Veenendaal-Veenendaal

Veenendaal-Veenendaal...een jaarlijkse traditie. Ik heb geen flauw idee hoe vaak ik deze tocht heb gereden. Zes keer? Maakt niet uit, want het is een mooie, afwisselende en goed georganiseerde tocht. Het parcours kent weinig tot geen geheimen voor me. Ik train hier regelmatig. Het enige geheim zal de nieuwe route door Oosterbeek zijn.

De afgelopen jaren hebben we de tocht onder een heerlijke zon en metdito temperatuur verreden. Vandaag zal het anders zijn. De weersvoorspelling noopte mij al tot nadenken: welke kleding heb ik nodig? Het zal nauwelijks gaan regenen, dus laat dat regenjasje maar thuis. De waarheid van de dag leert me dat een regenjack geen overbodige luxe is, want het regent! Het effect van de regen en kou (2 graden) zal na verloop van tijd goed voelbaar worden. Snel stommel ik nog naar boven om mijn jack te gaan halen.

Op de klinkers van de Italiaanseweg

Bij de start is het een leuk weerzien met Frits en Patrick en wacht ik op John en Erik. Na de traditionele openingsklim van de Amerongse berg rijden we door de nattigheid naar Elst, Rhenen (Koerheuvel) om via de Wageningse berg in het villadorp Doorwerth aan te komen. Gelegen aan de uiterwaarden van de Nederrijn ligt het prachtige 13de eeuwse kasteel Doorwerth, waar ik daags na Veenendaal een bezoek aan breng. Tijdens mijn bezoek ontdek ik dat aan het Fonteinallee het vroegere Doorwerth lag, maar dat door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog, evenals het kasteel zelf, grotendeels verwoest is. Begin jaren vijftig is men op de stuwwal het villadorp Doorwerth gaan bouwen. Eén van de mooiste klimmetjes in Veenendaal-Veenendaal is ongetwijfeld de beklinkerde Italiaanseweg in datzelfde Dorwerth. Deze weg heeft Baron van Brakel van kasteel Doorwerth in 1848 laten aanleggen als verbinding naar het pas geopende station van Wolfheze. De naam Italiaanse weg heeft te maken met het Italiaanse aanzien, zoals de haarspeldbochten. Halverwege de eerste haarspeld wacht de hoffotograaf van de organiserende Axa Valleirenners. Een heel pak anderen rijden voor me naar boven, maar werk mezelf goed voor de lens.

De nieuwe route door Oosterbeek is een verbetering! Niet ellenlang wachten bij het stoplicht om de Utrechtseweg over te steken om vervolgens honden en eigenaren te ontwijken op een veredeld parkpad parallel aan het spoor tussen Arnhem en Utrecht.

Erik en ik slaan de ravitaillering over en zetten koers naar Emmapyramide, Zyperberg en de Posbank. Tijdens de Posbank beklimming laat de kalibratie van de Powertap het afweten. Ik rijd met een inspanning van 0 watt omhoog en dat is natuurkundig gezien onmogelijk. Opnieuw kalibreren lost niets op. Maar ach, het zijn niet de watts die de renner doen rijden, maar de benen. Verder knallen maar! Ik bemerk dat het me steeds moeizamer afgaat. De koude en regen zitten in de benen. Het vervelende stuk tot aan de Holleweg in Doorwerth doet me ook al geen goed. De Holleweg en volgende klims verteer ik redelijk tot goed, maar kom volledig en bloc aan in het vakantiehuisje. Ik ben erg diep gegaan merk ik. Ik kuch een 1500 meter hoestje onder de douche en word zelfs een beetje naar. Lekker wat eten en spoedig knap ik op. Tot volgend jaar, maar met een beetje zon graag!