De vlaggen staan strak van de stevige noordoostenwind tegen een blauwe lucht afgetekend. De lente heeft definitief haar intrede gedaan, constateer ik verheugd bij het binnenrijden van Sougné-Remouchamps. Nog even de Carrefour in om eten voor vanavond en morgenochtend (lees: rijsttaart) in te slaan en dan naar mijn oude vertrouwde stekkie van het CCR.
Enkele weken geleden ging ik op zoek naar een slaapplaats voor de Amstel Gold Race van morgen. Slechts één plek lichtte op in mijn gedachte: het CCR. Centre Cycliste Remouchamps: een schitterende accommodatie waar ik vele tochten vanuit heb gemaakt. Alles in het CCR ademt fietsen: van de theedoeken tot lampen tot de motiefjes in de gordijnen. Ik mailde ze en kreeg spoedig antwoord.
Hoi Rob,
Nou, dat is zeker lang geleden, bijna 4 jaar. Reuze leuk dat je weer komt. We zitten eigenlijk vol, maar we schuiven wel wat zodat er zeker voor jou een bedje is. We hebben ook de studio nog en het nieuw huis is ook zo goed als klaar, dus daar zijn ook nog mogelijkheden.
 |
| CCR te Remouchamps |
Hoi Rob,
Nou, dat is zeker lang geleden, bijna 4 jaar. Reuze leuk dat je weer komt. We zitten eigenlijk vol, maar we schuiven wel wat zodat er zeker voor jou een bedje is. We hebben ook de studio nog en het nieuw huis is ook zo goed als klaar, dus daar zijn ook nog mogelijkheden.
Groetjes en tot snel,
Annemarie en Heleen
Na een hartelijk ontvangst krijg ik beneden de studio toegewezen. Inmiddels is het drie uur 's middags en de temperatuur is zeer aangenaam. Ik aarzel even. "Is het wel verstandig?" fluistert een stem in mijn hoofd. "Morgen Amstel Gold Race, rust pakken!" Mijn ongezonde verstand wint het en even later fiets ik in D1 tempo de Maquisard op in de richting van Spa. Via de fabrieken van de gelijknamige bubbeltjeswaterfabrikant rijd ik de villawijk van het stadje in. Hier begint de klim van de Rosier; een prachtige helling waar ik in het verleden van mijn conditie testte. Nu klim ik in een aangenaam tempo omhoog wat me de gelegenheid biedt om rond te kijken in plaats van de blik strak op het asfalt en Garmin te houden. De top ligt op bijna 600 meter hoogte. Ik houd even halt om armstukken aan te trekken en daal af. Aangekomen in Trois Ponts zie ik enkele ploegwagens van BMC. Uiteraard foto's maken en daarna door richting Côte de Vecquee. Ook zo'n prachthelling. Tot mijn genoegen constateer ik dat de aankomende Luik-Bastogne-Luik haar oude parcours heeft verkozen. Deze brengt mij terug bij het CCR. 800 hoogtemeter geeft de Garmin aan. Bijna de helft van morgen: de Amstel!
In alle vroegte sta ik op. De temperatuur is net boven het vriespunt. De zon gloort rood aan de glooiende horizon. De rijsttaart smaakt naar meer rijsttaart. Even rond zeven uur parkeer ik de auto buiten Valkenburg. Vijf euro lichter (er wordt hier financieel flink geprofiteerd) daal ik met lange handschoenen tegen de koude naar Valkenburg in. Startbewijs ophalen en aansluiten bij mijn kompanen Rick en Remco om samen R3 te vormen. R3 klimt en daalt, klimt en daalt. We rijden in relatieve rust om ons heen. De menigte moet nog komen. De wind is straf en speelt ons regelmatig parten. Bij de eerste bevoorrading voelen we ons prof; de opblaasboog is ingestort zoals bij de Ronde en de Scheldeprijs.
Het tweede deel van de koers is het deel van de lange lopers: Loorberg, Camerig, Wolfhaag, Vaalserberg en Vijlenerbos. Hier volgen we even in tegengestelde richting het parcours. Wat een menigte bontgekleurde fietsers! We zijn op tijd gestart, concluderen we. Het aantal deelnemende vrouwen valt me onderweg op. Waar tijdens mijn eerste deelname in 2005 nauwelijks een dame waar te nemen viel, schat ik het aandeel vrouwen op tien procent. Wat me overigens tegenvalt is het aantal mannen met-kijk-ik-lijk-op-een-prof-dus-heb-ik-ook-een-Wiggins-of-Paolini-baard. Welgeteld twee!
Het laatste deel van Neerlands enige wielerklassieker is grotendeels de finale van de grote jongens van zondag. Kuitenbijters zoals de Kruisberg, Eyserbosweg, Huls, Keutenberg en Cauberg. Ik merk een hoog luctor et emergo op de steile hellingen. De kracht in benen verdient nog enig onderhoud.
In een zonovergoten landschap bied ik mijn melkflessenbenen de mogelijkheid om een toefje chocolade toe te voegen aan de kleuring. De beenstukken heb ik in mijn overvolle rugzakken gepropt. Een wielershirt bestaat, zoals de meeste mensen weten, uit drie kleine zakjes die oneindig vol te stoppen lijken te zijn. Voor sommige deelnemers biedt dit niet afdoende soelaas. Regelmatige komen we wielertoeristen met rugzakken tegen. Blijkbaar klaar om na de finish ook nog even de Mont Blanc aan te doen. Hier is fietsmaat Norbert met zijn heuptas een heilige bij. Toch spant één deelnemer de kroon; onder zijn zadel heeft hij, uiteraard hij - de zij soigneert zich - drie zadeltassen weten te construeren. Het ligt op het puntje van mijn tong om hem belangstellend naar de inhoud ervan te vragen. Bij een andere deelnemer kan ik me niet inhouden en vraag hem naar het doel van het monteren van een camera onder zijn zadel. De man is een alleraardigste Brit en vertrouwt mij toe de beelden thuis te bekijken. Ik wil de man naar de status van zijn huwelijk vragen, maar houd wijselijk mijn mond.
In een zonovergoten landschap bied ik mijn melkflessenbenen de mogelijkheid om een toefje chocolade toe te voegen aan de kleuring. De beenstukken heb ik in mijn overvolle rugzakken gepropt. Een wielershirt bestaat, zoals de meeste mensen weten, uit drie kleine zakjes die oneindig vol te stoppen lijken te zijn. Voor sommige deelnemers biedt dit niet afdoende soelaas. Regelmatige komen we wielertoeristen met rugzakken tegen. Blijkbaar klaar om na de finish ook nog even de Mont Blanc aan te doen. Hier is fietsmaat Norbert met zijn heuptas een heilige bij. Toch spant één deelnemer de kroon; onder zijn zadel heeft hij, uiteraard hij - de zij soigneert zich - drie zadeltassen weten te construeren. Het ligt op het puntje van mijn tong om hem belangstellend naar de inhoud ervan te vragen. Bij een andere deelnemer kan ik me niet inhouden en vraag hem naar het doel van het monteren van een camera onder zijn zadel. De man is een alleraardigste Brit en vertrouwt mij toe de beelden thuis te bekijken. Ik wil de man naar de status van zijn huwelijk vragen, maar houd wijselijk mijn mond.
Twintig minuten langzamer dan vorig jaar maar met een keurige 29 kilometer gemiddeld finishen we en komen in de open lucht discotheek van het finishdorp in Berg en Terblijt aan. Ik neem afscheid van mijn kompanen R en R en ga naar huis. Mijn achtste Amstel Gold Race zit erop. Op naar Toscane!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten