"Reed jij niet net daarzo?, vraagt de besnorde man, gekleed in een vaalgroen jack, wijzend met zijn hand schuin naar beneden in de richting van het kaalslag van de Vaalserberg. "Euh ja," antwoord ik hem enigszins stamelend en tevens verrast door zijn vraag. "Dan heb je er ook de vaart in!" antwoordt de man. Glunderend en aangenaam verrast door dit compliment passeer ik het monument van het Drielandenpunt. Aardig de vaart erin, herhaal ik een aantal keer in mezelf, alvorens ik zonder handschoenen de koude van de afdaling opzoek.
Buienradar; wat een geweldige app en uitvinding! Op het scherm van mijn telefoon prijkt een pracht van een regengebied dat het komende uur over Zuid-Limburg zal gaan trekken. Het plan om een lange tocht door het heuvelland te maken, laat ik varen. In plaats daarvan nip ik ontspannen aan de koffie bij de oom en tante van Roos. Rustig afwachten, over een uur klaart het op. Inderdaad. Een uur later is het droog. Alvorens de heuvels op te zoeken, parkeer ik de auto in een buitenwijk van Maastricht. Als verzamelaar van US Postal kleding heb ik via Marktplaats twee tenues op de kop getikt, die nog in mijn verzameling ontbraken. Het grijze tenue droegen Armstrong en zijn ploeg tijdens de laatste etappe van de Tour de France in 2003. Na deze zwaarbevochten zege stelde Armstrong met hulp van team en .... in 2004 orde op zaken. Met vijf etappezeges hulden zij zich in het blauwgele tenue, waar het geel staat voor de Livestrong gedachte, de organisatie voor kankerbestrijding die tijdens deze Tour aan een opmars bezig was. Denk hierbij aan de vele gele Livestrong bandjes die door renners, niet-renners, politici en allerlei artiesten werden gedragen. Armstrong was op dat moment de grootste ster aan het firmament der sporters.
Vandaag hul ik mij in het blauw van de Garminploeg van ploegmanager Jonathan Vaughters, tevens oud teamgenoot van Armstrong en fel tegenstander van doping. De training van afgelopen zondag op de Amerongse berg, heeftmij geïnspireerd door de langste klim van Nederland, de Camerig, op te zoeken en deze driemaal achter elkaar te nemen. Om de zaken in het lichaam op scherp te zetten, besluit ik telkens aan de voet van de klim een sprint in te zetten. De eerste maal haal ik twintig seconden, waarna ik instort. De tweede maal haal ik zelfs dertig seconden. En bij de derde poging haal ik bijna de veertig seconden, waarna mijn benen tijdelijk functie weigeren.
Het weer is inmiddels opgeklaard. Regen heb ik niet gehad, slechts last van een stevige westenwind. In de verte, op de hoge toppen van de Ardennen, zie ik sneeuw liggen. De wind heeft het wegdek goed doen opdrogen, waardoor ik mijn trainingsgebied van de Camerig verlaat en via de pas van de Wolfhaag (Gemmenich) naar het Drielandenpunt rijd. Wat heeft men hier huisgehouden; de prachtige dennenbomen die de flanken van Neerlands hoogste col flankeerden, zijn allemaal weggehaald ten baten van de houtwinning. Wat een troosteloos aangezicht. Ik behoud een aangename cadans en kom vlot en goed boven. Bovenaan staat een klein gezelschap, vermoedelijk een gezin, op de weg. Een man in een vaalgroene jas richt zich tot me: "reed jij niet net daarzo?"
Een welhaast verlaten parkeerplaats van een industrieterrein in Veenendaal op een zondagmiddag in februari. Begin april staat het hier bomvol met auto's en wielertoeristen voor de toerklassieker Veenendaal-Veenendaal. Nu een plaats waar het verkeer op de A12 haast geruisloos voorbij raast en een enkele wandelaar passeert. Voor het eerst in twee jaar zoek ik één van mijn favoriete trainingsgebieden weer op: de Utrechtse heuvelrug. Fietsen kan voor mij pure poëzie zijn: het rondtrekken door gebieden, onbekende wegen verkennen en daarbij geuren en kleuren opsnuiven. Vandaag is het anders. Dit wordt hardcore trainen: twee series van vijf keer de Amerongse berg op. Niks rondtrekken, zwerven. Stoempen, snot en sterven!
Een waterig zonnetje prikt tussen de nevelige bewolking door. Met drie graden is het wederom koud. Mijn cadans is soepel, de hartslag ligt nog laag. Straks zal het anders zijn. Tien keer buffelen. Hoe staat het ervoor met de conditie? Hoe verdraag ik mijn eerste D3 training? De vragen zullen spoedig worden beantwoord. Bij de afslag naar links wacht de proef: de Amerongse berg is een mooie klim van nog geen vijf procent gemiddeld en een kilometer lang. Het plan is om de eerste serie van vijf beklimmingen afwisselend te doen: hoge cadans, buitenblad, normale (80) cadans, hoge cadans en buitenblad. De hartslag loopt snel in de D3 zone op. De hoge cadans is lastig om aan te houden. Normaliter zit ik rond de 80 omwentelingen. Daarentegen bevalt het buitenblad me helemaal niet! Er schuilt duidelijk geen Ullrich in mij.
Na de eerste serie heb ik een relatief rustmoment ingelast. Ik daal in zuidelijke richting af naar het dorpje Amerongen. Ik moet me tussen auto's door manoeuvreren. Wat is het ongelofelijk druk! En dan niet alleen met auto's. Het lijkt wel een toertocht met dalende en klimmende wielrenners. Het rustige stuk tot in Leersum met de beklimming van de Scherpenzeelseweg daarbij voelen aan als een oase van rust.
De laatste serie van vijf beklimmingen volgt. Ditmaal in eigen cadans. Wonder boven wonder verslap ik niet. Weliswaar is mijn snelheid niet bijster hoog, maar vergeleken met de eerste beklimming lever ik slecht vijf luttele seconden in. Teken dat het met de basisconditie wel goed zit; een geruststelling na een maand van gedwongen niets doen in december.
Overigens voeg ik, samen met Rick, een toertocht aan de lijst van 2015 toe: de Nordeifeltour van WTC Klimmen, die voorheen Klimmen-Banneux-Klimmen organiseerden. Een mooie 140 kilometer lange tocht door nieuw gebied met meer dan 2000 hoogtemeters.
Hoe staat het dan met je klassiekers die je wilt gaan rijden? Ik wil heel graag dit of waarschijnlijk komend jaar een tocht voor het goede doel organiseren (topsport for life), waarbij aansluitend alle noordwest Europese klassiekers aan bod komen. Achtereenvolgend Parijs Roubaix; Ronde van Vlaanderen (vanuit Roubaix tot Ninove); Brabantse Pijl; Waalse Pijl; Luik-Bastenaken-Luik en eindigend met Amstel Gold Race. Zes tot zeven dagen met aantal fietsmaten aaneengesloten fietsen en begeleid door volgwagen. Wordt vervolgd!
