Even bij den bels

Elk moment verwacht ik aangevallen te worden door een leeuw, ondersteboven gewalst door een neushoorn of geplet door een olifant. De Loonse en Drunense duinen, een Afrikaanse savannedecor gelijkend natuurgebied in Noord Brabant onder Waalwijk, is een prachtig landschap waar ik doorheen rijd. De zon gaat schuil achter een wolkendek, een paars getint licht afgevend. Het kletsnatte bemodderde fietspad is bezaaid met rood loofblad. Eikels kraken onder de druk van mijn hard opgepompte banden. 

Fietsen in Noord Brabant verschilt fundamenteel met het rijden in Noord Holland. Waar ten noorden van het Noordzeekanaal het asfalt overwegend glad en zwart is, is deze in Neerlands grootste provincie aangelegd met ouderwets grijze stoeptegels. Honkenbonken in Noord Brabant. Als de stoeptegels ophouden bestaat er een reële kans op voortzetting op klinkers. Honkenbonken in het kwadraat. Ik voel hier een opbouw richting Vlaamse kasseien, van klinkers tot kasseien. Het kan erger. Klinkers met acne. Dat is honkenbonken met weerstand. Op driekwart van de tocht ben ik dan ook behoorlijk uitgewrongen. Zeker als mijn fiets en ik op een Brabantse onverharde boerenweg worden getrakteerd. Strade marrone.

De omgeving ten zuiden van Tilburg is zeer afwisselend: in herfstkleuren getooide bospartijen, akkers in rusten, doodse vennetjes en keurig aangeharkte dorpjes. Een klein stuk rijd ik door het land van den Bels, de bijnaam die de zuidelijke Nederlanders aan onze zuiderburen geven. Dat hiermee ook een trekpaard wordt aangeduid, kan niet bepaald als complimenteus worden opgevat. Fietspaden in dit stukje België zijn avontuurlijk en vragen oplettendheid. Heb je jezelf net lekker op gang getrokken, dien je de weg over te steken om daar het pad te vervolgen. Op een stuk van drie kilometer wissel ik vaker van zijde dan een willekeurige BN'er van partner. In het dorpje Poppel maken ze het helemaal bont. Daar stopt het fietspad tot twee keer toe zonder enige aankondiging en moet ik vol in de remmen. Enigszins tierend en alleszins vloekend verlaat ik, uiteraard op klinkers rijdend, het enige dorp in België met een meerderheid aan Nederland onder wie, hilarisch genoeg, de sprinters Boy en Danny van Poppel wonen.

Na het Nederlands Belgische Poppel volgt de eerder genoemde de strade marrone en kom in de Belgische enclave Baarle Hertog en het Nederlandse dorp Baarle Nassau aan. De 22 stukjes België liggen omgeven door Nederlands grondgebied en vormen samen met acht Nederlandse enclaves het dorp Baarle. Baarle Nassau, vernoemd naar Engelbrecht I van Nassau en tevens van naamlijke invloed op het koningshuis. Een dorp zoals andere dorpen in de omgeving maar waar elk huis een kleine Belgische of Nederlandse vlag op gevel, poort of hek heeft, om maar vooral duidelijkheid te scheppen in deze topografische warboel.

Na maisveld vijfhonderdachtentwintig sla ik rechtsaf het fietspad van een voormalige spoorlijn. In 1876 wordt het Belslijntje in bedrijf genomen en verbindt het Belgische Turnhout met het Nederlandse Tilburg. Belgische kolen kunnen over het spoor vervoerd worden om de textielfabrieken in Tilburg te voeden. Andersom vindt Nederland aansluiting op het Belgische spoornet. De aanvankelijk hooggespannen verwachting kan het spoorlijntje niet waarmaken. Al spoedig ondervindt men hinder van andere aansluitingen (onder meer de Moerdijkburg), de opkomst van de vrachtwagen en bus, alsmede de beide wereldoorlogen. In 1934 wordt het lijntje voor personenvervoer gesloten en 40 jaar later ook het goederenvervoer stopgezet. Nog een tijd doet het spoor dienst als toeristische attractie maar als dit eveneens niet rendabel blijkt, wordt het spoor vervangen door een fietspad. Hetzelfde pad waarop mijn door corrosie aangetaste aandrijfstangen tuffen als een oude stoomtrein. De aluminium wielen sporen door het natte bladerdek, gwoep - gwoep - gwoep, gelijkend een stoomtrein. Even achterom kijken of de wagonnetjes aangehaakt zijn, zet ik de sprint in en win deze van mezelf. Knap hoor! Uitgerangeerd arriveer ik niet veel later in Waalwijk.