Nadine OK run

'Wat, ga jij hardlopen!? Ik dacht dat jij alleen kon fietsen.' De boodschapper had in eerste geen benul dat ik voorfietser voor de Nadine OK run 2012 was. Ik heb er overigens wel eens over nagedacht om ook te gaan lopen, maar mijn gewrichten laten de loopimpact niet toe. 

Zondag. Regen. Wind. Voorfietsen van de 10 km mannen en daarna de 20 km vrouwen. De start laat op zich wachten of beter gezegd de starter laat de lopers lang wachten. Na het startschot is het maken dat je vooruit schiet op de fiets. Een horde hardlopers komt me achterna. Bij de oude dijkdoorbraak valt de wedstrijd in een voorlopige plooi. Marathonschaatser Erik Jan Spijkerman ligt ruim aan kop en heeft een prachtige loop. Mijn medevoorfietser rijdt bij de eerste splitsing lek en rijd ik verder met Erik Jan. Enkele buien trotserend komen we bij Ootje Konkel aan en komen we terecht in de Kids Run. De situatie wordt enigszins gevaarlijk. Luid roepend probeer ik iedereen aan de kant te krijgen, zo ook mijn eigen vriendin.

In het park halen we de 5 km in. Ook hier tracht ik iedereen aan de kant te krijgen. Erik Jan wordt echter ingehaald en finisht uiteindelijk vrij kort achter winnaar Ruud Beerepoot. Naderhand komt Erik Jan me nog even bedanken voor het voorfietsen. Hij vertelt dat hij gisteren nog een marathon van 100 rondes te hebben geschaatst. Respect!

Daarna is het wachten op de eerste dame die bij Ootje Konkel langskomt voor de 20 kilometer. Inge Smit laat me niet lang wachten. Geflankeerd door twee lopers van de loopgroep Hoorn houdt ze een mooi tempo aan. De zon breekt door. De koude trekt weg uit mijn lijf. Wederom in het park aangekomen haalt ze nog enkele 20 kilometer mannen in. Tijdens het lopen vertelt ze dat ze nog 15 kilometer naar huis gaat lopen. Wederom respect! Ik feliciteer haar met de behaalde overwinning.

Ondanks de regen een prachtige dag met mooie sportmensen. Leuk om als vrijwilliger aan de slag te gaan, gecombineerd met een prima hersteltraining. Speel overigens met de gedachte om in mei 2013 voor de Nadine Foundation een biatlon (tijdrijden en lopen) te organiseren. 

Beemster

Na de kuch en rocheltocht van vorige week gaat het wat trainingen en gevoel betreft crescendo. Afgelopen maandag en woensdag twee heerlijke anderhalf uur trainingen afgewerkt onder een prachtige herfstzon met een straffe wind. Telkens verlaat ik Hoorn via de Westerdijk, het IJsselmeer met haar prachtige luchten aanschouwend en waar het groen links in de berm nog fier overeind staand. Maandag rijd ik mijn vaste trainingsrit via de prachtige dorpjes Beets, Middenbeemster, het-juweel-van-Noord-Holland-De-Rijp, Grootschermer en Schermerhorn. Ik voel me al stukken beter dan tijdens de training van afgelopen zaterdag. Kennelijk pakt het lijf de training en ritme weer snel op. Doet me denken aan een anekdote over levende legende Jens Voigt. Een toerrijder daagde hem eens uit en stelde dat als hij net zo vaak zou kunnen trainen als Voigt, hij hem op z'n minst zou kunnen evenaren. 'Je kan me voor een jaar in een doos stoppen en zoveel trainen als je wilt, als je die doos openmaakt spring ik eruit en rijd ik je waar dan ook af'. (Karsten Kroon: kronieken)

Rondje andersom rijden is een uitdaging. Ik durf zonder enige gene te beweren dat ik met ogen dicht nog de goede weg zou vinden van mijn vaste trainingsrondes. Andersom rijden doet me enkele afslagen missen! Ik rij door de 400 jaar oude Beemster. Unesco erfgoed. Ongelofelijk dat hier 1200 jaar geleden een riviertje genaamd Banestra door het omvangrijke veengebied stroomde. Ontginning van het veen leidde er toe dat hier een grote binnenzee ontstond. In 1607 besloot de gemeente Amsterdam het gebied met behulp van 43 poldermolens droog te malen. In 1610 zorgde een dijkdoorbraak ervoor dat het gebied weer onder water kwam te staan. Daarop begon men met de aanleg van ringdijken rondom het gebied en op 19 mei 1612 was de Beemster droog. Ruim 400 jaar later stop ik bij de kerk van Westbeemster. Prachtig gebouw. Opvallend een katholieke kerk in het overwegend protestantse poldergebied. Het gebouw tekent schitterend af tegen de donkere regenlucht.


Johannes de Doper kerk te Westbeemster
Zaterdag is de lucht grauw. Het waait hard. De brandweer takelt een in het IJsselmeer gereden auto uit het water (link). Remco en ik zetten via Middelie koers richting Purmerend om via Ilpendam naar Monnickendam te rijden. Langs de provinciale weg schroeven we het tempo flink op. We blijven geregeld boven de 40 kilometer en omdat we op de heenweg ook het gas hebben open getrokken prijkt er in Hoorn een mooi gemiddelde op de teller: 33,6 km/uur. Crescendo dus.

Wat betreft de fietsplannen en doelen gaat het ook crescendo. Afgelopen jaar heb ik ondervonden dat ik de toertochten en het toeleven naar deze tochten mis. Voorlopig ga ik voor de volgende trilogie:
- Veenendaal-Veenendaal
- Amstel Gold Race
- Superklassieker (beste van Vlaanderen en Roubaix).
Ook hebben we erg zin om in het voorjaar naar Mallorca te trekken. Na een jaar in een fietsdoos te hebben gezeten, spring ik er weer uit! 

Conditie

Weg, gewoon weg. Geen conditie meer. Amechtig hijgen en aanpikken. Volkomen en bloc op de kasseien van de Munnikenweg. Hartslag 183. Remco rijdt me los. Lekke band. Verroest CO2 patroon. Handpompen dus. Roestige luchtpijp. Kuchen en rochelen. Drie weken niets doen. Toch twee uur trainen. Je weet het: opnieuw beginnen. Al het begin is pijnlijk. Eveneens leuk.