Herfst in Toscane

Herfst: overgang van leven naar dood. Het tijdelijk afsterven van de natuur in al haar volle glorie. Het onvermijdelijke van het jaar. Groen wordt rood wordt bruin wordt kaal. Het vager worden van het zonnelicht. Gelig. Het landschap komt tot rust. Het lijkt zich neer te leggen. De uitkomst staat al vast: kaal, guur, doods, stil en sereen. Winter wacht. Mens en dier schikken zich in hun lot. Rust nemen om weer op te bloeien. Supercompensatie in optima forma.

Afgelopen herfstvakantie zijn we met tutta la famiglia in Toscane geweest. We hebben een heerlijke week gehad met zalig eten, fantastische wijnen en mooi gezelschap. Voor het eerst met mijn beide dochters in het kloppende hart van Italië. Gefietst heb ik ook. Drie niet zulke lange tochten. De conditie is immers niet meer van dien aard dat de benen langere tochten dan 80 kilometer aankunnen. Zeker niet in heuvelachtige omstandigheden. Toch met volle teugen genoten. De laatste rit was een juweeltje met 'il mura di Massa' als zwaartepunt. Zeer zware klim vanuit het gehucht Massa. Aan massa bij de renner geen gebrek overigens. Drie kilometer gemiddeld 11% is zeer zwaar in topconditie. Laat staan in mijn herfstconditie. Het uitzicht op de bewolkte bergen van de Pratomagno (Apennijnen) vergoedt veel.

De Toscaanse omgeving is zich in haar lot aan het schikken. Vaal geel licht, bewolking en de wijnranken die zich tot rood laten kronen. Slechts ten dele helaas. Waar woorden sieren en tot fantasie kunnen prikkelen zeggen foto's soms evenveel dan hopelijk meer, maar zijn onlosmakelijk realistisch.