Hop en neer

'Hop en neer, hop en neer,' roept onze kleine peuter van tweeënhalf. Zij waant zich Michael Jordan. Haar kleine voetjes komen, zich trachtend van de zwaartekracht te ontworstelen, een kleine drie millimeter van de grond. 'Niet opgeven, doorgaan, niet opgeven' imiteert zij Pieter Konijn en zijn trawanten. Ze is een kleine doorzetter. Van wie van haar ouders zou ze dit hebben?

'Op en neer, op en neer' galmt door mijn hoofd. De eerste keer op en neer dit jaar. Een schamele 600 prijkt op de kilometer tussenstand van 2016. Niet bepaald een hoeveelheid kilometers om met gerust hart de heuvels van de Voerstreek te trotseren. De week van de voorjaarsvakantie hebben we gebruikt om te klussen. Hele woning gestript en ondertussen ging ik 'op en neer' de trappen op. Krachttraining in optima forma. Mogelijk toch een kleine basis gelegd om de heuvels redelijk te trotseren.

Wat is het weer bok koud! We mogen dan geen winter hebben gezien; de lucht blijft continue grijs met veelal wind en regen. Vandaag laat Pluvius mij met rust. Ook Ventur laat niet van zich horen. Ik kan me Nederlandse maartdagen herinneren van twintig graden. Via Schweiberg verteer ik mijn eerste hoogtemeters. Lekkere klim. Matige lengte, matige hellingsgraad. Veurs is een daarentegen een langere klim. Ik besluit de versnelling op het buitenblad te laten. Worstelend kom ik boven. Goed voor de spieropbouw. Het klimmen valt me tot nu toe bepaald niet tegen. 

Mijn gedachten gaan enkele weken terug. Ik ben in het CHDR (Centre for Human Drug Resource). Na een tip van Arno heb ik me via hun site aangemeld voor een onderzoek naar 'het effect van EPO op de fietsprestatie'. Rond de vijftig deelnemers zullen onderzocht worden en ik hoor bij de laatste zeventig. Na de voorlichting van de begeleidend arts, van de vijftig deelnemers wordt de helft met EPO geïnjecteerd, meld ik me met enkele andere vrijwilligers voor het maken van een afspraak. Aan tafel, wachtend op de te maken afspraak, gaat al snel het gesprek over: 'Hoeveel kilometer rijd jij? Hoe zwaar weeg je? Joh ik weeg wel 56 kilogram? en meer van dit soort opschep praktijken. Wil ik hier wel bij horen? We sluiten immers het onderzoek af met een driedaags verblijf bij de Ventoux met een afsluitende rit tegen de Reus van de Provence. Meedoen aan dit onderzoek betekent twee maanden lang twee maal per week 'op en neer' naar Leiden rijden (Lijden dus). Mijn vakantie in Toscane zou ik er deels voor moeten opofferen. Vol twijfel besluit ik enkele dagen later het onderzoek vooral het onderzoek te laten. Fietsen moet wel leuk blijven! 

Zonder EPO in de aderen rijd ik in een prettige cadans de ene na de andere heuvel in het verlaten gebied van de Voerstreek 'hop en neer'. Waar je luttele kilometers verderop in Zuid-Limburg over de fietskoppen kunt rijden, kom ik hier welgeteld twee wielrennende collega's tegen. Opmerkelijk is de verlatenheid van dit Vlaams-Waalse landschap. Geen mens op de straten te bekennen, rolluiken overwegend gesloten. Het is alsof ik door een dodenstreek rijd. De Voerstreek is ook afwisselende bospercelen, slechte wegen, boerenlandschap, uitgestrektheid en een voetbalclub met de prachtige naam Celtic, waar een grasveld waar de hoogte van het groen tot aan de oksel van de rechtsachter zou moeten reiken.

In Zuid-Limburg aangekomen ontdek ik, ik fiets hier al heel wat jaren, toch weer een nieuwe klim. Na de bekende hellingen van Moerslag en St. Geertruid bots ik op de Eckelraderweg tot in Cadier en Keer. Ook in het dorpje Bolland loop ik tegen zo'n monster van een slordige vijftien procent aan. Over de bekende klim van Les Waides maar te zwijgen.




Voldaan arriveer ik koud tot op het bot in Bunde. Vol enthousiasme komt mijn dochter van tweeënhalf naar me toe, begeleid door twee ADHD teckels. Gedrieën springen ze tegen me op. 'Hop en neer' roept ze uitgelaten, waarop haar vader alleen maar van de vermoeidheid vooral 'neer' wil.

Geen opmerkingen: