Een aantal maanden geleden heb ik het met Rob erover gehad, dat dit jaar enigszins bijzonder is, want hij is veertig geworden en ik word zestig in augustus. Dat betekent samen honderd en dat mag toch wel speciaal genoemd worden. Nadat alle voorbereidingen getroffen waren, een bijeenkomst gepland en de Nadine Foundation het doel werd, zijn we woensdag richting Provence vertrokken en donderdag bij het huisje gearriveerd.
Zaterdag is het zover. Maar voordat dit kan plaatsvinden, moeten er op donderdag en vrijdag nog de nodige inspanningen worden gepleegd. Nadat we donderdag arriveerden, snel de auto uitgepakt en we konden eigenlijk niet wachten om de stalen, pardon aluminium/carbon, ros te beklimmen. Een rondje gemaakt van ongeveer 30 km. De spieren zijn los.
De volgende dag was de planning in de ochtend te fietsen met Erik en Danilo. Die nacht regende het bij voortduring en die ochtend kon er niet worden gefietst. Balen natuurlijk, de planning loopt in de war en morgen is ‘de tocht’. Het alternatief was het programma dan om te draaien en hebben we twee caves met een bezoek vereerd. Wijntje geproefd, niet te veel, want dan kan ik het vanmiddag wel schudden. Tegen het eind van de middag, het weer klaarde enigszins op, zijn we op de fiets naar Malaucène gereden. De eerste echte klim is daar. Het begin is weer even wennen, het ritme moet nog worden gevonden. Maar geleidelijk gaat het beter en blijkt dat we toch zo’n 13 km aan het klimmen zijn geweest. We keren om en gaan als een beest naar beneden, snelheden van 60 km worden moeiteloos overschreden. De afdaling was groots en we fietsten weer terug naar camping ‘Carpe Diem” in Vaison la Romaine. Ik heb het gevoel dat dit een goede generale was. Maar dan slaat toch de twijfel toe, moet ik een bergverzet plaatsen. Ik laat me adviseren. Nee, dat is niet nodig, morgen is minder zwaar dan vandaag.
Het is zaterdag, het is zover, het weer ziet er goed uit. De fiets, bidons en kleding worden in orde gemaakt. De spanning en nervositeit nemen toe. Ik ga stokbrood halen en met z’n allen ontbeten. Brood met jam en pannenkoeken met suiker worden verorberd. De koolhydraten zijn binnen.
Dan stappen we in de auto en rijden naar de uitgang van de camping, daar staat de familie van Driel al klaar. We rijden eerst naar Malaucène, maar onderweg merk ik, dat ik niet alle spullen heb meegenomen. Dat betekent draaien en terug naar de camping. De familie van Driel rijdt vast door en gaat de gehuurde fietsen ophalen. We ontmoeten elkaar bij de fietsenwinkel en rijden vervolgens door naar Bedoin.
Het begin gaat vrij aardig, het percentage loopt langzaam op naar 6%, totdat ineens de steilheid toeneemt naar 10%. Dit zal zo’n 10 km aanhouden. Tijdens de klim hoor ik de ‘gillende’ meiden langs scheuren. Even verderop word ik op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik ben boos op mezelf. Ik zit al op het kleinste blad voor en ik moet nog zo ver. Had ik het advies maar in de wind geslagen en zelf de keuze gemaakt een ander verzet te nemen. Maar ja, nu is het te laat, fietsend gaat dat echt niet lukken.
Ik word verrast, Sylvano komt naast me fietsen en moedigt mij aan door te zeggen: “Zwaar, hé John” en fietst in rap tempo bij mij vandaan. Het wordt bijten, de kilometers vorderen. Het is zwaar. Voor zit ik namelijk al op het kleinste blad en achter op het grootste. Ik heb geen uitwijk mogelijkheid meer. Een Engelse lady komt naast mij fietsen en we maken een praatje. Zij vertelt, dit is nog zwaar maar bij chalet Reynard, neemt de zwaarte af. Onderweg kom je ook steeds weer dezelfde toeschouwers tegen, die zich ook verplaatsen en je aanmoedigen. Deze oppeppers heb je nodig.
Het is gelukt, we hadden geen motto, maar nu ik terugkijk hadden deze uitspraken niet raar geklonken. ‘Met Rob naar de top’ of ‘Samen honderd, de berg beklommen en weer afgedonderd’.
