Helderziend

Veel ouders beweren dat hun kind hoogbegaafd is. Of op z'n minst begaafd. Laten we het er op houden: ieder kind heeft wel een talent. Mijn dochter, Rosa van 4, is ook erg begaafd. Zij is namelijk helderziend. Menig blogvolger zal nu zijn wenkbrauwen minstens even fronsen. Toch is het zo. Ik zal het u uitleggen. Voordat zij met haar moeder naar huis zou gaan, hadden we een kort gesprek. Rosa vertelde me wat ze vandaag zou gaan doen. Kort daarop zei ze mij: " jij gaat zeker fietsen". Daarom zeg ik: Rosa is helderziend. U wilt toch niet beweren dat zij op vier-en-halve-jarige leeftijd al dit soort 'gepaste-vrouw-opmerkingen' kan maken, getuige de aanwezigheid van het woordje 'zeker' in "jij gaat zeker fietsen".

De os, de ezel en het werkpaard...een kerstverhaal

Het is 24 december van het jaar 2010. Buiten is het guur en koud. De mensen trotseren met hoog opgestoken kragen de bijtende noordoosten wind. Glibberend en bibberend verplaatsen ze zich. Sommigen fluisteren zelfs over een tocht der tochten: de elfstedentocht. Het land is al weken in de ban van de koude. Sneeuw bedekt grote delen van het vlakke, barre landschap. Maar binnen is het warm. Ook daar boven op de zolder van dat huis in Hoorn is het warm. Niet dat er een open hard vuurt knispert of de CV staat te loeien. Nee, er hangt een wat vochtige, met de tropen te vergelijken warmte. Benauwd is het juiste woord.  

Terwijl de koude wind het zolderraam teistert, zijn de os, de ezel en het werkpaard druk doende. Bezig met een zware bevalling zou je kunnen zeggen. Zweet parelt en valt druppelsgewijs op het doorweekte tapijt als er plotseling drie wijzen: Metallica,  Rage against the Machine en Rammstein uit de speaker de kamer neerdalen. De eerste wijze loopt op de os, de ezel en het werkpaard af, knielt en spreekt: "geachte heren, ik ben van verre gekomen om u dit geschenk te brengen". Het druk doende trio richt hun blik op de geknielde wijze en vraagt: "wat mocht u ons komen brengen?" "Een passend geschenk, prima geschikt voor het werkpaard", vanmiddag net gekocht bij Jacco op het Kleine Oost". De wijze opent het geschenk en voor het paard liggen twee prachtige witte Bontrager bidonhouders, compleet afgemonteerd met 3/4 liter RadioShack bidons". De wijze Metallica doet eerbiedig een stap terug en zingt ter aanmoediging "Suicide & Redemption". 

De tweede wijze, Rage against the Machine, brengt op zijn beurt het volgende present: een busje Motorex dry lube: "speciaal voor de os, even lekker smeren en de buren hebben geen last meer van je" en vervolmaakt de sfeer met een prachtige ballade: bulls on parade. 

Als laatste van de drie wijzen stapt Rammstein de kring binnen en overhandigt de ezel een handdoek. "Ik hoef u in al uw wijsheid niet uit te leggen, waar dit geschenk voor bedoeld is, heer". "Ter aanmoediging breng ik u een speciaal lied ten gehore: Mutter". U schijnt daar regelmatig op uw werkpaard om te roepen", en hard lachend verlaten de drie de kamer. 

Een doodse stilte valt: nog even en het is gebeurd: na een bevalling van ruim 358 uur is de tienduizendste geboren. De drie kameraden schreeuwen het uit van blijdschap en Kerstmis is begonnen (en ze leven nog lang en gelukkig of past dit niet in dit verhaal?).

Rest alleen nog de vraag voor u als trouwe volger en lezer: hoe luidt nu precies de rolverdeling in dit verhaal oftewel wie is de os, de ezel en het werkpaard? Inzendingen insturen via reactie. De winnaar wordt beloond met een eervolle vermelding op dit blog.

De start van laatste etappe: Ventoux! Hoe kan het ook anders...

De laatste kilometers zitten erop!

Passende kleding bij eervolle kilometers

Daar is 'ie dan: de 10.000

Tussenstand

31 December komt met rasse schreden naderbij: het eindsignaal van het seizoen. Doel van de maand december komt steeds dichter: 10.000 kilometer op de echte als virtuele (Tacx) teller. Vandaag hoop ik het gedroomde getal te halen. Gisteren 56 kilometer door de Pyreneeën getacxied. Heerlijke D1 training met een 15 minuten D2 op de laatste klim: Pla d'Adet. Stevige percentages op deze voor mij nog onbekende klim. De tussenstand: nog 52,3 kilometer!

Rooks en Trois Ballon

Vandaag ingeschreven voor Steven Rooks (2 juni) en les Trois Ballons (11 juni). Nu opzoek naar huisje in Vogezen. Suggesties graag....

Kokosnoot

Voor alles is een eerste keer! Nu niet meteen pervers gaan denken; ik heb het ditmaal over MTB. Jan had me al een aantal keer gevraagd om met hem bij Schoorl te gaan MTB'en. Daar had ik wel zin. Zo gezegd, zo gedaan. Om half twaalf stonden we in Schoorldam. Ik had de Garmin meegenomen en trachtte deze op de stuurpen te monteren met de welbekende tie rips. De één na de andere brak af; wat een kracht en dat van paar keer sportschool..... 

Het viel me gelijk op dat het veel zwaarder is op de MTB dan op de racefiets. Het was meteen 'hallo D2'. Eerst mooi stukje over de weg en daarna het bij Bergen het bos in. Op naar het MTB parcours. Deze vonden we snel. Geweldig vond ik het. Lekker D1 door die bossen karren. Op zeker moment roept Jan: 'schakelen, er komt een flinke helling aan'. Oefffff! Klein verzet naar boven, hartslag 185. Gaaf! Dan nu de afdaling in ... spoedig stuiterde ik onderuit en nog een keer en nogmaals. Stukje vlak, weer omhoog, afdalen, onderuit, onderuit, onderuit. Garmin vloog van mijn stuur. Ik had weinig grip op de besneeuwde ondergrond. Gelukkig ging Jan ook onderuit, dus het lag niet alleen aan mijn stuurmanskunsten. Het besneeuwde parcours is gewoon erg lastig. Daarom besluiten we het rondje vaarwel te zeggen. Koers: strand. Het gaat nu soepel en goed. Wel gaat Jan vlak voor me onderuit, mijn voorwiel staat op een decimeter van hem stil.

Het strand was ook ontzettend gaaf. Harde wind tegen. Voelt als klimmen. Bij Bergen draaien we om. Eindelijk lekker.... windje mee naar Hargen aan Zee. Bij Hargen draaien we het strand af de duinen in. We verdwalen even en besluiten dan via de gewone weg terug te rijden. Na een kleine twee uur zijn we weer bij de auto. Moe, maar onwijs voldaan. Dit is erg leuk en voor herhaling vatbaar. Alleen niet meer op mijn kokosnoot vallen!

Opvallend: na eerste valpartij stopte ik de Garmin in achterzak. Het verbaasde mij dat de Garmin GPS gegevens bleef ophalen! Dit spreekt erg voor de kwaliteit van de ontvanger en het apparaat.

Corvara-Corvara

Eén van mijn favoriete Tacx races: Dolomieten Marathon. Meestal rij ik de Sellaronde, maar dit keer de tweede lus: Corvara-Corvara. Dus de Campolongo, Santa Lucia, Giau, Valparola. Totaal 81,9 kilometer (stand: nog 185 km) met bijna 3 uur. Zowel Giau als Valparola grotendeels D2 gereden. Ik was goed hersteld na zware rit van gisteren. Nu lekker cross kijken.

Tacx: Glandon en Gavia

En de score is: nog 267 luttele kilometers tacxiën. Vandaag eerst de Glandon (zuidzijde) en daarna de Gavia (eveneens de klassieke zuidzijde) beklommen. Veel D2 gereden met krachtblokken van ongeveer 5 minuten met een cadans rond de 50. Twee uur op de Tacx gezeten. Goed te doen!

Ik stel de Tacx niet op de werkelijke stijgingspercentages in; geen trek in de 12 procenten. Je kunt in de Tacx software de power mode instellen. Glandon op 30% gedaan en de Gavia op 50%. Zo draait de Tacx beetje soepel. Boven de 10% wordt het toch beetje stroef en schokken. Ook kom ik makkelijker aan mijn kilometers ;-)

Voor de Gavia liefhebbers: Johan van der Velde in 1988 met commentaar van Mart Smeets.

Fietshumor: gaat ie fietsen?

Zaterdagochtend, halfzeven, een wielerfanaat ontwaakt, glipt stilletjes uit bed om z'n vrouw niet te wekken en verdwijnt in alle stilte in de badkamer. Eenmaal in zijn rennersoutfit, gaat hij op z'n tenen naar de garage om de banden van zijn fiets op te pompen. Bij het openen van de garagepoort slaat de ijskoude sneeuwregen hem in het gezicht. Alhoewel hij al erger meegemaakt heeft, besluit hij toch maar eerst naar het weerbericht te luisteren op de radio. De weersvoorspelling is dramatisch: sneeuw, ijzel, hagel, stormwind... Uiteindelijk besluit hij daarom toch maar terug naar bed te gaan. Hij kleedt zich uit en kruipt hij dicht tegen z'n vrouw d'r rug en fluistert: "Het is verschrikkelijk slecht weer, schat!" Waarop z'n vrouw antwoordt: "Ja, niet te geloven hè, dat m'n man zelfs in dit weer, weer is gaan fietsen!"

Nog 347

De tussenstand is 9653 kilometer. Met nog twee weken hoop ik de magische grens van de 10.000 kilometer te doorbreken. Vandaag lekkere 'knuppel in hoenderhok' rit met Arno, Jan en John. De Wieringermeer in! Tegen de wind in buffelen dus. Helaas geen Kwelweg dit keer. Op terugweg lekker windje-in-de-rug en ouwehoeren maar. Met Arno praten over de vakanties (Mallorca en Dolomieten). Wellicht na de Dolomieten naar Briancon???

Colle delle Finestre
(bron: www.cyclingcols.com)

Sinds de Giro van 2005 ben ik verliefd op de Colle delle Finestre. Een lange klim met deel sterato (onverhard). Deze col staat al heel lang op mijn wenslijst. Vanuit Briancon is de klim via mooie ronde goed te doen, alsmede de Izoard. Ook deze staat op de hitlist. Gisteren mailcontact met Martin Kool over de Finestre. Martin heeft de Finestre afgelopen jaar gedaan. Lees zijn verslag hier.

Scorebord

Nog 427 kilometer om de 10.000 te halen. Einddatum 31 december.... Hopelijk zijn de wegen in eerste week kerstvakantie goed begaanbaar, anders worden het 427 lange Tacx kilometers (oefff).

Tacxiën

Voorheen vond ik het vreselijk: trainen (tacxiën) op een hometrainer. Dat saaie trappen was helemaal niets voor mij. Na een kwartier fietsen verlangde ik al naar mijn bank. Sinds twee jaar heb ik een Tacx Virtual Reality trainer en ziedaar....helemaal leuk. Prachtige ritten in Italië, Spanje of Frankrijk. Zo wordt het een stuk makkelijker en leuker om je trainingstijd binnenshuis te volbrengen. 

Zweten, zweten en nog eens zweten

Na de koude tocht van afgelopen zondag begon de Tacx al een beetje te kriebelen. Maar ja, ietwat overmoedige wielertoerist laat je je niet zomaar van de Westfriese weg afjagen. Dan moet er wel wat meer gebeuren. Zo geschiedde.

De eerste sneeuwvlokken vielen maandag. Woensdag zat ik op de Tacx. Nieuwe 3.0 software geïnstalleerd alsmede twee nieuwe films: Giro del Mortirolo (met Mortirolo, Gavia en Stelvio) en Alpine Classic 2 (met onder meer de Madeleine). Als aandachtig volger van deze blog weet je ongetwijfeld welke col er als eerste aan moest geloven. Nog even nadenken misschien.............natuurlijk de Mortirolo!!! Wel even 50 procent  van de reële stijgingspercentages eraf halen, anders draait de Tacx niet lekker. Wat een klim is dit toch. De 10% plussers vliegen je  bijna de gehele rit om de oren. Na 1 uur en 5 minuten had ik klim en deel afdaling volbracht. Daarna even naar Frankrijk om de Galibier af te dalen. Mooie 1,5 uur in D1.

Donderdag verbleef ik een uur op Mallorca. Lekker op het geaccidenteerde terrein draaien met als laatste een leuke klim. Dat moest wel even in D2 gebeuren, want het eten wachtte.

Over kruisende profs...

Het is toch wel hufterig koud als ik de Grote Waal uitrij. Ik heb een D1 duurtraining gepland van 1,5 uur. Beetje bevreesd voor eventuele gladheid doe ik het rustig aan in de bochten en op bruggen. Via Purmerend rij ik langs het Noordhollands kanaal. Prachtig weer is het en koud.... nee dat heb ik het al lang niet meer. Het kanaal ligt er stil bij. Enkele watervogels vliegen op. De zon glinstert in het water. Na het Noordhollands kanaal zet ik koers naar Grootschermer via Driehuizen. Even de steentjes van De Rijp vermijden. Als ik vlakbij Grootschermer ben, zie ik een Rabobank renner. Mooie soepele tred  en als ik dichterbij ben: een witte Giant. Vlakbij gekomen komt tegengesteld een rood-wit-blauw tenue aanfietsen: Niki Terpstra. De Raborenner blijkt Jetse Bol te zijn. Gezamenlijk fietsen en kletsen we richting Obdam, Opmeer en Wognum. Aardige kerel. Vertelde leuk verhaal over wedstrijd  Ronde van Ierland met onder meer ene Lance Armstrong. Dan tel je mee, Jetse! Helaas bleef hartslag niet in D1, werd lichtjes D2. Niet dat we zo hard reden, nee ik reed het meeste in de wind ha ha.

Over haantjes en hoenderhokken....

Spreekwoordentijd: de knuppel in het hoenderhok gooien en haantjesgedrag ergo de knuppel in het haantjeshok gooien. Hoe werkt dit? Je neemt vier fietsende mannen van rond de 40 (slechts 1 is er een jongere god) en spreekt met elkaar een D1 training af. In eerste instantie peddel je twee-aan-twee druk kletsend richting Wormer. Windje mee, zonnetje op de kop. Niets aan het handje. Dan volgen de klinkertjes van Jisp en vervolgens de brug over de Zaan: een prelude van wat komen gaat. Ongemerkt gaat tempo omhoog, de wind van opzij, een voorzichtig gesprek, de wind snijdt de stem af en de knuppel wordt gegooid. Geen demarrage, maar een gevoelige versnelling. De volgende neemt tikkie harder over, deze wordt op zijn beurt ook weer stevig afgelost en het spel is op de wagen. We bevinden ons in een waaierwedstrijd. Op kop en rammen maar. De hartslag voldoet al lang niet meer aan D1. D2 soms, maar meer "hallo D3". Voorbij Grootschermer herstelt de rust zich weer. Welkom in D1. Hoe dan ook: bedankt John! Voor jou de knuppel van de week......

Na deze enerverende rit haal ik Arjan op. Hij heeft onlangs een Trek Madone 5.5 van 2011 aangeschaft. Prachtig mooi karretje. We rijden via Blokker naar de IJsselmeerdijk. We wisselen nog van fiets. Aangezien Arjan langer is heb ik het gevoel op een troon te zitten en Arjan voelt alsof hij op zijn dochters fiets aan het karren is. Ondanks dat voelt zijn fiets heerlijk aan. Het is overigens prachtig om over de dijk te rijden. Schitterende zon op het water. Bergen zijn fraai, maar dit beeld is ook niet te versmaden....

Ook deze week heb ik me voorgenomen veel D1 te rijden en op zaterdag D2/D3. Zaterdag wachtten immers de klimmetjes rondom Doorwerth en Arnhem op me. Mijn training begon dinsdag. De keuze was spinning of D1 de Gavia op. Het werd het laatste. Flink wat procentjes eraf en in hoge cadans (90+) omhoog. Oppassen dat de hartslag niet in D2 terecht kwam. Donderdag heb ik me geamuseerd met de leg press en een spinning les. Zaterdag: op naar Doorwerth voor een leuk rondje met o.a. Italiaanse weg, Emmapyramide, Zyperberg en de Posbank. Vlak voor de tip nog een leuk wedstrijdje. Ik haal twee renners bij en rijd in constant tempo door. Die zien we nooit meer....terug, denk ik nog. Even later: flits....een van die gasten gaat erop en erover. Dat laat ik uiteraard niet op me zitten. Iets aanzetten en zit in zijn wiel. De enthousiaste 'demarreur' blijft ietwat hangen. Reden genoeg om er een tandje bij te zetten en met hartslag 189 boven te komen. Gemiddeld 501 watt in deze minuut. Heerlijk!

Trainingstijd: 7:53 met 185 kilometer

Garmin zaterdag

Garmin zondag

Blik op de week

Doelstelling van de week: lekker veel D1 rijden. Ik had mezelf voorgenomen op rond de 5 uur te trainen. Het zijn er meer geworden: 7:28 uur met 218 kilometer. Bijna geen D2, wel veel D1 en H zone.

Maandag de eerste echte Tacx training van het nieuwe seizoen. D1 trainen op favoriete parcours: Dolomieten marathon. Start in Corvara, dan de Passalongo, Pordoi, Sella en Gardena als laatste. Ik haal er altijd 50% vanaf; de Tacx rijdt dan lekkerder. Lastig om niet een klap erop te geven: klimmen met 80-90 tpm en dan niet over de 149 slagen. Lastig! Soms moet het 'gewoon' even.

Zaterdag een hele leuke rit over de Veluwe gemaakt. Starten in Ermelo en via o.a. Vierhouten naar Aardhuisweg (ruim 100 meter; wauw). We hebben toch wat water in onze nekken gekregen. Mooie rit, veel bladeren, dus rustig aan. Klik hier voor het Garmin bestand.

Vandaag met Jan, John, Danilo (leerling vorige jaren) en Erik (zijn vader) goede rit gehad. Via Monnickendam naar Purmerend en naar Hoorn. Voor mij was de tank nog niet leeg: Heb er nog wat rondjes aangemaakt. Die 100 kilometer wilde ik nog wel halen.

Inschrijven voor Vlaanderen

Het inschrijven voor het dokkeren kan beginnen. Ronde van Vlaanderen 2011.

Wie gaat ermee? Mail me! Gisteren kreeg ik van Arno het parcours van Giro delle Dolomiti voor me neus. Wauw! Enkele hoogtepunten zijn Sellaronde vanuit Bolzano, Passo Nigra, Alpe di Pampeago, Rondje Stelvio. 594,2 kilometer met 11.254 hoogtemeter.

Voor de liefhebber: enkele hoogteprofielen van Cyclingcols

Obereggen

Pampeago

Passo Nigra (let op de 16%)

Vakantie

Vraagt Rosa gisteren aan mij: "heb jij ook vakantie?" "Ja", antwoordde ik naar eer en geweten. "Hoef je niet te fietsen dan," reageerde Rosa meteen terug. Nou vraag ik me de hele tijd af: fiets ik nou teveel of bedoelde Rosa wat anders....?

De laatste dag

Grijs en wit

De Ardennen zien er vanochtend weer potloodgrijs uit. De thermometer in CCR geeft een buitentemperatuur van 0 graden aan. Rustig ontbijt genuttigd, wat op internet kijken en tegen elf uur mijn kloffie aantrekken. Vandaag laatste keer klimmen dit jaar. Ik heb de adviezen van mijn andere ik overgenomen en kies vooral lange, gelijkmatige klimmen. Af en toe een steil stukje, maar dat mag de pret niet drukken.

Bijna helder

Als ik buiten ben, begint de lucht open te trekken. Het is nog wel koud tijdens de afdaling van de Haut Regard. Handschoenen houd ik voor mijn gezicht, want heb gevoel dat mijn hoofd een 'magnum blanc' aan het worden is. In Aywaille sla ik linksaf voor de Côte de Kin. Loopt lekker, zelfs de eerste steile kilometer. Prachtige klim! Na de lastige afdaling voorbij Lorcé rechts Côte de Bru op. Een bijna verlaten weg. Hieraan stond vroeger de fabriek van bronwater producent Bru. Vandaar de naamgeving van de klim. Op de top komt er een hond iets te enthousiast aanrennen en blaffen. Het beestje heeft het op mijn linkerbeen voorzien. Voor het dier het door heeft, is mijn linkervoet uit het pedaal geklikt en raakt het beest op z'n snufferd. Hebbes kreng!

Afdaling Rochelinval

Volgende doelwit is Ancienne Barrière (ook wel Côte de Brume). Lange rechte klim. Bovenop rechts en neem wat kleine klimmetjes. Na dorpje Bergeval heb ik op internet een weggetje richting voet Wanne gevonden. Wat een weg!!! Steil, smal, grind en af en toe asfalt. Naar boven moet helemaal een hel zijn. Laat ik de klim voor het gemak de Rochelinval noemen. Heelhuids beneden gekomen, beklim ik de Wanne vanuit Trois Ponts (Côte d'Aisomont). Klim zat in de Tour. In Wanne rechtdoor naar top Stockeu. Afdaling in. Regelmatig zie ik borden 'slipgevaar'. Dat meneer Pescieux, parcoursbouwer van de Tour, dit niet heeft gezien. Wat een gevaarlijke afdaling blijft dit. Hard naar beneden met slecht wegdek (understatement).

Even kasseien pikken in Stavelot, stoppen bij benzinepomp voor water en chocolade en dan hop...Haute Levee. Wat een naar ding blijft dit. Ongezellige weg. Afdaling en dan kom ik de eerste van deze dagen tegen: een wielrenner in het wild! Rosier op (moeizaam). Aanloop naar Vecquee stukje spinning (4 staan, 4 zitten) en dan de Vecquee zelf. Merkwaardig genoeg loopt de klim goed, in tegenstelling tot de Rosier. Zo wordt maar weer eens duidelijk hoe je kop/moreel je in de maling kan nemen. Laatste stuk even gas geven, want ik ruik de stal van het CCR. Wederom prachtige rit! Heerlijke dagen gehad, waarin het weer erg meezat.

Morgen terug naar Nederland, Rosa in Waalwijk ophalen! Zin in. Voor paar dagen fulltime papa zijn. Dat wordt weinig herstellen...

Chevron: zomaar een dorpje, maar prachtige kerk!

Prachtige rit

De lucht is potloodgrijs en het zicht minder dan 50 meter. Acht uur 's ochtends in de Ardennen. Ik maakte me verder niet druk, dit was voorspeld. Rustig ontbijten, boodschappen doen en bij terugkomst op CCR: een flauw zonnetje tracht door te breken. Rond een uur of elf zat ik op de fiets. Route uitgezet over Rosier, Thier de Coo, Stockeu naar de Fermee Libert. Volgens kuitenbijters.com een smerig ding. Rosier gaat lekker. Stop zelfs om foto te maken. Thier de Coo en Stockeu gaan ook verrassend goed. Zouden de compressiesokken werken.....

Rosier

Fermee Libert, laatste stuk

Op naar de Fermee! Eerst stukje door Malmedy, dan vals plat richting Signal Botrange, smerig Belgisch asfalt (butsen en kuilen) en ineens geen wattage/trapfrequentie meer. Batterij van de Powertap zal wel op zijn. Ik besluit niet bij de pakken neer te zitten en sla spoedig linksaf: de Fermee Libert. Wat een hufter! Veelal stukken tussen de 15% en 20%. Weinig herstelmogelijkheden. En hij loopt maar door. In mijn beleving de zwaarste Ardennenklim, hoewel de Stockeu en Les Hezalles aardig in de buurt komen. Vervolgens rij ik langs het circuit van Francorchamps. Een aantal snelle wagens zijn aan het racen. Na even gekeken te hebben, zet ik mijn racekar weer aan het werk. Op naar de Wanne vanuit Stavelot. Dat blijft ook een naar ding. Met Luik-Bastenaken-Luik dalen ze hier af. Ik kom regelmatig op stukken van 15%. Wel krijg ik de beloning: prachtige afdaling van d'Aisomont naar Trois Pont. Op naar Les Hézalles. Je mag hier blij zijn als je 8 km per uur haalt. Steil!!! Niet al te lang. Vervolgens weer afdalen naar Trois Ponts en dan Côte de Bru op. Prachtige klim. Afdaling en opeens sta ik op plek waar Elma en ik ooit cappuccino hebben gedronken. Nou ja, cappuccino....slagroom, slagroom en beetje espresso. Prachtige plek. Eén nadeel: de klim Les Forges. Hier trakteerde ik Arno begin dit jaar op. Hij zag de klim niet aankomen en kreeg'em niet op binnenblad. Het heerlijke 'gevloek' klinkt nog als muziek in de oren. Eigenlijk was dit laatste klim. Afdalen en dan die lange vervelende weg naar Remouchamps. Dit keer geen zin in de klim naar CCR over de Rue de Spa. Neem afslagje om via plateau van Moirmomont naar CCR te klimmen. Bijna 5 uur op de fiets, 112 km met bijna 2300 hoogtemeters en oh ja op zeker moment doet de Powertap het weer!

Prachtige plek, cappuccino minder...

Post aan mezelf

Beste Roberto,
 

Je kent me wel, ik ben je ander ik. Normaal gesproken houden we fietsen en privé gescheiden, maar ik moet nu toch eens ernstig met je praten. Wat ben je nou helemaal aan het doen, man! Het is eind oktober, geef jezelf toch eens

Eerste keer Drolenval

wat rust. Ga lekker op die bank van je hangen en ga desnoods wielrennen kijken. Maar om nu, einde seizoen actief te gaan wielrennen... Akkoord een rondje Beemster, Wormer of weet ik veel welke polder is natuurlijk prima.Lekker D1. Maar wat je nu aan het doen bent! Ik heb wel een vraag voor je: ben je nu masochistisch, naïef of een veel te optimistische routebouwer? Welke halve zool gaat in oktober achtereenvolgens de Redoute, Transinster, Drolenval, Roche aux Faucons én de Chambralles doen? Ik vind dit niet gezond. Laat staan verstandig. Als je nu zo nodig moet....neem wat geleidelijke klims zoals de Rosier, Vecquee. Nee hoor, last van de testosteron zeker. Macho! Ik heb je wel zien stuntelen hoor! Die Redoute ging nog wel, je was nog fris, maar op die Drolenval heb je toch even flink afgezien. Dan zeg ik maar even niets op die onbekende klim vanuit Trooz. En die Roche aux Faucons? Toen je die klim aanschouwde, zag ik de moed al in je klikpedalen zakken. Heb wel om je gelachen op die Valkenrots.

Begin Chambralles

Wat een krabber ha ha! Daarna lekker schuilen voor die bui op de Côte de Lincé. Je verraste me wel weer op de Chambralles. Steil hè dat begin, maar je trapte jezelf er toch flink doorheen. Je gaf er zelfs een klein lapje op. Beginnen je sokjes te werken misschien? Hersteldrankje zit erin, fietsje schoon, kleren drogen en hapje gegeten. Beste Roberto, ik ben niet van de adviezen & conclusies, maar toch bij deze: jij bent verslaafd! En niet zo'n klein beetje. Ga er nou eens lekker tussenuit, bossen in, frisse kop halen, weids landschap. Ardennen misschien?!?

Groet, Rob

Mijn Mont Ventoux

Tijdens de spinningles van afgelopen donderdag zei Rob ineens tegen me: zie je de Pordoi voor je? Vervolgens raakten we in gesprek over favoriete en mooie klims. Ik zei hem de Gavia en Mortirolo prachtige klims te vinden. Toch doet de Ventoux mij het meest. Afgezien van de klim is het de omgeving én dat het mijn eerste echte col is geweest. In 2004 beklim ik eerst de Malaucène zijde (bel mijn moeder) om enkele dagen later de Bedoin zijde te doen. Ik had van Sonja het boek 'De kale berg' gekregen, waarin allerlei andere fietsgekken over hun Ventoux schreven. Ik bedacht mij vandaag dat ik ook een 'mijn Ventoux' had geschreven. Even zoeken in de archieven en ja hoor. Uitstekend geschikt om op mijn weblog te zetten. Oh ja, ook toen mijn moeder gebeld.....

Mijn Mont Ventoux

Juli 2004

De weg draait scherp langs de bebouwing naar links. Het is alsof ik tegen een zwarte geasfalteerde muur aan kijk, zo steil is het hier. Meteen vraag ik me af: ga ik hier wel omhoog komen. Snel krijg ik een andere wielrenner in het vizier en bemerk hoe vlot ik hem voorbij rijd. Schitterend is het hier, de zon laat haar vroege goudgele stralen tegen het lage geboomte op de rotswanden links van de weg vallen. Vliegen zoemen en vormen grote wolken in de bochten. Mijn tempo blijft gelijkmatig, hartslag komt niet boven de 177 uit. Daar verschijnt ineens de top.

Ventoux top binnen bereik

Als een witte puist doemt hij boven de lage bossage uit. Zo snel de top gekomen is, verdwijnt hij ook weer uit het zicht. Haarspeldbocht. De enige. Binnenkant. Het wordt nu drukker met andere renners. Ik maak een praatje met een Duitser op een mountainbike. “Sehr schwer”, zucht hij mij toe. Waar blijft het chalet nu? De weg wordt wat vlakker en mijn teller zegt mij dat ik er bijna ben. Ineens doemt uit de bomen het Chalet Reynard op. Even doortrappend uitblazen, de rug rechten en het maandlandschap in. De eerste bocht valt nog mee, ik heb nu continue zicht op de top. De witte stenen schitteren in mijn ogen en de warmte... Ik merk dat de ademhaling moeilijk gaat. Ze hadden me gewaarschuwd, de hoogte, de warmte en dus de ijle lucht.

Bijna boven

Rechts van me is het gedenkteken van Tommy Simpson, de wielrenner die in de jaren ’60 het leven in dit onherbergzame gebied liet. In gedachte groet ik hem en raak enigszins geëmotioneerd. Nog het laatste stuk door de warmte, mooi uitzicht, vermoeid, vrienden aan de weg, vermoeid,  foto maken, vermoeid, doorstampen, vermoeid, nog een bocht, vermoeid, laatste steile stuk, nieuwe energie, sprint en eindtijd.

Boven!

Steun

Steun trekken, steunzolen en steunkousen. Wil de echte steun opstaan? Je ziet ze er soms mee fietsen, Armstrong introduceerde ze, in de atletiek zijn ze al lang in en bij ons wielertoeristen begint het door te komen. Speciale kousen om onder andere het herstel te bevorderen. Ze worden compressiekousen genoemd. Gekocht bij Runners World op Grote Noord. Merk Herzog. Klinkt stukken beter. Goede recensies erover gelezen. Momenteel typ ik dit met een stel van die kousen aan de voeten. Herstel afwachten. Enne.....steunzolen heb ik ook. Wat een krakkemikkig geheel!

Helm

Tja, daar sta je dan. Rosa bij Sonja afgezet en klaar om een mooie ronde vanuit Waalwijk richting Baarle Nassau te gaan rijden. De fiets staat al tegen de auto, kleding is aan, maar waar is die helm nou toch? In geen velden of wegen helm te bekennen. Wat dan te doen? Zonder helm rijden is geen optie. Moet al niets hebben van helmloze, kijk-ik-kopieer-een-prof, wielrenners, dus om nu zonder te vertrekken is zeker geen optie. Sonja biedt nog aan om haar helm te gaan halen, maar ik weet zeker dat die niet gaat passen. De fiets dan maar weer in de auto en op naar huis. In Hoorn aangekomen pak ik de helm van de kast en ga lekker trainen. D1 is nog steeds het devies, dus daar houd ik me braaf aan. Het is helder, maar flink koud. De zon laat haar goudkleurige stralen het landschap een mooie herfsttint geven. Maak bijna standaardrondje via Purmerend, NH kanaal, De Rijp en weer naar huis. Klik hier voor Garmin bestand.


Door de 9000 kilometer!!! Zo kijk ik terug op deze week. Woensdag was het zover. Was 8000 al mooi, de 9000 overtreft het weer. Nu hoor ik je denken: die 10.000 kilometer gaat Rob ook wel halen. Helaas. Mijn kalender is wat afwijkend. Ik ben op 16 november 2009 gaan tellen. Op die dag begon mijn seizoen. 15 november 2010 zal dit seizoen eindigen.

Deze trainingsweek begon op dinsdag. Prima D1 rit gemaakt met 33,9 gemiddeld. Woensdag had ik cursus en was dus op tijd thuis. Drie uur zat ik op de Trek. Tegen vijf uur Arno opgehaald en bij thuiskomst stond er 99 km op de teller. Niet dus hè. Dan maar even doorrijden naar de stad en volmaken die 100. Mooie rit, lekker even bijgekletst met Arno. Doelen komend jaar besproken. Onwijs veel zin in Mallorca. Hieronder de rit van woensdag.

Weekoverzicht:
3 trainingen
6:19 minuten
204,2 kilometer

Boekbespreking: Maarten Ducrot

Al een tijdje geleden zat ik op het boek van Maarten Ducrot 'wie de trui past, trekke hem aan' te azen. Zijn enthousiaste, humoristische en originele kijk op het wielrennen als commentator van de NOS spreken mij zeer aan. Kan Maarten Ducrot dit ook aan het papier toevertrouwen? Ik ben van mening dat hij daar zeer goed in is geslaagd. Het boek is een mengeling van observatie, gestaafd aan zijn eigen ervaringen als wielrenner met de mening en visie van de analist. Met name de passages van Maarten als wielrenner spreken me aan. Je wordt erin meegezogen; je zit zelf op die fiets. Het is een vleug Tim Krabbé in 'de Renner'. 

Een passage uit het boek: ik kijk weer voor me en ben verrast dat ik het spandoek dat de top aanduidt als zo dicht voor me zie. Ik ga zitten en voel nu dat ik al ontploft ben. Ik had het alleen nog even niet in de gaten. Toch hoef ik niet te schakelen en kan met dezelfde kracht blijven doortrappen. Ik wil namelijk doortrappen, ook al kan het eigenlijk niet en wordt in dezelfde tijd wetenschappelijk aangetoond dat wat ik doe niet door mijn lichaam gedaan kan worden: mijn hartslag is 186. Mijn aandacht versmalt zich tot een smalle streep, al is er nu geen achterwiel waarop die zich kan richten..... Volgens mij bedoelt Maarten dit met zijn steevaste opmerking: nadenken terwijl je vingers tussen de deur zitten.

Maarten Ducrot

Wie de trui past, trekke hem aan

Amstelsport

ISBN 978 90 482 0061 0

Mortirolo

Op weblog van Martin Kool een prachtig mooi en ontroerend stukje over liefde, vloeken en herinneren op één van Europa's zwaarste passen: de Mortirolo. Mooi gedaan, Martin.

Dhr. Spinningmans en Barbapappa

Toen ik vanochtend Twitter opende, had Oege Hiddema een leuke link naar een voor mij bekend artikel van Koen de Jong. Vorig jaar had De Jong een artikel over het fenomeen 'overwinteren' geschreven. Het artikel verhaalde onder meer over spinning. Het artikel was ik inmiddels vergeten, totdat ik tijdens mijn spinningles een zwetende man naast mij aantrof, die als een jonge God op zijn spinningfiets tekeer ging. Na de les was hij al snel weer bij de pinken. John, beste heer Spinningmans, speciaal voor jou de link naar het artikel, omdat ik weet dat je lekker je eigen gang gaat...

Vanmiddag was ik ook erg blij nadat ik de inhoud van mijn brievenbus had geïnspecteerd. Naast de afwezigheid van een blauwe brief, ontwaarde ik twee van mijn favoriete tijdschriften: De Muur en Procycling. Prima leesvoer voor het weekend. Nu maar hopen dat Rosa zin heeft in één van haar Barbapappa dvd'tjes.

Bergen en muizen

Leuk stukje dat mijn moeder indertijd naar NRC stuurde (medio 2005). Vorig jaar eenzelfde telefoontje, maar dan van de Bonette. Toch elk jaar wel, mam?

Carls' steaken

Leuke woordspelingen van Carl Vannieuwkerke (sportverslaggever Sporza) over de 'zaak Contador' op Twitter:

- Het gaat steeds meer op een 'steak saignant' lijken... http://bit.ly/cDldRJ#contador #clenbuterol
- Contador vindt dat argumenten geen 'steak' houden en slaat terug via zijn advocaten http://bit.ly/dAYRx6

Sorry Carl, dat zijn toch gemene steaken onder water die je geeft met weinig steakhoudende argumenten. Daar komt Alberto geen steak verder mee. Was hij maar vegetariër zoals Michael Rasmussen (wellicht verkeerd voorbeeld). Rijden die niet samen komend jaar? Ben benieuwd wat er op tafel komt bij de Saxo's.

D3: Veenendaal-Oosterbeek-Veenendaal

Week 40: ook carbon op het asfalt

Deze week vier trainingen gedaan met een totale lengte van 218 km over kleine 7 uur. Training van maandag was niet echt bijzonder. Lekker D1 gedraaid. Dinsdag zal ik niet snel vergeten. Jan en ik reden in gestrekte draf op Purmerend af. Het was net mijn beurt om kopwerk te doen, ik hoor een klap en zie Jan het asfalt kussen. Een auto stopt. Geschrokken rem ik hard en keer om. Zag er slecht uit, maar viel gelukkig mee. Jan's knokkels geschaafd en achteraf ribben gekneusd. Omkeren en terugrijden naar Hoorn. Tijdens rit van woensdag zat de schrik er nog beetje in. Naar Purmerend en vervolgens langs Noord-Hollands kanaal zuidzijde. In de verte komt het slechte weer al aan. Zo'n heerlijke motregen plus bui (natter dan gewone motregen). Thuis tot in de .... nat. Heerlijk!!! Vandaag (zondag) laatste training van de week. Heuveltjes pikken rondom Veenendaal. De echte conditie en kracht is er niet meer. Als je top bent, doet het ook pijn, maar toch anders. Dat heet macht hebben volgens mij. Nu is het af en toe werken. D1 draait het lekker. Wederom gemiddelde boven de 30 kilometer.

Start weblog

Twee jaar terug reed ik met o.a. Arno de Dolomieten Marathon. Arno hield als voorbereiding een weblog bij, wat ik vaak met plezier las. Ook lees ik regelmatig de weblogs van Martin Kool en Oege Hiddema. Fietsen is mijn grote hobby en passie. Hopelijk interessant genoeg voor anderen om te lezen, en anders leuk voor het archief...... Regelmatig zet ik gedane ritten op de site, kijk ik terug op een week trainen (carbon op de weg) en schrijf ik over opvallende fietszaken uit eigen ervaring en/of uit het nieuws.


Veel leesplezier!


Rob(erto)

Training woensdag

Totaal verregende rit, wel lekker hoor. Klik hier voor Garmin bestand.

'Boogies extreme'

Het beste van Luik en Amstel

11 september 2010

Video Boogies Extreme

Het gaat mijn derde Boogerd worden. Eerste maal was groot succes. Heerlijk gereden. Vorig jaar was het drie keer niets: ziek, slecht weer en dus geen moraal (lees: moreel). Leuke bijkomstigheid is de video compilatie. Klik hier of op onderschrift voor mijn video Boogies Extreme: Cauberg, Cote de Foret, Eyserbosweg en Cauberg.






Heerlijke weersvoorspellingen doen Jan en mij goed. We parkeren de auto vlakbij de start in het dorpje Vilt. Van daaruit rijden we naar de start bovenop de Cauberg. Het is nog wat fris, zodat armstukken nodig zijn. Via grensovergang de Planck rijden we Belgisch grondgebied binnen. Prachtig mooi de Voerstreek. We doen wat lekker lopende klims aan en komen op parcours van Steven Rooks Classic. Ik herken de aanloop naar een klim als plotseling de prachtige abdij van Val Dieu opdoemt. Die heb ik dus tijdens Rooks gemist! Even later besluit Jan het officiële parcours te verlaten en rijd ik door. In

La Redoute

Louveigné raak ik even de weg kwijt. Ik heb namelijk besloten de lus over Redoute te pakken. Dankzij de Garmin vind ik de weg weer. Ik ben blij deze beslissing genomen te hebben, want de Redoute loopt lekker en de klims erna zijn achteraf mooi en mij onbekend. Ik rij bijna alleen. Slechts af en toe haal ik collega renner bij. Inmiddels zijn de kruikjes leeg en heb dringend behoefte aan ravitaillering. Deze volgt spoedig als ik het parcours van de 160km weer opdraai. Wat een drukte! In de rij staan voor drank. Wegwezen. In Trooz vind ik net zoals andere ravitailleringvermijders een winkel. Fles kopen, bidons vullen en op naar de Cote de Foret. Leuke klim. Ook de rest van de rit naar Nederland gaat lekker. 

In St. Geertruid is het bij de stop ook weer druk. Vooruit dan maar. Wachten, vullen en wegwezen. Leuk: haal Boogerd met groepje bij. Ze rijden rustig! Acht klims nog te gaan. Benen beginnen de rit te voelen. Na elke klim is het aftellen. Finale rijden heet dit. Wolfsberg, Loorberg, Gulperberg, Kruisberg,

Eyserbosweg

Eyserbosweg, Loorberg, Keutenberg en Cauberg. Liefhebbers moeten deze volgorde van klims 's nachts op kunnen dreunen. Ze bijten en bijten me in de benen, maar krijgen me er niet onder. Eyserbosweg gaat goed. Mooiste klim van Nederland. Keutenberg: wat een wandelaars (met racefiets)! Rammen. Daalhemmerweg afdaling, Cauberg. Kramp schiet er bijna in. Word ik toch nog ingehaald. Zal hij ook 200km hebben gereden? Finish. Hallo Jan!

'Sean Kelly classic'

Voorbereiding op de Criquielion

7 augustus 2010


Einde van deze maand rij ik de Criquielion. Een zware cyclo met start en finish in La Roche en Ardenne. Om me voor te bereiden verblijf ik een aantal dagen in het CCR te Remouchamps. Ter voorbereiding doe ik de noordlus van de Criq (met onder meer de Rideux) en de Haussire in La Roche (zwaarste klim in België volgens Cotacol). Daags voor de Sean Kelly rij ik ook mijn eerste Roche aux Faucons, de nieuwe scherprechter van Luik-Bastenaken-Luik.

Op zaterdag staat de Sean Kelly gepland. Leuk om mee te pikken. De start is bovenop Barraque de Fraiture. Het begin loopt prima. Ik pik in groepje aan en gezamenlijk rijden we naar Vielsalm om verderop de eerste echte zware beklimming aan te gaan: de Wanne. Tijdens de vlakke aanloop observeer ik mijn groepsgenoten en besluit het wiel te kiezen van een lange Gesink achtige renner. Misvatting! Hij rijdt nog geen deuk in een pakje boter. Dan maar de sprong naar enkele anderen. Oef wat gaat dit hard, tegen de 400 watt aan. Mijn blik vernauwt zich, zie alleen het achterwiel van mijn voorganger en kom tot de conclusie dat ik moet loslaten. Meter voor meter rijden ze van me weg. Bovenop de Wanne kies ik voor extra lus over Stockeu. Deze klim kan je immers niet laten liggen. Daarna rijden we Côte de Bru op. Voorbij de Côte de Habiemont is het kiezen voor de 160 kilometer over Redoute en Chambralle of de korte versie. Ik voel me inmiddels goed verrot van de dagen training ervoor, dat ik besluit af te slaan en de korte route te vervolgen. Wel pik ik extra lus over de Rideux mee. Deze hufter zit ook in de Criquielion en is goed om nogmaals te testen. Verloopt lekker op kleine versnelling. Daarna nog enkele klims, waaronder de lange klim naar de finish in Barraque de Fraiture. De kilometerteller geeft bij aankomst toch 110 kilometer aan. Mooi aantal met mooie koers.

'Jan Janssen Classic'

200 kilometer op en af over een stuwwal

19 juni 2010

De buienradar geeft de buien mooi aan. Her en der verspreidt over het hele land en de hele dag door. Hiep hiep hoera. En wie gaan er fietsen? Juist ja. En dan nog 200 kilometer. Als het met de start maar droog is ... en dat is het! Voor Jan en mij de eerste keer de Jan Janssen classic en meteen de langste afstand: 200 kilometer. Het grondgebied van de Jan Janssen is me zeer bekend: de hellingen van de Utrechtse heuvelrug en de Veluwe. We beginnen de eerste lus met onder meer de Grebbeberg, Koerheuvel en de Amerongse berg. Laatste rijden we vanaf Veenendaal, dus de klassieke kant. We rijden de aanloop in flinke groep. Stiekem waag ik me aan tactiek: niet op kop komen en dan op de klim flink aan de boom schudden. Lukt! Als ik halverwege de klim ben, zit alleen Jan en een jongen in Garmin tenue in mijn wiel. Aardige kerel die laatste. Hij rijdt lang met ons mee. Sterke vent! Hij krijgt het lastig op de klimmetjes bij Doorwerth en Oosterbeek. Ik hoor hem tegen Jan zeggen: jullie komen echt uit het vlakke Westfriesland? Hij breekt even later...

Op de 'steentjes' in Oosterbeek

We hebben inmiddels enkele buien met felle opklaringen achter ons liggen. Op de dicht begroeide Zijpendaalseweg breekt echter de hel boven ons los. Het zicht zal niet meer dan 50 meter bedragen. Eén blik en een knik met Jan volstaan: doorrijden! Afkoelen is geen optie. We zullen ooit wel weer eens droog geraken. We komen nu op een grote lus over de Hoge Veluwe. Niet echt bijzonder. Ook hier spreken we kort af: 5 minuten op kop en rammen. 

We zijn nu vlakbij de Posbank (noordzijde). De zon begint fel te schijnen en het is opmerkelijk hoe snel onze kleding droogt. Zwaar stuk voor de kiezen: afdaling Posbank en opnieuw omhoog via de Rozenbos, Zyperberg, Emmapyramide. We overleven het...sterker nog...het gaat heel goed. In Rozendaal heb ik het even zwaar. Snel een gel erin en herstellen maar. Inmiddels trapt Nederland af tegen Japan voor het wk. Oortje in, luisteren naar Jack en op naar Wageningen. Vlakbij de finish gekomen staat de teller op 196. 'Nog een kort rondje', roep ik naar Jan. Zo gezegd, zo gedaan. Dit extra lusje zorgt voor een 200 km. Moe maar voldaan rijden we terug en horen Nederland met 1-0 de Japanners verslaan. Wij hebben deze koers verslagen. Jan was goed vandaag, erg goed. We persen er een 31,5 gemiddeld uit. 1800 hoogtemeters. Normalized power is 271 watt met een training stress score van 401. Zo is dat!

'Steven Rooks Classic'

Zo is dat!

13 mei 2010

Koude week in de meivakantie. Ik heb al enkele dagen in Ardennen vanuit het CCR getraind. De temperatuur ligt dagelijks rond de 4 graden met miezerweer. Leuke ritten gemaakt met o.a. Rosiertest erin en Route des Legendes. Prachtig! Koud, nevelig, open haard geuren. Dit is genieten. Woensdag arriveert Jan in het CCR. Omdat we beiden de benen niet willen verspillen en ons toch nuttig willen maken, gaan we met de auto deel van de route verkennen. Pittig is de conclusie. Vooral Bois d'Olne. Klim die i.p.v. Drolenval is gekomen. Goed dat we dit gedaan hebben. 'Zo is dat', beaamt Jan. 


Het is vandaag donderdag, Hemelvaartsdag, Steven Rooks classic en doel van dit seizoen. Bikechip ophalen en rijden maar. Bij de start staat de naamgever de mannen en vrouwen een hart onder de riem te steken. Iemand roept iets naar hem. De ex-prof antwoordt op z'n Jans: 'zo is dat'. Jan en ik liggen in een deuk. Aanloop is meteen pittig met kuitenbijter vanuit Noorbeek 'Bergenhuizen'. Daarna is het de beurt aan mijn 'vriend' de Wolfsberg. Gaat goed dit keer. Ben hier regelmatig op stuk gegaan. Via de Planck verlaten we Nederland. In de Voerstreek doen we paar leuke klimmetjes. Tempo ligt hoog.

Klimtijdrit La Redoute

Na 2,5 uur koers doemt die hufter van een Redoute op. Tijdsregistratie. Opnieuw loopt het kreng van geen kant. Dat eerste stuk is vervelend. Dan het steile stuk. Rammen denk ik en vlieg omhoog. Tweede deel doortrekken en laatste poef op knik tot aan de top. Geweldig! Klik hier om de video te bekijken.

Na Redoute korte ravitaillering en dan de lastige klim naar de Trasinster. We hadden deze gelukkig al met auto verkend. Met name het laatste stukje is venijnig. Dan op naar Bois d'Olne; wat een geitenpad. Smal! Wel meteen volle bak omdat hier ook tijd wordt gemeten. Loopt super. Zo'n bak zweet dat ik bijna niets achter bril zie. Het verdere verloop van de tocht is tot aan de klim van Les Waides niet bijzonder. Wel rijden we in goede groep. Er wordt volop doorgetrokken. Op Les Waides moet ik groep laten gaan. Bovenop wacht ik op Jan, die op zijn beurt vol doortrekt. Snel heb ik door wat zijn bedoeling is. Het groepje wacht op één van de achterblijvers die vlak voor Jan rijdt. Als we aansluiten is het gassen richting Holland. Leuk om nog even steentjes in Eijsden te pakken. Ik neem hier even de kop en geef er flinke klap op. De gang blijft er goed in en als groep finishen we in Maastricht. Prachtige rit. Geweldig goed gevoel over. Conditie was prima in orde. Zo is dat!

'Giro toertocht Amsterdam'

Dwars door Amsterdam en het Groene hart

9 mei 2010

De ronde van Italië start begin mei in Amsterdam. Uniek is dat er drie keer in Amsterdam wordt gestart. Zaterdag is de proloog, zondag Amsterdam-Utrecht en maandag Amsterdam-Middelburg. Toervereniging Le Champion organiseert een toertocht met een combinatie van de drie etappes. Nou ja, beetje overdreven gesteld misschien. Slechts de proloog vinden we terug in ons parcours. Uiteraard kunnen we ook niet het parcours van de profs volgen. Start voor de 155 kilometer is om zeven uur bij het Olympisch stadion. Lucht is grijs, temperatuur redelijk. Groot deel van de binnenstad wordt door vrijwilligers vrijgehouden en slingeren we als peloton door de stad. Heel erg bijzonder. Vervolgens rijden we tijd aan Amsterdam-Rijnkanaal.

Op de Baambrugse Zuwe rijd ik in een gat. Stootlek. Nieuwe band erin en rijden....dacht het niet. Ook mijn achterband staat plat. Nog nooit vertoond. Na flink oponthoud rijden we door. Prima ravitaillering waar we Patrick, Frits en René tegenkomen. Gezamenlijk rijden we door. Het wordt nu zo druk, de wegen smal dat we elkaar kwijtraken. Zo nu en dan komen we elkaar weer tegen bij enkele stopplaatsen. Volle bak rijden Jan en ik door via Haarlemmermeerpolder, Hoofddorp en Amsterdamse bos naar de finish. Leuke dag, parcours niet bijzonder, gevaarlijk soms, maar vooral druk...erg druk.


Videoregistratie. Klik hier om de video te bekijken.