Ardens weekend

De vlaggen staan strak van de stevige noordoostenwind tegen een blauwe lucht afgetekend. De lente heeft definitief haar intrede gedaan, constateer ik verheugd bij het binnenrijden van Sougné-Remouchamps. Nog even de Carrefour in om eten voor vanavond en morgenochtend (lees: rijsttaart) in te slaan en dan naar mijn oude vertrouwde stekkie van het CCR.

CCR te Remouchamps

Enkele weken geleden ging ik op zoek naar een slaapplaats voor de Amstel Gold Race van morgen. Slechts één plek lichtte op in mijn gedachte: het CCR. Centre Cycliste Remouchamps: een schitterende accommodatie waar ik vele tochten vanuit heb gemaakt. Alles in het CCR ademt fietsen: van de theedoeken tot lampen tot de motiefjes in de gordijnen. Ik mailde ze en kreeg spoedig antwoord.

Hoi Rob, 
Nou, dat is zeker lang geleden, bijna 4 jaar. Reuze leuk dat je weer komt. We zitten eigenlijk vol, maar we schuiven wel wat zodat er zeker voor jou een bedje is. We hebben ook de studio nog en het nieuw huis is ook zo goed als klaar, dus daar zijn ook nog mogelijkheden.

Groetjes en tot snel,

Annemarie en Heleen

Na een hartelijk ontvangst krijg ik beneden de studio toegewezen. Inmiddels is het drie uur 's middags en de temperatuur is zeer aangenaam. Ik aarzel even. "Is het wel verstandig?" fluistert een stem in mijn hoofd. "Morgen Amstel Gold Race, rust pakken!" Mijn ongezonde verstand wint het en even later fiets ik in D1 tempo de Maquisard op in de richting van Spa. Via de fabrieken van de gelijknamige bubbeltjeswaterfabrikant rijd ik de villawijk van het stadje in. Hier begint de klim van de Rosier; een prachtige helling waar ik in het verleden van mijn conditie testte. Nu klim ik in een aangenaam tempo omhoog wat me de gelegenheid biedt om rond te kijken in plaats van de blik strak op het asfalt en Garmin te houden. De top ligt op bijna 600 meter hoogte. Ik houd even halt om armstukken aan te trekken en daal af. Aangekomen in Trois Ponts zie ik enkele ploegwagens van BMC. Uiteraard foto's maken en daarna door richting Côte de Vecquee. Ook zo'n prachthelling. Tot mijn genoegen constateer ik dat de aankomende Luik-Bastogne-Luik haar oude parcours heeft verkozen. Deze brengt mij terug bij het CCR. 800 hoogtemeter geeft de Garmin aan. Bijna de helft van morgen: de Amstel!

In alle vroegte sta ik op. De temperatuur is net boven het vriespunt. De zon gloort rood aan de glooiende horizon. De rijsttaart smaakt naar meer rijsttaart. Even rond zeven uur parkeer ik de auto buiten Valkenburg. Vijf euro lichter (er wordt hier financieel flink geprofiteerd) daal ik met lange handschoenen  tegen de koude naar Valkenburg in. Startbewijs ophalen en aansluiten bij mijn kompanen Rick en Remco om samen R3 te vormen. R3 klimt en daalt, klimt en daalt. We rijden in relatieve rust om ons heen. De menigte moet nog komen. De wind is straf en speelt ons regelmatig parten. Bij de eerste bevoorrading voelen we ons prof; de opblaasboog is ingestort zoals bij de Ronde en de Scheldeprijs. 

Het tweede deel van de koers is het deel van de lange lopers: Loorberg, Camerig, Wolfhaag, Vaalserberg en Vijlenerbos. Hier volgen we even in tegengestelde richting het parcours. Wat een menigte bontgekleurde fietsers! We zijn op tijd gestart, concluderen we. Het aantal deelnemende vrouwen valt me onderweg op. Waar tijdens mijn eerste deelname in 2005 nauwelijks een dame waar te nemen viel, schat ik het aandeel vrouwen op tien procent. Wat me overigens tegenvalt is het aantal mannen met-kijk-ik-lijk-op-een-prof-dus-heb-ik-ook-een-Wiggins-of-Paolini-baard. Welgeteld twee!

Het laatste deel van Neerlands enige wielerklassieker is grotendeels de finale van de grote jongens van zondag. Kuitenbijters zoals de Kruisberg, Eyserbosweg, Huls, Keutenberg en Cauberg. Ik merk een hoog luctor et emergo op de steile hellingen. De kracht in benen verdient nog enig onderhoud.

In een zonovergoten landschap bied ik mijn melkflessenbenen de mogelijkheid om een toefje chocolade toe te voegen aan de kleuring. De beenstukken heb ik in mijn overvolle rugzakken gepropt. Een wielershirt bestaat, zoals de meeste mensen weten, uit drie kleine zakjes die oneindig vol te stoppen lijken te zijn. Voor sommige deelnemers biedt dit niet afdoende soelaas. Regelmatige komen we wielertoeristen met rugzakken tegen. Blijkbaar klaar om na de finish ook nog even de Mont Blanc aan te doen. Hier is fietsmaat Norbert met zijn heuptas een heilige bij. Toch spant één deelnemer de kroon; onder zijn zadel heeft hij, uiteraard hij - de zij soigneert zich - drie zadeltassen weten te construeren. Het ligt op het puntje van mijn tong om hem belangstellend naar de inhoud ervan te vragen. Bij een andere deelnemer kan ik me niet inhouden en vraag hem naar het doel van het monteren van een camera onder zijn zadel. De man is een alleraardigste Brit en vertrouwt mij toe de beelden thuis te bekijken. Ik wil de man naar de status van zijn huwelijk vragen, maar houd wijselijk mijn mond.

Twintig minuten langzamer dan vorig jaar maar met een keurige 29 kilometer gemiddeld finishen we en komen in de open lucht discotheek van het finishdorp in Berg en Terblijt aan. Ik neem afscheid van mijn kompanen R en R en ga naar huis. Mijn achtste Amstel Gold Race zit erop. Op naar Toscane!

Voorbereiding

Volgende week is het weer zo ver. Amstel Gold Race 2015. Na mijn blessure eind vorig jaar timmer ik hard aan de weg om op tijd in vorm te geraken. De resultaten zijn niet bijster positief. Een relatief hoge hartslag met een laag gemiddelde snelheid. Of heeft het weer en met name de vele stevige wind die het land teistert een behoorlijke invloed? Inmiddels heb ik de laatste tests achter de rug.

Zondag 29 maart doen Samir en ik namens Team Brancaia aan de Westfriese Run Bike Run. Zoals de naam al doet vermoeden bestaat het uit 5 kilometer lopen, 25 kilometer fietsen en afsluitend 2,5 kilometer lopen. Aangezien de eerste en laatste activiteit niet bepaald mijn specialiteit is, leg ik mij op de tijdrit van 25 kilometer toe en neemt Samir het loopdeel voor zijn rekening. Het weer is bar en boos. De wind blaast met vlagen oplopend tot windkracht zeven, de lucht is grijs. Regen wordt voorspeld. Als ik me in het startvak van de fietsers begeef, wordt mij geadviseerd niet met dichte achterwiel te rijden. Ik heb via wheelbuilder twee wieldisks besteld, om zo het gevoel, gemak en aerodynamica van een duur achterwiel te benaderen. Nadat Samir zijn vijf kilometer heeft afgerond, mag ik beginnen. Ik rij als nummer zoveel weg. Weldra haal ik de eersten in. Bij het uitrijden van Zuidermeer is het effect van de krachtige zijwind goed merkbaar. Ik moet alle zeilen bijzetten om niet van de weg te worden geblazen. Gelukkig ben ik niet de enige die moeite heeft om zijn paradepaardje recht te houden. Uiteindelijk kom ik, met een gemiddelde van 37 kilometer, als één van de eersten terug. Op de winnaars bij de duo's heb ik bijna vijf minuten goed gemaakt. Samir neemt het spreekwoordelijke stokje over en zal als tweede van de duo's over de finish bollen.

De tweede test speelt zich op Paasmaandag af: Omloop van de Posbank; een uitdagend parcours met zes beklimmingen (Emmapyramide, Zijperberg, Posbank en dezelfde heuvels van de andere kant) over een kleine 30 kilometer met bijna 500 hoogtemeter. De laatste test op dit parcours deed ik halverwege maart tijdens mijn Doorwerth-Posbank-Doorwerth. Nu start ik aan de voet van de Emmapyramide. Ik rijd me helemaal het schompes en raffel het traject af in 56 minuten met een gemiddelde van bijna 31 kilometer. Volgens Strava goed voor een tweede persoonlijke tijd aller tijden. De tweede en verkapte derde ronde doe ik in een aanmerkelijk langzamer tempo (ik kan ook niet veel meer eigenlijk).

Vandaag, net als vorig jaar, laat ik Veenendaal-Veenendaal links liggen. De website vertelt mij dat de koers vol is. Geen probleem. Lekker rondje Omringdijk linksom rijden. In Enkhuizen bedraagt mijn gemiddelde bijna 33 kilometer. De laatste twintig kilometer met wind en regen tegen in 'echt' lente weer, doet het gemiddelde behoorlijk kelderen. Uiteindelijk finish ik na ruim 110 kilometer in een grijs en nat Zwaag. Maandag nog een uitgebreide tijdrit doen en dan zit de voorbereiding erop. Laat die Amstel maar komen.