De weg was recht. De weg was recht. De weg was recht. Pffffff. De weg was recht. Pffff pffff. De weg was recht. Was ie maar krom! De weg was recht. Zucht...steun...kreun. De weg was recht. Thomas Dekker. Kreun. Oeps, foute associatie. De weg was recht. Vindt u het ook zo'n saai stuk om te lezen? Zoef. Auto. Zoef. Auto. De weg was recht. Zoef zoef. Héé twee auto's?! De weg was recht. Grijze lucht. De weg was recht. Hobbeldebobbelbonkebonkeasfalt. De weg was recht. #%#$*## was ie maar krom (duidelijk geïrriteerd). De weg was recht. (vrij vertaald naar de heer B. Botje). De weg was ...
Hoe blauw en zonnig het gisteren was, hoe donker en somber het vandaag is. Grijs, nevelig, koud. De hellende kilometers vanuit Duitstalig Belgisch Eupen naar het Baraque Michel duren voort en voort. Uitgestrekte naaldbossen met hier en daar een jager in een hoogzit, wachtend op een hijgend hert, een onwetend wild zwijn of wellicht de eenzame fietser. Vijf jaar geleden beklom ik in het gezelschap van Jan, Ruud en Arno de hoogste top (vrij vertaald naar Wikipedia) - alsof er ook maar één puntige spitsvormige bergketen te aanschouwen valt - van België in hartje winter. De afdaling vanaf Baraque Michel, een ski en langlaufoord, verkilt het warm gestookte lichaam. Gelukkig mag ik zo aan de bak; de Ferme Libert (vrij vertaald: vrijheidsboerderij). Vrijheid ondervind ik bepaald niet - gevangen genomen door de nimmer aflatende wurggreep van de steiltegraad. Vijftien procent. Achttien procent. Het gaat me redelijk af. In vergelijking tot zes jaar geleden - indertijd een ruime tien kilo lichter wegend - verlies ik op mezelf slechts luttele seconden. Het hardlopen werpt zijn vruchten af.
De weg was recht. De weg was rechter. De weg was het allerrechts wat ik heb ik heb beklommen. Een soort naar-boven-lopende-Wieringermeerpolder-weg. Wat een verschrikkelijke saaie beklimming is dit. De koude noordooster snijdt me de adem af. Auto's die met 100 kilometer per uur voorbij speren alsof ze op Francorchamps rijden. De beklimming van de Baraque Michel vanuit Jalhay duurt eindeloos. 'A highway to hell' volgens Bon Scott. Een apotheek aan de voet met snelwerkend antidepressiva voor fietsers zou gouden zaken doen. Het achthonderdvijfendertigste bordje 'route degrade' doet me niet eens meer lachen. Belachelijke borden. Eigenlijk is heel Wallonië één lange route degrade. In de verste verte onderscheid ik het einde van deze beklimming. De weg was recht. De weg was absoluut niet krom. Nooit kwam Roberto Delvecchio hier weerom.