Voorganger op woensdag

Rechtdoor, haaks, hoekig, leeg en verlaten. Immer wind tegen. Bepaald geen poëzie. Een pretje is het niet dat fietsen in de Wieringermeerpolder. Het lange stuk van Dijkgatsbos naar Medemblik, de weg heeft één knik. Vandaag heb ik geluk. Een krachtige zuidenwind blaast me in het gezicht. Ik nestel me in het wiel van mijn voorganger. Dertig kilometer gaat het. Windkracht vijf. Onbeweeglijk als een tijdrijder is hij mijn baken door de wind. Zijn rode shirt is reclameloos, zijn broek tijdloos spijkerbroekblauw. De rijder kijkt niet op of om. Zijn blik is onafgebroken op het zuiden gericht. Mijn hartslag kan in D1 zone blijven dankzij het beukwerk van mijn voorganger. Dikke banden. Ook dat nog. Onmetelijk meer weerstand dan mijn 25mm racebanden. Het blauwe kader kan ik niet thuisbrengen. Vermogensmeter? Hij verliest wat. Zeer waarschijnlijk zijn energiegel. Ik raap het op, maar herken het merk niet. SHAG lees ik. Blauwe verpakking. De renner draait zijn tweewieler en neemt zijn verloren bezit in ontvangst. We raken in gesprek. Volgend jaar gaat hij met pensioen. Komt net terug van verkenning van het aanstaande schoolkamp. Respect!

Klik hier voor een foto van de tempobeul.

De illustere Ronde van Ilpendam. Zaterdagochtend. Niet al te vroeg. Ingeschreven wacht ik op mijn kompanen Bart en Remco. 100 kilometer door Noord-Holland. We rijden richting Amsterdam, Durgerdam en op naar Monnickendam. Het tempo wordt behoorlijk opgeschroefd. Na Monnickendam haakt een andere renner aan. Voorbij Edam is het goed raak. We vormen een klein peloton. Met wind op de kop stampen we door en rijden stukken rond de 35 kilometer. Na Hoorn krijgen we de wind in de rug en zon op het gezicht. De Mijzepolder wordt aangedaan. Daarna via Noorderbeemster naar het prachtige Hobrede. Waarom fiets ik daar zo weinig. Het gebeurt toch. Onbekende en nieuwe weggetjes. Drie uur na de start arriveren we weer in Ilpendam. Bijna 33 gemiddeld. Hulde voor Bart! Hij heeft tot vandaag slechts 200 kilometer gereden. Goede prestatie.