Een welhaast verlaten parkeerplaats van een industrieterrein in Veenendaal op een zondagmiddag in februari. Begin april staat het hier bomvol met auto's en wielertoeristen voor de toerklassieker Veenendaal-Veenendaal. Nu een plaats waar het verkeer op de A12 haast geruisloos voorbij raast en een enkele wandelaar passeert. Voor het eerst in twee jaar zoek ik één van mijn favoriete trainingsgebieden weer op: de Utrechtse heuvelrug. Fietsen kan voor mij pure poëzie zijn: het rondtrekken door gebieden, onbekende wegen verkennen en daarbij geuren en kleuren opsnuiven. Vandaag is het anders. Dit wordt hardcore trainen: twee series van vijf keer de Amerongse berg op. Niks rondtrekken, zwerven. Stoempen, snot en sterven!
Een waterig zonnetje prikt tussen de nevelige bewolking door. Met drie graden is het wederom koud. Mijn cadans is soepel, de hartslag ligt nog laag. Straks zal het anders zijn. Tien keer buffelen. Hoe staat het ervoor met de conditie? Hoe verdraag ik mijn eerste D3 training? De vragen zullen spoedig worden beantwoord. Bij de afslag naar links wacht de proef: de Amerongse berg is een mooie klim van nog geen vijf procent gemiddeld en een kilometer lang. Het plan is om de eerste serie van vijf beklimmingen afwisselend te doen: hoge cadans, buitenblad, normale (80) cadans, hoge cadans en buitenblad. De hartslag loopt snel in de D3 zone op. De hoge cadans is lastig om aan te houden. Normaliter zit ik rond de 80 omwentelingen. Daarentegen bevalt het buitenblad me helemaal niet! Er schuilt duidelijk geen Ullrich in mij.
Na de eerste serie heb ik een relatief rustmoment ingelast. Ik daal in zuidelijke richting af naar het dorpje Amerongen. Ik moet me tussen auto's door manoeuvreren. Wat is het ongelofelijk druk! En dan niet alleen met auto's. Het lijkt wel een toertocht met dalende en klimmende wielrenners. Het rustige stuk tot in Leersum met de beklimming van de Scherpenzeelseweg daarbij voelen aan als een oase van rust.
De laatste serie van vijf beklimmingen volgt. Ditmaal in eigen cadans. Wonder boven wonder verslap ik niet. Weliswaar is mijn snelheid niet bijster hoog, maar vergeleken met de eerste beklimming lever ik slecht vijf luttele seconden in. Teken dat het met de basisconditie wel goed zit; een geruststelling na een maand van gedwongen niets doen in december.
Overigens voeg ik, samen met Rick, een toertocht aan de lijst van 2015 toe: de Nordeifeltour van WTC Klimmen, die voorheen Klimmen-Banneux-Klimmen organiseerden. Een mooie 140 kilometer lange tocht door nieuw gebied met meer dan 2000 hoogtemeters.
Hoe staat het dan met je klassiekers die je wilt gaan rijden? Ik wil heel graag dit of waarschijnlijk komend jaar een tocht voor het goede doel organiseren (topsport for life), waarbij aansluitend alle noordwest Europese klassiekers aan bod komen. Achtereenvolgend Parijs Roubaix; Ronde van Vlaanderen (vanuit Roubaix tot Ninove); Brabantse Pijl; Waalse Pijl; Luik-Bastenaken-Luik en eindigend met Amstel Gold Race. Zes tot zeven dagen met aantal fietsmaten aaneengesloten fietsen en begeleid door volgwagen. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten