Een kleine twee decennia geleden, halverwege de maand april, haalde ik met mijn toenmalige vriendin mijn Australische tante en haar zus van Schiphol op. We waren nog niet in het bezit van een auto, dus werd de trein genomen. In een welhaast verlaten coupe reden we het laatste stuk naar Hoorn. Gemoedelijk zaten we te keuvelen over de reis totdat mijn tante opsprong en welhaast hysterisch riep: 'look tulips!' Mijn ex en ik keken elkaar verbouwereerd aan. 'Wat nou tulpen.' Voor ons de gewoonste zaak ter wereld. Sinds ik veel fiets - en wellicht ook door mijn tante - geef ik deze maand mijn ogen extra de kost. Het valt me daarom ook op hoe laat de tulpen in bloei staan. Bijna een maand later. De mini ijstijd is er debet aan. 
Bloeitijd. Hopelijk geldt dit ook voor mijn fietsprestaties, de dorre recente Amstel in het achterhoofd houdend. Afgelopen weken kan ik gelukkig constateren dat er vocht in de benen staat. De aderen worden zichtbaar, de wattages lopen langzaam op. De afgelopen week heb ik goed kunnen trainen, ondanks de inspanningen van het klussen in huis. Op Koninginnedag heb ik een mooie rit door de Kop van Noord-Holland gemaakt. 130 kilometer met een gemiddelde van 32 km per uur. Zaterdag samen met Remco een intensieve duurrit via Durgerdam, Purmerend en Driehuis. 105 kilometer aan 34,4 gemiddeld. Dinsdag de laatste training. Op het tijdritmonster van Arno. Mijzepolder. Nieuw record van 15:57, 300 watt, 40,6 gemiddeld. Goed gevoel. De stelen onder mijn kont staan strak, kleur op het gezicht, fiets gepoetst. Morgen tijdens de Klimclassic bloeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten