Aanslag

Vandaag, zondag 3 november, is het zover. Van verlatingsangst is geen sprake. De fiets is immers nog ergens tussen Toscane en Nederland. Afgelopen woensdag heb ik me in de winkel laten voorlichten en zijn ze aangeschaft. Vandaag blinken ze aan me voeten. Hardloopschoenen! Waarom in vredesnaam deze wissel? Ik plaats het liever in het kader van de afwisseling. Fietsen is mijn grote sportpassie, waar ik al jaren veel tijd en energie in stop. De tijd die noodzakelijk is om een goede conditie en kracht op te bouwen. Een beetje wielertraining is vanaf anderhalf uur en dat is erg minimaal. Van vele kanten heb ik begrepen dat een hardlooptraining korter en intensiever is. Kortom goed te combineren met mijn vaderschap. Bovendien wil ik mijn lichaam een andere prikkel aanbieden. Wellicht word ik hierdoor wat sterker en verminder ik mijn massa. Hardlopen zal dus in dienst van gebeuren. Komend jaar heb ik mezelf als doel gesteld, naast enkele toertochten te rijden, de Ventoux nogmaals aan te vallen. Extra kracht en vermindert gewicht kan hierbij geen kwaad.

Samen met mijn instructeur, zwager Samir, begeef ik me op het pad van hardloopland. We rennen met een snelheid rond de 10 kilometer richting Schouwburg, Visserseiland en Oostereiland. We doen twee korte intervallen. Ik moet erg wennen aan het lopen. Na een kwartier doen de benen akelig zeer. Conditioneel heb ik niet veel moeite. Een half uur training, vijf kilometer, finishen we. Ik voel me erg voldaan. Vele malen meer gesloopt dan na een fietstraining. Komende weken ga ik naar 10 kilometer toewerken. Uur duurtraining. Daarna zien we verder. En de fiets dan? De relatieproblemen zijn over.

Update 1

Een uur na de training loop ik de trap af. Lopen is een groot woord. Strompelend. Voel me 80 jaar. Wat een pijn in schenen, bovenbenen en heup. Wie pijn wil lijden...

Update 2

Het is inmiddels vier uur na de aanslag. Benen en heup voelen een stuk beter. Wordt vervolgd. 

Herfst in Toscane

Herfst: overgang van leven naar dood. Het tijdelijk afsterven van de natuur in al haar volle glorie. Het onvermijdelijke van het jaar. Groen wordt rood wordt bruin wordt kaal. Het vager worden van het zonnelicht. Gelig. Het landschap komt tot rust. Het lijkt zich neer te leggen. De uitkomst staat al vast: kaal, guur, doods, stil en sereen. Winter wacht. Mens en dier schikken zich in hun lot. Rust nemen om weer op te bloeien. Supercompensatie in optima forma.

Afgelopen herfstvakantie zijn we met tutta la famiglia in Toscane geweest. We hebben een heerlijke week gehad met zalig eten, fantastische wijnen en mooi gezelschap. Voor het eerst met mijn beide dochters in het kloppende hart van Italië. Gefietst heb ik ook. Drie niet zulke lange tochten. De conditie is immers niet meer van dien aard dat de benen langere tochten dan 80 kilometer aankunnen. Zeker niet in heuvelachtige omstandigheden. Toch met volle teugen genoten. De laatste rit was een juweeltje met 'il mura di Massa' als zwaartepunt. Zeer zware klim vanuit het gehucht Massa. Aan massa bij de renner geen gebrek overigens. Drie kilometer gemiddeld 11% is zeer zwaar in topconditie. Laat staan in mijn herfstconditie. Het uitzicht op de bewolkte bergen van de Pratomagno (Apennijnen) vergoedt veel.

De Toscaanse omgeving is zich in haar lot aan het schikken. Vaal geel licht, bewolking en de wijnranken die zich tot rood laten kronen. Slechts ten dele helaas. Waar woorden sieren en tot fantasie kunnen prikkelen zeggen foto's soms evenveel dan hopelijk meer, maar zijn onlosmakelijk realistisch.