Ik ben de laatste tijd een vat vol fietsende twijfels. Moet ik nu meedoen of gewoon mijn poot stijf houden. Ik vind het eigenlijk niet horen, laat staan kunnen. Maar ja, het hoort bij het fietsen. Je ziet en hoort dat velen het gebruiken. 'Kan ik nog wel zonder?' vroeg ik me bijkans af. 'Mag ik er nog bij horen?' Deze gedachtes pingpongden in mijn bovenkamer tijdens de vele ritten van deze prachtige vakantieweken. Even kreeg ik hoop. Een lief schattig meisje riep me vol overgave toe: 'hoi wielrenner!'
Zondag slaat deze twijfel opnieuw toe. Mijn mederijders N.C en C.D. gebruiken! Zelfs op deze mistige zondagochtend. Hoorn ademt een serene rust uit. De kinderkopkes van de Roode Steen zuchten van verlichting na een uitgaansavond. De mist, stilte en tijdstip van acht uur doen mij een katerig gevoel geven. De grijze eenvoud maakt in de haven plaats voor een bont gekleurde aangelegenheid. Een flink aantal wielrenners doet lijken alsof de zon doorbreekt. Rendez vous is het Schippershuis waar ingeschreven en gestart kan worden voor de Westfriese omringdijk. De eerder genoemde N.C. te Hoorn attendeerde mij onbewust op deze tocht. 'Ik ga graag mee,' antwoordde ik op zijn Facebook post. N.C. wil graag rijden met een groep die ongeveer 30 km/uur rijdt.
Niet als groep maar als drietal verlaten we Hoorn. De teller loopt op tot 35 km. Mijn stille hoop op een rustige vetverbrandende toertocht ligt aan diggelen. Dit wordt een koolhydraat rit. Gelukkig rijden we spoedig een groep binnen. De snelheid ligt hier comfortabel lager en nestel me op de derde rij. Mijn geluk duurt tot aan Enkhuizen. Erna zijn we weer een drietal en voeren het tempo flink op. Zo af en toe haakt er een renner aan. Soms meerderen. Op de dijk naar Kolhorn gaan we verschrikkelijk hard. De meesten waaien simpelweg de groep uit, wat ons als groep weer reduceert tot drietal.
Na de pauze met appelgebak en koffie komt het mooiste stuk omringdijk. Wederom pedaleren we weer in grupetto en ook hier wapperen de dapperen uit de groep. Alkmaar nadert en na een korte stop zetten we ons in gang voor het laatste deel van de tocht. De wind staat schuin op de kop. Het tempo ligt nog steeds hoog. We naderen Hoorn met 35,1 op de teller en maken ons op voor de eindsprint. Ik kies wiel en wacht geduldig als volleerd sprinter af. Ik kan de uitval van N.C. opvangen, maar meer ook niet. Benen zijn leeg of eigenlijk vol, maar met melkzuur. Bij de schouwburg gaat de timer uit, bedank mijn kompanen en rijd met dezelfde twijfels huiswaarts. Ik train goed, rij lekker, scheer de benen, drink herstelshakes, rek en strek, verzorg fiets en ledematen. Alles volgens het boekje, maar een bel gebruiken; ik begin er niet aan.