Het weer speelde zowel vandaag als gisteren een belangrijke rol in de planning van de training. Zowel gisteren als vandaag vielen de mussen dood van het spreekwoordelijke dak. Met dien verstande dat vandaag de buienradar angstvallig in de gaten wordt gehouden. Enkele keren met Frits contact gehad. Hoe zien de voorspellingen eruit? In de vooravond zou het moeten lukken. Om half zeven ben ik bij Frits in Edam. Samen rijden we via het Schouw en Purmerend naar onze huizen. Fietsen zorgt voor een flinke verkoeling. Eenmaal halt gehouden bij een stoplicht valt de warmte als een deken over ons heen. Krijg daarom ook snel last van mijn ademhaling (astma). Als ik ook kramp voel opkomen is het prettig dat Purmerend al achter ons ligt. Bij Oosthuizen monsteren we de opkomende grijze lucht. Frits draait om om naar Edam te rijden en voor mij is het nog een klein stukje. Bij Hoorn zie ik de windmolen stilstaan. Echt, het kan windstil zijn in Noord Holland! Als ik de straat inrijd, begint het flink te waaien. Momenteel regent en onweert het flink! Dus erg blij met de buienradar.
Deel 3
Vandaag is de officiële start van het derde deel van mijn fietsseizoen; de voorbereiding richting de Giro delle Dolomiti. Deze Giro is een zesdaagse cyclo rondom Bolzano in de Dolomieten, Italië. Vanaf zondag 31 juli zal er elke dag één klim op tijd worden geregistreerd waaruit een algemeen klassement wordt opgemaakt. Zondag: 85,8 km/1677 hm; passo Mendola
Maandag: 88,3 km/1980 hm; passo Pampeago (10 km á 10,5%)
Dinsdag: 140,2 km/2128 hm; passo Nigra & Val S. Nicolo
Woensdag: rustdag
Donderdag: 155,6 km/3235 hm; Sellaronde met registratie op Pordoi
Vrijdag: 63.2 km/1851 hm; passo dello Stelvio
Zaterdag: 61,1 km/381 hm; passo Prissiano
De laatste dag is er een om zorgeloos rond te rijden, maar de rest ... In ieder geval is mijn voorbereiding na twee rustweken vandaag begonnen. Graag had ik buiten getraind, maar om nou de net gepoetste Trek de regen in te sturen. De Tacx Bushido moest eraan geloven. Dat rijdt toch een stuk geluidlozer dan de Tacx Fortius! Uiteraard heb ik de Sellaronde gedaan en wel in D1. Wil de komende week flink wat D1 trainingen gaan doen.
Het sluitstuk van dit derde deel van het seizoen gaat wellicht toch de Vélomédiane Criquielion worden. De Giro en de overige dagen in de vakantie wil ik als voorbereiding gaan gebruiken voor de Criq; een zware cyclosportieve wedstrijd met start en finish in La Roche en Ardennen. De lengte is ongeveer 170 km met 3300 hm. Zware aan deze koers is het continue op en afrijden van de vele, voornamelijke steile, hellingen waaronder de Mur de Vélomédiane en de zwaarste klim van België: la Haussire. Ik heb deze tocht al enkele keren gedaan. Als de vorm beetje goed is, wil ik mijn persoonlijke recordtijd uit de boeken rijden.
Les Trois Ballons: epiloog
Bijna een week na les Trois Ballons. Ik had een pracht van een herstelweek gepland: schoolkamp met groep 7/8. Vertrek dinsdag en vrijdag terug! Echt verstandige zet. Nee hoor. Was heerlijk en flink gefietst (een kleine 100 kilometer) door het prachtige Gaasterland. Dus ook wat kunnen klimmen! En nu tijd voor een korte terugblik op mijn voorbereiding naar de drie ballonnen.
Mijn voorbereiding liep naadloos over op het afsluiten van mijn vorige seizoen. Ik heb welgeteld drie rustdagen genomen. Na enkele dagen CCR/Ardennen in oktober is mijn voorbereiding begonnen. De eerste maanden heb ik heel veel D1 getraind en dan met name op de Tacx. In november was het immers slecht toeven op de besneeuwde Hollandse wegen. In de maanden daarop volgend ben ik stelselmatig D2 in gaan bouwen. Eerst korter blokken in lage D2 zone en dit langer en intensiever opgebouwd. Op Mallorca was ik ook dan ook al redelijk in vorm. Helaas gooide de knie wat roet in het eten. Via Vlaanderen, Veenendaal, Eifel, Steven Rooks, en de vele bezoekjes aan de Utrechtse heuvelrug en omgeving heb ik goed aan D3 kunnen werken. Resumerend is deze voorbereiding me uitermate goed bevallen. Denk dat ik in vorm aan de start stond.
Normaal gesproken ben ik niet van de tijden en prestaties, maar voor deze keer wil ik voor mezelf een uitzondering maken. Kreeg tijdens schoolkamp mijn Trois Ballons resultaat door Arno doorgemaild. Sta er versteld van:
Op de 120ste plek overall geëindigd en 46ste binnen mijn leeftijdscategorie van de 30-39 jarigen! Hoe raar het ook wellicht staat; ben trots op mijn prestatie! Bedankt trouwens voor de leuke reacties op mijn Trois Ballons verslag.
Normaal gesproken ben ik niet van de tijden en prestaties, maar voor deze keer wil ik voor mezelf een uitzondering maken. Kreeg tijdens schoolkamp mijn Trois Ballons resultaat door Arno doorgemaild. Sta er versteld van:
120 | 691 | Delvecchio Roberto | 07 h 19 mn 25 s | D | 46 | Hoorn |
Op de 120ste plek overall geëindigd en 46ste binnen mijn leeftijdscategorie van de 30-39 jarigen! Hoe raar het ook wellicht staat; ben trots op mijn prestatie! Bedankt trouwens voor de leuke reacties op mijn Trois Ballons verslag.
Trois Ballons: wat doe je jezelf aan?
Donderdag: verkenningstocht
We zijn gisteren in Champagney aangekomen. Regen. Uiteraard zou ik willen zeggen. Arno, Jan en ik gaan vandaag de openingsklim van zaterdag: Ballon de Servance verkennen. Vanuit Champagney, eveneens de start van zaterdag, klimt de weg langzaam omhoog. Als de splitsing Ballon de Servance/La Plance des Belles Filles zich aandoet begint de Servance echt. Een ieder zoekt zijn eigen tempo en ritme. Aanvankelijk loopt het best, maar spoedig hakt de 10% erin. Hoe zat het ook alweer? De eerste dag ben je toch nooit goed? De laatste kilometer vind ik weer iets terug wat op klimmen lijkt. Bovenop wacht ik op de anderen. Arno vindt het best zo. Jan vergezelt me naar de Ballon d'Alsace. Afdaling van de Servance is gevaarlijk. Onoverzichtelijke bochten, los grind. Blij dat we beneden zijn. De Alsace is vanuit Saint Maurice een prachtige gelijklopende klim. Strak 7% leidt de weg ons door bebossing naar de top. Klimmen gaat me inmiddels beter af. Boven trekken we jasjes aan en doen de prachtige afdaling naar Giromagny. Veel haarspeldbochten en goed asfalt. Dit is pas dalen! In Giromagny rechtsaf en na een paar kleine klimmetjes zijn we terug op camping.Vrijdag: toch wat doen
Gaan we fietsen of nietsen? Gisteravond hebben we de slotklim per auto verkend. We vielen elkaar nog net niet huilend in de armen. Wat een hufter! Ik opperde om deze vandaag te doen. Mijn voorstel werd resoluut afgewezen. Ik zag al dat omkoping geen enkele zin had. Bovendien is de Ballon d'Alsace vanuit Giromagny trainingstechnisch een beter alternatief. Medekampeerder Marcel, en net als Arno lid van CTWT, vergezelt ons. Om in de zone te komen heb ik aan het begin van de klim muziek opgezet. Klimmen met Iron Maiden. Kan me goed concentreren en rijd gestaag naar boven. Rij een blok vijf minuten D3. Gaat goed. Dit belooft wat voor morgen! Op de top heb ik 300 watt gereden tijdens de beklimming met hartslag in D2. Mentale boost. In de zone!
Zaterdag: Trois Ballons
Regen tikt op de auto. Balend zittend Jan en ik te dubben. Gevaar, geen zin, waarom? Vragen die je jezelf niet moet stellen vlak voor zo'n zware tocht. Even voor zeven uur is het droog. Opgeven is geen optie schiet door mijn hoofd. Even later bevind ik me in de tent om wat andere kleding aan te trekken. Arno staat in de startblokken. Jan gaat niet. Voelt zich al tijd niet goed en neemt een verstandige beslissing.
 |
| Na regen komt... |
In de startstraat is het druk. Een laatste regenwolk trekt weg. Geklik van pedalen. De menigte beweegt. Champagney uitrijdend zie ik de eersten liggen. Gladde spoorstaven. Moet ergens lachen. Ziet er komisch uit. Links en rechts schieten renners me voorbij. Laat maar, denk ik. De Servance doemt op. Eindelijk klimmen. Mezelf laverend langs anderen ga ik in goed tempo omhoog. Word niet ingehaald en kan links blijven rijden. Bovenop jas aan en de afdaling. Deze gaat voorspoedig. Wel ontzettend koude en witte handen.
Na Le Thillot word ik aan mijn shirt getrokken. Naar achteren kijkend zie ik het lachende gezicht van Marcel. De Col d'Oderen wacht. Een kalme aanloop. Ik nestel me voorin. Als het wat steiler wordt, trek ik mezelf in gang. Achter me wordt stevig gelost. Heb zin in muziek. Oortjes in, Iron Maiden op en de eerste klanken van 2 minutes to midnight doen me versnellen. Spoedig over de top en afdaling insuizen.
De Grand Ballon belooft een makkie te worden. Lang maar gestaag. Waarom dan rechtdoor? Huh. Oh nee, verkeerde klim geïmagineerd. Deze klim ken ik als afdaling: Col de Bramont. Korte afdaling en de Grand Ballon op over een zeer slechte asfaltweg. Zo goed als de Bramont ging, dit is aanharken. Bovenop formeert zich een groepje en rijden we over de route des Cretes. Top van de Grand Ballon nadert. Nog een stuk echt klimmen en dan ....ravitaillering. Ik zit op de tweede rij. Hoe hard zullen ze gaan? Dit gaat me te langzaam en voor ik het weet zweept Iron Maiden me op om te versnellen en weg ben ik. Hoeveel zitter er in mijn wiel. Schrik! Niemand. Doorrijden dan maar en ben snel boven. Drinken en voedsel inslaan en naar beneden. Ik prop de droge cake weg in mijn mond. Tafelmanieren heb ik al niet, maar dit is waarschijnlijk niet om aan te zien. We zoeven naar beneden. In Willer sur Thur moeten we lang wachten om de grote weg over te steken. Eindelijk mogen we.
In grote groep is het direct de Col du Hundsruck op. Spoedig rij ik met een landgenoot voorop. Als hij later ook moet lossen ben ik weer 'alleen'. Altijd op klein verzet draai ik omhoog. Smalle afdaling en dan ben ik in 'niemandsland'. Een lange weg naar de Ballon d'Alsace. Zon op de kop en wind tegen. Groepje formeren? Deze zitten echter piependood of willen gewoon niet. Dan niet. Geen zin om anderen te laten profiteren rij ik weg en bevind me tussen twee groepen in. Beter! De Alsace begint me te nekken.Verstand op nul en blik op oneindig. Mooie klim. Dat weer wel. Afdalen, de lange lus in groep. Verstand blijft op nul en dan La Planche des Belles Filles....
Handgeklokte tijd: 7:07. Officiële tijd. Geen idee? Waarschijnlijk rond de 7:20. Ik zoek het nog eens op. Of eigenlijk ook niet. Interesseert me niet. Heb voor mijn gevoel uitstekend gereden, maar blij ben ik bovenop niet. Dit is 'een brug te ver of moet ik zeggen 'een kilometer of wat te ver'. Wat doe je jezelf aan?
Fleche de CCR
Geen Waalse Pijl
Ook Belgische koersen blijken moeite te hebben met verkrijgen van toestemming van gemeentes om een troep op hol geslagen wielrenners door hun straten te laten rijden. Terecht denk ik na Steven Rooks. Annemarie, eigenaresse van het CCR, informeerde alle gasten enkele weken geleden over het niet doorgaan van de Waalse Pijl. Daarop stelde ik haar voor om zelf een tocht te organiseren. En zo geschiedde het...inclusief ravitaillering van Annemarie en zus Heleen bovenop de Côte de Brume, de eerste toerversie van de CCR'se Pijl: beter Fleche de CCR, met als parcoursbouwer ondergetekende.
Slechte nacht
Hoe kan het toch; de hele vrijdag moe en als je dan eindelijk kunt gaan slapen, niet kunt slapen. Hartslag die bonkt alsof je ergens in een house party zit. Gebroken wakker geworden vandaag. Licht ontbijt nuttigen en de fiets klaarzetten.
Route
Zo langzamerhand ken ik de omgeving van de Ardennen goed. De Fleche de CCR voert ons over bijna dezelfde wegen als onze tocht van gisteren. Maquisard, Rosier maar dan de Thier de Coo. Heerlijke klim over prachtig asfalt. Begint meteen stevig, vlakt kort af en daarna lange stukken aan de 10-11%. Alvast wennen aan de slotklim van Trois Ballons. Eenmaal in het bos krijg je 'em voor je snufferd. De 16% vliegen je om de oren. Lijkt op de Mortirolo. Afdalen naar Stavelot waar we de Stockeu oprijden, lange versie ditmaal. Eenmaal op de Stockeu komt een andere wielrenner me achterop rijden. Ik laat hem voorbijgaan en besluit op 5 meter te blijven hangen. Dit houd ik goed vol, sterker nog, ik lijk dichterbij te komen. Als de slotmeters eraan komen, kan ik enigszins versnellen en steek hem voor de top voorbij. Heerlijk is dit toch! We kletsen wat: hij heeft een prachtige Feld fiets. Vol carbon uiteraard en op de voorvork prijkt een chip; wedstrijdrijder dus. Heerlijk ego strelend.
Ravitaillering
De Stockeu is na het monument van Eddy Merckx een lange klim en leidt ons naar het dorpje Wanne. Hier staat een herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de gesneuvelde soldaten tijdens de tweede wereldoorlog. We suizen over de prachtige afdaling van d'Aisomont en beklimmen vervolgens in Trois Ponts de côte de Brume. Bovenop staan Heleen en Annemarie met een prachtige bevoorrading te wachten. Het water wordt uit een bron getapt. Steven Rooks organisatie: eat your heart out. Daarna rijden Jan en ik kop-over-kop de Brume af en doen de laatste klim: la Vecquee. Lange klim. Ik rijd deze rond 300 watt omhoog. Dit moet de opmaat voor volgende week zijn. Bij het CCR hebben we weer een gemiddelde van 28 km/uur gedaan.
Hersteld
Ben nog nooit zo goed hersteld van deze inspannende dagen. Ook vandaag kon ik gemakkelijk de D3 zone halen. Vorm dus! De teller staat na drie dagen Ardennen op 331 kilometer. De totaalstand is 4750 kilometer. Vogezen: here we come!
Ook Belgische koersen blijken moeite te hebben met verkrijgen van toestemming van gemeentes om een troep op hol geslagen wielrenners door hun straten te laten rijden. Terecht denk ik na Steven Rooks. Annemarie, eigenaresse van het CCR, informeerde alle gasten enkele weken geleden over het niet doorgaan van de Waalse Pijl. Daarop stelde ik haar voor om zelf een tocht te organiseren. En zo geschiedde het...inclusief ravitaillering van Annemarie en zus Heleen bovenop de Côte de Brume, de eerste toerversie van de CCR'se Pijl: beter Fleche de CCR, met als parcoursbouwer ondergetekende.
Slechte nacht
Hoe kan het toch; de hele vrijdag moe en als je dan eindelijk kunt gaan slapen, niet kunt slapen. Hartslag die bonkt alsof je ergens in een house party zit. Gebroken wakker geworden vandaag. Licht ontbijt nuttigen en de fiets klaarzetten.
Route
Zo langzamerhand ken ik de omgeving van de Ardennen goed. De Fleche de CCR voert ons over bijna dezelfde wegen als onze tocht van gisteren. Maquisard, Rosier maar dan de Thier de Coo. Heerlijke klim over prachtig asfalt. Begint meteen stevig, vlakt kort af en daarna lange stukken aan de 10-11%. Alvast wennen aan de slotklim van Trois Ballons. Eenmaal in het bos krijg je 'em voor je snufferd. De 16% vliegen je om de oren. Lijkt op de Mortirolo. Afdalen naar Stavelot waar we de Stockeu oprijden, lange versie ditmaal. Eenmaal op de Stockeu komt een andere wielrenner me achterop rijden. Ik laat hem voorbijgaan en besluit op 5 meter te blijven hangen. Dit houd ik goed vol, sterker nog, ik lijk dichterbij te komen. Als de slotmeters eraan komen, kan ik enigszins versnellen en steek hem voor de top voorbij. Heerlijk is dit toch! We kletsen wat: hij heeft een prachtige Feld fiets. Vol carbon uiteraard en op de voorvork prijkt een chip; wedstrijdrijder dus. Heerlijk ego strelend.
Ravitaillering
 |
| Monument op de Wanne |
Hersteld
Ben nog nooit zo goed hersteld van deze inspannende dagen. Ook vandaag kon ik gemakkelijk de D3 zone halen. Vorm dus! De teller staat na drie dagen Ardennen op 331 kilometer. De totaalstand is 4750 kilometer. Vogezen: here we come!
 |
| Ravitaillering met Annemarie en Heleen |
De dag erna...
Hoe staan de benen ervoor is de vraag? Antwoord: prima. Vanuit CCR is het de Hautregard oprijden. Meestal doet dit flink zeer na een dag koers. Vandaag niet. Even buitenblad tot op de top om de restanten melkzuur definitief uit de spieren te jagen. De eerst volgende klim is de Maquisard. Sinds twee jaar is deze klim vanaf de andere zijde in Luik-Bastenaken-Luik opgenomen. Afdalen naar Spa en langs de fabrieken van de gelijknamige bubbeltjeswaterfabrikant rijden we naar de Rosier. In eerste instantie willen we rustig rijden, maar zoals zo vaak worden afspraken spoedig 'geschonden' en rijden we in eigen tempo omhoog. Gaat goed en graag had ik mijn data van de Garmin afgelezen, maar deze laat mij net zoals gisteren in de steek. Ik schat een gemiddeld wattage van rond de 340 watt. Prima dus. Een lange afdaling naar Trois Ponts volgt.
Geintje met Jan uithalen? In Trois Ponts ligt Les Hézalles, een klim met pieken rond de 20-25% en Jan kent het hier niet. 'Heb je 'em op het binnenblad?' roep
ik Jan toe. De klim is namelijk nog niet zichtbaar. Spoedig doemen de steile stroken op. Op het kleinste verzet rijd ik vlot naar boven. Na Les Hézalles wederom naar Trois Ponts afdalen voor de Cote de Brume; eveneens een schitterende klim. Wat bevalt dit beter dan met z'n allen Rooks of iets dergelijks fietsen. Koffie volgt na de afdaling en langs de Lienne vervolgen we onze rit. Laatste klim is La Vecquee, een klim die voor de Maquisard plaats heeft moeten maken in L-B-L. De tussenstop heeft ons beiden geen goed gedaan, toch slaag ik om de lange klim rond 300 watt op te rijden. Dat moet het tempo voor Trois Ballons worden. Met een gemiddelde van 28,1 en een afstand van 75 kilometer met 1250 hoogtemeters komen we in het CCR aan. Moe maar voldaan!
 |
| Op Les Hézalles |
Steven Rooks Classic
De vorm is goed, moreel (lees moraal) mogelijk nog beter. Het klimmen ging erg goed en de duur was ook geen probleem. Dan toch een waardeloze rit. Het is mogelijk.
We zijn rond half tien gestart met grote groep. Kennis gemaakt met ex wereldkampioen bij de amateurs en huidig Eurosport verslaggever
We zijn rond half tien gestart met grote groep. Kennis gemaakt met ex wereldkampioen bij de amateurs en huidig Eurosport verslaggever
 |
| Frits en nieuwe binnenband |
Danny Nelissen. Na de start rijdt Jan meteen flink door. Zijn we toch weer met drie: Jan, Frits en ik. Een half uur later sluit Jacco aan en kunnen met vier doorrijden. Dit is buiten het stootlek van Frits gerekend. Het is flink druk op de weg en na ruim 80 kilometer naderen we de eerste ravitaillering. Druk! Doorrijden dus. Parcoursbouwer Aart Vierhouten heeft een prachtige lus door de Ardennen naar Redoute gelegd. In de afdaling naar Aywaille word ik bijna van de weg gedrukt door een achteruit rijdende vrachtwagen. De hele dag merk ik overigens vijandigheid van de Belgische automobilist. Ik begrijp ze inmiddels! De Redoute loopt goed, maar heb weinig goesting om er een tijd neer te zetten. Mooi beeld van groep koeien die ons aankijken: kuddedier observeert kuddedier schoot mij te binnen met hartslag 180. De volgende ravitaillering is ook ontzettend druk. Ik heb inmiddels flinke maagkrampen (door Brinta en weinig vocht) dat alleen zitten nog redelijk te doen is. Ook de knie speelt op. In Trooz duiken we een café in om de bidons te vullen. Het vocht in mijn maag doet de last verminderen.
Het tweede deel van de route hebben we een stevige wind op de kop. Les Waides is de tweede tijdmeting. Een serieuze gedachte tot het realiseren van een goede tijd rolt spoedig mijn hoofd uit: weinig motivatie en een beginnende kramp door het weinige vocht. De derde ravitaillering biedt rust...en water in plaats van sportdrank. De irritatie loopt flink bij me op. Na het oversteken van de Maas ga ik mijn eerste keer de Hallembay doen: een klim die vroeger in de Amstel Gold Race zat. Pittige klim met stroken rond de 13%. Het laatste stuk tot de finish in Maastricht verloopt verder voorspoedig.
Waarom dan toch een waardeloze rit? Twee redenen: organisatorisch en collega fietsers. De ravitaillering kende een slechte doorloop met water en goedkope Lidl muesli repen (die hetzelfde effect hebben als een hap zand)!!! De verzorging was vorig jaar stukken beter. Ook het gedrag van mijn medefietsers....drie rijen dik naast elkaar, losse handen dalen, toch weer helmlozen, roekeloos rijgedrag. Ik kan me voorstellen dat gemeentes zoals Hervé ons weigeren. Dit hebben we allemaal aan ons zelf te danken. Heb mijn buik ervan vol. Niet het stuitende asociale gedrag, maar ook het toenemende gevaar door zichzelf overschattende fietser. 170 kilometer rijden is niet niks; doe dit dan ook niet nauwelijks getraind! Onze sport en deze leuke cyclosportieve uitdagingen worden kapot gemaakt door fietsers en klein beetje door een slechte organisatie als deze. Liever zelf parcoursen bouwen, klassiekers narijden of rustige toertochten. Laatste detail: na inleveren van je polsband kun je kiezen tussen vijf euro of een herinneringspakket t.w.v. 15 euro. Twee flessen Sanex en tijdschriften. Auto en Men's Health. Dan verwacht je toch wat anders. Leuk voor vrouwen.... maar niet heus. Had helaas een leuk blog verslag neergezet, maar dit is niet anders zo.
Morgen is het zover: de Steven Rooks Classic. Is voor mij niet een doel op zich, maar een mooie trainingstocht in de aanloop naar les Trois Ballons van volgende week. Super mooi weer wordt voorspeld. Jammer dat het parcours door ontzegging van diverse gemeentelijke vergunningen zo veranderd is. Even goed heeft parcoursbouwer en ex prof Aart Vierhouten er een interessant en uitdagend Rooks van gemaakt.
Abonneren op:
Posts (Atom)