Onder een Toscaanse herfstzon beklim ik de strade bianche die naar de grote weg leidt. Om acht uur vanochtend kwam het kwik tot 6 graden. Het land voelt koud aan als ik rond tien uur de grote weg opdraai. De temperatuur begint erg aangenaam te worden.
Het is even wennen na ruim anderhalve week geen racezadel meer te hebben gevoeld. De benen voelen wat stram en onwennig aan. De derailleur draait eveneens wat onwennig; slaat regelmatig over naar andere versnelling. In Castellina verhelp ik het probleem en duik de afdaling in. Een glooiend stuk naar Radda volgt.
Radda in Chianti |
Na Radda volgt een klim tot bijna 700 meter hoogte. Mijn wattages zijn uiteraard lager dan in zomer, maar kan ik een goed tempo onderhouden. Ik merk dat de conditie verminderd is; ik voel mijn longen branden tijdens de inspanning. Bijzonder om te constateren dat het landschap onveranderd is, terwijl de fysieke en mentale gesteldheid uiteenlopend zijn veranderd. Overigens tonen hier enkele bomen en struiken hun herfstkleuren.
Bovenop gekomen trek ik mouwstukken aan en begin aan de lange afdaling naar Gaiole. In Gaiole is het omdraaien en klimmen geblazen. Een wielrenner rijdt voor me; mikpunt. Spoedig steek ik de renner voorbij en rij in trance omhoog. Het doet zeer, maar het valt me geheel niet tegen. Zeker met de wetenschap dat de eerste dag klimmen voor mij per definitie lastig is en helemaal na een vliegreis van bijna twee uur. Na bijna twee uur ben ik weer in casa Jeurissen. Genieten geblazen. Heerlijk om terug onder de Toscaanse zon te zijn.
1 opmerking:
Lekker! Hier regen en harde wind, je mist niks. maar in de westfries is het ook droog :-)
Een reactie posten