Tweeluik

Donderdag

Vergeetachtig. Niet bepaald de manier om een zelfomschrijving te geven. Gaat het echter over fietsen lijd ik chronisch aan amnesia.  Verklaar je nader! De afdaling van mijn tweede Toscaanse dag was molto technico met hele steile stroken. Dat doet pijn aan je benen. Iedere fietser weet dit. Waarom dan toch deze hindernissen opzoeken? Ik zeg: amnesia.

De route van donderdag is omgekeerd aan de route van afgelopen zondag. In razende vaart daal ik af. Deze afdaling is perfect aangelegd; hoef de remmen niet aan te raken. Haal 75 kilometer. In Staggia passeer ik La Rocca di Staggia en begint een korte venijnige klim. De omgeving is wederom prachtig en bijzonder dat ik weer andere landschappelijke aspecten zie. Nabij Villarosa begint de klim. Mijn trainingsdoel is op de steile stroken flink in de weerstand te gaan trainen. Het gaat me zowel staand als zittend goed af. Uiteindelijk kom ik redelijk uitgewoond in Castellina aan. Mijn oorspronkelijke plan om naar Poggibonsi af te dalen en terug te klimmen laat ik varen. Het is mooi geweest voor vandaag.

Vrijdag
Testen. Om inzicht te krijgen in mogelijke progressie moet je testen. In de klas is dit het sein om de toetsboeken te pakken en deze onder luidkeels protest van de groep uit te delen. Kinderen doe je er geen plezier mee. Op de fiets betekent testen een gelijkmatige en beschutte klim uitzoeken en heel erg je best te doen. Vooruitzicht op zo’n test is leuk, je weet immers waar je staat, maar vlak voor de uitvoering kan ik er letterlijk als een berg tegenop zien.

Op de weg via Radda naar Gaiole heb ik inmiddels al een aantal intensieve blokken ter opwarming gedaan. Voel wat verzuring als ik Gaiole uitrijd. De testklim heb ik zojuist als afdaling gebruikt en weet wat er komen gaat. Om met de Vlaming te spreken: een tempocol. Gemiddeld 4%. Weet goed de druk op mij pedalen te houden en de ademhaling kan ik goed reguleren. Met 12 minuten ben ik boven, heel even de hartslag laten zakken en dan het laatste wippertje omhoog. Dit ging goed!

Op de glooiende terugweg doe ik nog aantal intervallen. De Garmin geeft bij thuiskomst 1000 hoogtemeters aan, gemiddeld wattage op 283 watt en gemiddelde snelheid is 30,9. Ik kijk erg naar de analyse op de pc uit. Maar wat blijkt…geen tracks opgeslagen. Puur de gegevens. Weet ik nog niets.  Frustratie! Sta op punt om de Garmin richting olijfbomen te laten vliegen. Weet me te beheersen. Binnenkort opnieuw testen.

Rondje Chianti

Toscane is onder meer beroemd om haar wijnen. Een aantal beroemde wijnen zijn de Brunello di Montalcino uit zuid Toscane, de witte Vernaccia uit San Gimignano en de Chianti Classico uit deze streek. Vandaag rij ik een rondje door deze streek dorpen waarin de naam Chianti terugkomt: Castellina in Chianti, Radda in Chianti en Gaiole in Chianti. Dit is het domein van de Sangiovese druif welke in de Chianti wijnen wordt gebruikt. De Chianti Superiore staat voor een lagere opbrengst per hectare en de Riserva voor een rijpingstijd op fust van minstens twee jaar en daarna drie op de fles. De Sangiovese druif groeit goed op hoogtes tussen de 300 en 500 meter. Heuvellandschap. Precies waar deze fietsende wijnliefhebber van houdt.

De lucht is strakblauw en de temperatuur is aangenaam als ik richting Castellina in Chianti fiets. De lichtoplopende weg is een prima opwarmer. In Castellina vervolg ik de weg naar Radda. Ik blijf nagenoeg op hoogte rijden. Schitterende uitzichten doen mijn hart sneller kloppen (of zijn het de korte klimmetjes). Na Radda rij ik via een omweg naar Gaiole om een prachtige klim te nemen. Het loopt lekker ondanks de inspanningen van afgelopen dagen en de gekregen, heerlijke rosé van gisteravond. Opvallend dat de wegen zo bebost zijn. Doet me af en toe aan de Ardennen denken. Na de afzink kom ik Gaiole aan en vervolg mijn training naar Siena. Wijngaarden passerend gaat de weg vals plat naar beneden. In een van de beboste stroken sta ik oog in oog met een ree. Ook dat kan dus hier.

Nabij Siena sla ik scherp rechtsaf en rij ik een strook strade op. Afdalen gaat goed en na een stuk vlak gaat de weg scherp omhoog. Snel een foto nemen en de onverharde helling opklimmen. De Garmin geeft spoedig 17% aan, daar eindigt het klimwerk. Asfalt op, dorpje door, volgende strook. Vlak. Hard knallen. Stofwolk? Kijken durf ik niet. Volgend dorp, asfalt afdaling en prachtige fotogenieke beelden. Daarna de klim naar Castellina. Voldaan en tevreden met de 2,5 uur training! En de rest van de dag lekker genieten van onder meer  San Gimignano. Ook daar hoeft het thuisfront zich dus geen zorgen over te maken!

Regen in Toscane

Regen in Toscane! De lucht is koel en fris. Het is rond een uur of twee. Normaal gesproken geen tijd om me in de hitte op het carbon te begeven, maar ingegeven door de aangename koelte rij ik Castellina binnen. Thuis heb ik een aantal ritten voorbereid. Dit is de eerste van de geplande trips met als eerste een moeilijke afdaling volgt. ‘molto technico’,  zou de jury tijdens de Giro vermelden. Moeilijke lopende bochten, steile stukken tot 15% maken deze afdaling lastig maar mooi. De dicht begroeide weg valt me erg op. Af en toe een kort vinnig stukje omhoog een gehuchtje in. In de verte hangen nieuwe regenwolken te wachten. Ze staan scherp afgetekend tegen het Toscaanse landschap. Wie denkt dat alleen in Frankrijk zonnebloemen groeien heeft het mis. Vandaag staan ze ietwat met de kopjes naar beneden, zich ook van het mindere weer bewust zijnde.

Na de afdaling volgt een relatief vlak stuk. Na wat bochtwerk, kleine dorpjes, geurende dennenbomen sta ik ineens voor de vesting van Staggia: la Rocca di Staggia, een vesting uit de 10^de eeuw met een uit de 14^de eeuw stammende vestingsmuur. Hier word ik als fietser zo blij van; het element der verrassing.

De klim naar Castellina is niet bepaald fraai. Een zonovergoten tweebaansweg met wat lage begroeiing aan weerszijden. Inmiddels is het flink warm en rits ik het shirt geheel open. Het klimmen gaat me goed af. Toch krijg ik last van steken in maag/milt. Overkomt me vaak op de eerste dag klimmen. De klim is een kleine 10 kilometer lang en niet noemenswaardig mooi. Op de top in Castellina is het nog een afdalen en resteert nog strade bianche. ‘Klap! daar ‘vliegt de bidon weer uit de houder. Afdalen op de strade gaat me verder erg goed af. Angst om te vallen is weg. Bij thuiskomst gaat het wederom voorzichtig regenen. Regen in Toscane!

Toscaans debuut

Stoffig, beige gekleurd, vol met kuilen, losliggende stenen in allerlei groottes: de Toscaanse strade bianche. Mijn debuut vandaag! In mijn hoofd waren deze wegen vergelijkbaar met de schelpenwegen door de Noord-Hollandse duinen. Alles is minder waar. Kasseien kunnen verschrikkelijk zijn, la strade zijn dit evenzo of mogelijk erger. Vooral naar beneden is heftig. Gelijk een kasseienafzink staat het beeld geen seconde stil. Je wordt letterlijk door elkaar geschud. Mijn bidon weet er inmiddels alles van. Bij thuiskomst inspecteer ik mijn fiets. In eerste instantie valt me nog niets op, maar later begint mij te dagen dat ik toch echt twee bidons mee had. Wederom de fiets op en op zoek naar de verloren zoon. Even verderop ligt The Shack bidon keurig op het witte gruis. Klimmen gaat daarentegen beter. Zeker het laatste 15% klimmetje voor het huis is goed te doen. Wel vanuit het zadel; staan is slippen.

Kan mezelf vandaag niet inhouden; ondanks de zware reis wil ik perse een stuk fietsen. Besluit om naar Siena af te dalen is snel genomen. Mooie wegen met dito asfalt. De afdaling loopt lekker, niet steil. Af en toe loopt de weg omhoog. De wind staat vol op de kop. Prachtige vergezichten over het Toscaanse land. Pittoreske dorpjes. Spoedig ben ik nabij Siena en draai de fiets om de terugweg aan te vangen. Klimmen gaat boven verwachting erg goed. Ben ik na dag reizen meestal niet zo klimwaardig en voelen de benen als elastiek aan, zo lekker loopt het vandaag. Klim is niet bepaald lastig. Maximum van 8% en veelal stroken tussen 4% en 5% is goed om mee op te warmen. Na klein uur ben ik terug. Heerlijk Toscaans debuut.

Laatste training op Hollandse bodem

Een ietwat open deur trap ik in: het is zomer in Nederland. Laat me niet lachen! Realiseer me wel dat ons voorjaar fantastisch is geweest. En met een Tacx op zolder kom je trainingstechnisch gezien ook een eind. Afgelopen dinsdag en woensdag zware Tacx trainingen gedaan. Dinsdag in D2 de Stelvio opgereden met blokken D3 van 5 minuten. Woensdag met de Sellaronde hetzelfde, maar dan wat intensiever: drie minuten D3 en twee minuten 'rust' in D2. Geen idee dat mijn lijf zoveel zweet bevatte!  

Vandaag kan ik gelukkig buiten trainen. Vader en zoon Van Driel vergezellen me. Onderweg valt er een enkel buitje, maar deze mag geen naam hebben. Klimatologisch perfect trainingsweer: fris met veel zuurstof in de lucht. Het valt me overigens wederom op dat 300 watt op de Tacx van heel andere orde van grootte is dan hetzelfde aantal op de weg. Draai ik 300 watt op de weg relatief makkelijk weg, op de Tacx val ik bijkans van mijn fiets. Wat is dit toch? Minder zuurstof beschikbaar op de zolder? Beide ritten overigens met de Powertap gedaan.


Om half vier schuif ik aan bij Maarten, Herbert en Michael voor de 14de rit naar het Plateau de Beille. Vooraf heb ik me erg verheugd op de rit, maar deze valt me toch erg tegen. Lijkt erop dat de Schlecks niet beter kunnen of hebben zij elkaar bij de strot? Durft Andy niet zijn broer in de vernieling te rijden? Zonder pech wint mijns inziens Cadel Evans de Tour de France. Kan ik vrede mee hebben. Alles beter dan die clowneske, aanstellerige Fransoos in het geel in Parijs. Aan zijn rijden valt overigens niets aan te merken.

Volgende week maak ik mijn opwachting in het warme Toscane. Mezelf voorbereiden op de Giro en de Criquielion heet dat. Deze week heb ik al enkele ritten gepland zoals de toerversie van de Montepaschi Strade Bianche - Eroica Toscana.  Verheug me erg op de Toscaanse witte wegen: la strade bianche. Eroica is overigens Italiaans voor heroïsch. Stofhappen is mij voorspeld. En het weer zal er goed zijn!

Klassieke rondje

Elke wielrenner heeft ze: zijn/haar vaste trainingsronde. Ik heb er een aantal (gelukkig) en dit is wel één van mijn favoriete rondes: Purmerend, Jisp, Wormer, Driehuizen, Mijzepolder. Waarom? Het prachtige dijkje Oosthuizen-Purmerend, Jisp, Driehuizen-Grootschermer: heerlijk wind in de rug over de dijk stoempen, Mijzepolder... Ik rij deze rit al sinds ik serieus met fietsen begon; medio 2004 zal dit geweest moeten zijn. Soms verruil ik Driehuizen tegen De Rijp. Ook een aanrader!

Vandaag liep het geweldig. De wind was best heftig, ik schat windkracht 4-5 uit het zuidwesten. Het lijkt alsof de twee weken rust me ongelofelijk goed hebben gedaan. Liep het vorige week al goed, vandaag was top. Heerlijke gemiddeldes. Laat de Giro, Toscane en de Criquielion maar komen.

Huis schoon? Check! Rapporten voor groep 7 klaar? Check! Een paar huizen verderop wordt feest gegeven, inclusief Frans Bauer achtige meuk. Wegwezen dus! Madone onder mijn kont schuiven en wind trotseren. Wat waait het weer! Een stevige noordwestenwind snijdt me de adem op het Klompenmakerspad af. Zoeken naar een goede cadans en ademhaling. Spoedig vind ik deze. Ik merk net zoals donderdag dat de twee weken relatieve rust me erg goed heeft gedaan. Sterker nog: voel me erg in vorm (of was het nou in conditie) en zelfs verbeterd! Bij thuiskomst staat een mooie 34 kilometer gemiddeld op de Garmin te pronken. Gemiddeld wattage ligt rond de 250 watt. Dit zijn erg prettige en geruststellende gegevens. 

Resumerend: 250 kilometer D1, met uitzondering van deze dag, getraind. Een prettige opmaat naar Giro en Criquielion. Deze laatste ga ik, ijs en weder dienende, op zeker rijden.