Ik heb geen idee waar het precies mis is gegaan. Was het die korte onschuldige flirt twee weken geleden? Verder verliep de rit toch helemaal gesmeerd? Waarom toch de weerstand, de verwijten? Ik ben redelijk begripvol, maar zoals we het altijd hebben gedaan is gewoonweg niet vol te houden. Het leven verandert immers en de mijne zeker. Uit elkaar gaan is voor mij geen optie!
Twee weken hadden we het geluk toch nog aan onze zijde? Gelukzalig reden we samen een motregenachtig Limburg uit en de Voerstreek in. We voelden ons beiden happy. Ik genoot van de frisse, koele buitenlucht. De afdaling van Gieveldstraat leverde weliswaar een bijna ongeluk op met een belachelijk rijdende auto. Ik redde je net. Samen stonden we stil bij de Abbaye de Val Dieu. Ik draaide een heerlijk hoge cadans de volgende klims op. De vlagerige regen deerden ons niet.
Benauwd hebben we het ook gehad. Als eerste de afdaling van een gevreesde steile klim de Drolenval. Afdalen met de remmen dicht dus. Daarna samen genieten van het uitzicht op de Trasenster. Vervolgens ontdekten we een nieuwe klim die parallel aan de Côte de Foret ligt. Werktitel Gelivaux. Op sommige stukken behoorlijk steil, maar op prachtig asfalt. Een mailtje naar de organisatie van de Klimclassic is onderweg. Tot zover was er dus niets aan de hand. Is het dan misschien de Hallembaye? Heb ik daar je moreel gebroken? En ik dacht alleen maar aan de mijne. Waarom toch deze klim aan het einde genomen? Een klim behoort lang, niet al te steil, haarspeldbochten, bijkans verlaten en getooid met fluisterasfalt te zijn. De Hallembaye is niets van dit alles. Steil, bijkans rechtdoor, voorbij zoevend autoverkeer. Hellembaye zou een toepasselijker naam zijn.
Vandaag hadden we duidelijk verschillende ideeën over de training. Ik wilde het rustig houden, jij wilde knallen. De twee wielrenners die we vanuit de start in Hoorn bewust lieten rijden, moesten toch bijgehaald worden. Dat er één uiteindelijk moest lossen, was niet mijn intentie, maar gelachen hadden we. Uiteindelijk bereikten we samen Hoorn met een gemiddelde van bijna 33. Jij was intens tevreden, ik uiteindelijk ook. Zonder morren liet je mij je liefkozen alvorens ik je bij de andere fietsen ophing. Carbon is als echte liefde: beiden roesten niet.
Twee weken hadden we het geluk toch nog aan onze zijde? Gelukzalig reden we samen een motregenachtig Limburg uit en de Voerstreek in. We voelden ons beiden happy. Ik genoot van de frisse, koele buitenlucht. De afdaling van Gieveldstraat leverde weliswaar een bijna ongeluk op met een belachelijk rijdende auto. Ik redde je net. Samen stonden we stil bij de Abbaye de Val Dieu. Ik draaide een heerlijk hoge cadans de volgende klims op. De vlagerige regen deerden ons niet.
