Het is eenvoudigweg niet meer tegen te gaan. Het grote ontkennen heeft geen enkele zin meer. De strijd is gestreden. Alle stoere praatjes in de kroeg - ik doe er niet aan mee, mij niet gezien die flauwekul! Ontwijken is hier de meest verkeerde manoeuvre. Na veel wikken en wegen - consulten bij de meest uiteenlopende psychologen, manueel therapeuten, haptonomen - dringt de realiteitszin zich aan mij op. De innerlijke twijfel blijft evenals de externe maatschappelijke druk. Het is gewoon niet meer verantwoord zo. Ik moet de keuze maken, ook al druist het 100 procent in tegen waar mijn gevoel voor staat. Meegaan met de meute!
Vanochtend was het zover. Of ik het bedrag wil pinnen? 'Vooruit maar,' verzucht ik en loop schoorvoetend van de winkel naar huis, sla rechtsaf de schuur in. Ik bekijk de Trek Domane liefkozend en bewonder haar maagdelijkheid, haar ongereptheid, haar strakheid als een couturier zijn modellen op de catwalk. Ik verlies de controle over mijn emoties. Door mijn tranen heen, reiken mijn handen naar het nog pure zwarte stuur. Ik aai en streel het. Haal diep adem, aarzel even en monteer de fietsbel.