Hierdoor trok het stadje de nodige toeristen en is er aan de zuidkant van het stadje sinds jaren een groot vakantiepark, gelegen in het dal van de Wirft.

De zon schijnt, de lucht is blauw, Teletubbies kom maar gauw (uit hotel Ponyhof). Het weer is schitterend en rond half tien rijden we met vijf man richting eerste helling. Inmiddels ken ik de fietsende onstuimigheid van (fiets)vriend Jan. Als de eerste helling opdoemt, weet ik waar ik plaats moet nemen. Juist ja, Jan's achterwiel. Jan heeft aan de voet altijd een knallende demarrage in de benen. Ik kan Jan goed volgen en neem de kop over. Na de top stelt Norbert voor om de groep te splitsen vanwege niveauverschil. Prima voorstel. Heb de route in de Garmin zitten en we zetten koers naar Hohe Acht. Onderweg komen we nog enkele bulten tegen; we vliegen er omhoog. De Hohe Acht is de langste klim van de dag en zoals eerder gememoreerd de hoogste top in de Eifel. De klim gaat me redelijk goed af. Iedereen kiest zijn eigen tempo en rij daardoor niet bepaald volle bak omhoog. Leuke van in groep klimmen is het competitiegedrag en de bijkomende prettige bijkomstigheid dat we elkaar naar hoger niveau brengen. Naast de Hohe Acht loopt overigens het Formule 1 circuit van de Nürnburgring. In het dorpje Kerpen pauzeren we en nuttigen bij een bakkerij torte met koffie. Na de onderbreking is het niet ver meer rijden naar Stadtkyll. De Garmin laat me echter flink in de steek: de navigatiekaart valt telkens uit (daarom ook geen routekaart op blog). Dit ongemak voorkomt niet dat de geplande route ons dwars door een bos leidt. Dit is het lastige van routes plannen op internet; een mooi weggetje op Google maps kan een onvervalste sterrato klim of zanderig bospad zijn. Dus rijden we over onverharde paden door het bos en voelen ons bijkans MTB'ers. Na een stevige klim zien we tot onze opluchting het einde van het bospad en in de verte onder ons: Norbert en Ruud op een prachtige, zwarte asfaltweg. Wij rijden verder over macadam en komen kort na de anderen bij het hotel aan.

Daar waar bospad in asfalt overgaat

De zon scheen, de lucht was blauw, regen komt nu gauw. Angstvallig houden we de lucht in de gaten. Onweer, regen en mogelijk hagel is ons voorspeld. Na eerdere fietsscenario's zoals Hohe Acht 6 maal bedwingen, Limburg en zelfs rondje Posbank overboord te hebben gegooid, gaan we rondom Stadtkyll fietsen. Mocht het noodweer losbarsten, zijn we in ieder geval snel bij het hotel terug. Spoedig begint het wat te regenen, maar veel stelt dat niet voor. Norbert heeft een leuke klim voor ons in petto en bij deze doop ik haar tot de Schüllerberg. In het dorp Jünkerath loopt de weg steil omhoog. De Garmin geeft 11, 12 en zelfs 13% aan om daarna over te lopen in de gestage 10%. Op het kleinste verzet rij ik omhoog. Achter me zie ik Norbert komen en besluit in te houden. Gezamenlijk rijden we het dorpje Schüller binnen. Met de anderen vervolgen we de route naar Stadtkyll en rijden nogmaals hetzelfde rondje. Na de tweede keer Schüllerberg besluit ik om te keren, af te dalen en nogmaals omhoog te rijden. De anderen vervolgen de ronde via Stdatkyll en kom ik later weer tegen. Deze derde maal wil ik de klim volle bak aangaan tot einde. Dit lukt me erg goed. Gedurende 5 minuten rij ik aan 375 watt: de magische grens van 5 watt per kg. In Stadtkyll gaan Norbert en Ruud naar het hotel terug en Jan, Frits en ik willen De Schüllerberg nu in rustig tempo beklimmen. Voor de klim stel ik de mannen voor om de eerste zaterdagklim te doen. Deze heuvel loopt zo lekker dat we deze twee maal beklimmen. Als toetje nemen we dan de Schüllerberg voor onze rekening en fietsen uit.

Deze dagen waren erg welkom. Gezelschap en hotel meer dan aangenaam. Lekker gegeten ook. Over de conditie en vorm ben ik tevreden. Ook de omgeving is ik erg mooi alleen trainingstechnisch (dank voor woord Arno) en klimtechnisch niet geweldig. Liever de westelijk gelegen Ardennen. Meer lange gestage klims afgewisseld met korte en heel steile klims. De klims in ons deel van de Eifel waren afgezien van de Hohe Acht erg kort en slechts een enkele keer zwaar.

Moeder aller gemiddeldes

Zoals ik in mijn vorige blogbericht aankondigde: dinsdag wordt het tijdrit/interval rijden in de Mijzepolder. Mijn reisgenoten vanaf Hoorn zijn Arno op zijn Argon TT en Jan op zijn Fondriest Super Diesel. Even beetje bijkletsen en spoedig rijden we de brug op de Mijzepolder in. Meteen wordt er flink de pees opgelegd door mijn companen. Bij de brug naar Ursem pikken we medeblogger Martin op. Gang maken, kijken of iedereen zit en karren maar. In de bebouwde kom van Schermerhorn rijden we rustig vanwege mogelijk gevaar, maar buiten Schermerhorn wordt het gaspedaal snel ingedrukt. Regelmatig tegen de 50 kilometer per uur aanschurkend rammen we windje mee, totdat we de brug tegenkomen waar we de polder binnenkwamen. Dan wordt het tegen de wind in stoempen. 

Volgens mij hebben we drie rondes gereden, maar ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen. Gedachten heb je niet tijdens tijdrijden. Alle gedachten die je hebt, lijken je achterhoofd uit te rollen. Benieuwd wat er op het wegdek aan gedachten ligt.

In vorm? Pfoehhh. Ja ik denk het wel. Om populair te stellen: ´tijdrijden is niet mijn ding´. Maar wel is de moeder aller gemiddeldes bereikt: bijna 38 kilometer per uur. Da´s pas vorm!

Vorm?

Afgelopen zondag op de terugweg naar Hoorn bespraken Arno en ik het woord vorm. We hadden net twee zalige rondjes Posbank gedaan. 'Vorm is pijn lekker vinden', luidde onze conclusie. Ietwat sadomasochistisch? Wellicht, maar is de (wieler)sport niet sadomasochisme pur sang? 


Om het begrip vorm nader uit te leggen: de inspanning doet zeer tijdens de klim, maar op een of andere manier minder dan anders. Met anders bedoel ik in bijvoorbeeld december. Dan ben je immers (nog) niet in vorm. Hier raak ik een ander vlak. Conditie. Om überhaupt vorm te hebben, heb je conditie nodig. En het liefste een hele goede conditie. Conditie ontstaat door het lichaam regelmatig te belasten door middel van training, te rusten en dan afwisselend zwaarder en lang te belasten. Het lichaam past zich aan de omstandigheden aan en heeft van nature de neiging zichzelf tegen de belasting te wapenen. Hierdoor neemt conditie en kracht toe. Overigens is dit geen oneindig principe. Te veel en te hard trainen leidt tot vermindering van conditie!


Conditie en vorm zijn twee lastig te bevatten begrippen. Mijns inziens is conditie een fysieke aangelegenheid en vorm mentaal. Conditie is redelijk goed te meten. Ik gebruik hiervoor drie ratio's: 
- S/H ratio (snelheid:hartslag*350)
- W/H ratio (wattage:hartslag*35)
- NP/H ratio (normalised power:hartslag*35)
Deze drie getallen schetsen een beeld van de gedane inspanning en kunnen onder vergelijkbare omstandigheden als conditie-indicator worden gebruikt. De meest nadelige vergelijkbare factor is de hartslag. Tijdens de trainingsweek op Mallorca raakte ik gedurende de week logischerwijs vermoeid. Hierdoor reikt de hartslag niet hoog. Dit heeft direct invloed op alle drie de ratio's. Wanneer kun je de conditie wel meten? Het beste is een klimtijdrit of een tijdritronde zoals in de Mijzepolder. Draag zorg voor gelijke omstandigheden. Overigens is snelheid ook vrij subjectief. Wind speelt hierin een grote bepalende rol. Daarom ben ik erg blij met mijn wattagemeter. Deze geeft direct aan welke inspanning ik lever. Ik verzeker u: het wordt dan leuk om met wind tegen de trainen!

De denker:
niet geschikt op de fiets

Vorm dan? Totaal niet meetbaar en puur ongrijpbaar. Je kunt bij wijze in februari in vorm zijn als je iemand uit het wiel kletst, nieuwe sokken of Konijnenpak hebt aangeschaft of als de vogels fluiten. Vorm is de mentale staat waarin je verkeert. Dodelijk voor vorm is nadenken. Jezelf vragen stellen tijdens de beklimming van de Mortirolo: hoe lang is het nog, hoe snel rijden profs hier omhoog en de dodelijkste aller afwegingen: waarom doe ik dit eigenlijk? Wijlen Peter Post zei ook dat nadenken het slechtste is wat een wielrenner kan overkomen. Vandaar dat Joop zoveel succes had....?


Hoe stond de vlag er zondag voor? De conditie is dik in orde en voelde me lekker tijdens het klimmen. Genoot van de pijn. Dus ook in vorm zou je zeggen. Houd even slag om de arm...dinsdag tijdritten rijden met o.a. Arno, Jan, Norbert en Martin en tijdrijden is niet bepaald mijn liefhebberij. Ik laat na afloop weten hoe het met de vorm staat...

Stilte voor de storm?

Afgelopen week werd ik op een fijne manier geattendeerd dat het stil op mijn blog was. Gaat het goed met je? Fietsdipje? Fijne reacties van (fiets)vrienden. In de meivakantie heb ik iets gedaan waar veel van mijn fietsende collega's knikkende knieën en bibberangst voor hebben: een week zonder fiets. Een rustweek! Nou ja, bijna een week dan. 's Woensdags in de vakantie een kleine twee uur in D1 getraind. Maar wat heb je verder dan gedaan? Fulltime papa geweest. Echt rust gehouden? Kan dat wel? Niet bang dat je conditie achteruit holt? En je hebt een druk programma voor de boeg met Steven Rooks en de Trois Ballons? Geloof me, een weekje rust doet wonderen. Vorig seizoen een aantal keer gedaan. Pakte toen erg goed uit. 


Dus je hebt vorige week weer lekker getraind? Nou ja, dat ook weer niet echt. Kreeg er een noodgedwongen rustweek erachteraan. Juist ja, ziek dus. Vrijdag de 13de even rondje gemaakt met een 10 minuten blok in de Mijzepolder. Ging erg goed met prima resultaat. Wat reed je dan? Dat houd ik voor mezelf, anders krijg ik subiet commentaar van medeblogger Norbert.


Naast het ziek zijn was het een zwarte week voor het wielrennen met het overlijden van Wouter Weylandt tijdens de tweede etappe van de Giro d'Italia. Het overlijden heeft me erg aangegrepen. Herinneringen van 1995 met Casartelli tijdens de Tour kwam weer boven. 


Wat zijn de plannen voor komende week? Zondag met Arno (die zojuist zijn te gekke tijdritfiets kwam showen) rondje Posbank, dinsdag tijdrit Mijzepolder met een flinke groep. Dat wordt de stenen uit de straat rijden. Vrijdag met Frits naar Duitsland om zaterdag en zondag met o.a. Norbert, Jan en John de Eifel onveilig te maken. Die Hohe Acht beklimmen. 't Zal mij benieuwen. Jullie misschien ook? De verslagen volgen.