Het Toscaanse landschap ligt er fris en groen bij. Het is voorjaar, we zijn weer terug in het Chianti gebied en de fiets is mee. De laatste voorbereidingen voor de Mont Ventoux kunnen beginnen. Vorige week twee zware tijdrittrainingen afgelegd. De conditie is na een rustperiode van anderhalve week niet optimaal, maar ik denk hier de nodige puntjes op de conditionele i te kunnen zetten. Helaas blijft het bij denken en vooral mijmeren. Op de dag van vertrek laat mijn rugspier of zoals u wilt bilspier mij flink in de steek. Op het moment van schrijven van dit epistel zit er progressie in, maar ik heb me de afgelopen dagen als een oude man moeten voortbewegen. Dit lichamelijk ongemak is een flinke streep door mijn Ventoux rekening. Uiteraard ga ik boven op de kale berg komen, maar een gedroomde toptijd zal er niet inzitten. Vanaf het prille begin heb ik mij gefixeerd op een snelle tijd ergo een persoonlijk record. Ik weet dat deze blessure en het missen van een aantal essentiële trainingen dit voornemen flink zal ondermijnen. Echter heb ik de hoop om nog enkele malen hier te trainen nog niet opgegeven! En de Ventoux….twee maal beklimmen zal al geweldig zijn.
Donderdag 3 mei
Eindelijk is het zover. Mijn Trek heeft me al enkele dagen meelijwekkend vanuit de schuur aangekeken, maar vandaag mag ie de stal uit en de strade op. Het eerste stuk vanuit ons huis dient namelijk klimmend over strade bianche te worden afgelegd. Ik zie er tegenop. Mijn rug is dermate hersteld dat ik sta te popelen, maar om direct vanuit vertrek met koude spieren over de witte wegen te rijden en te klimmen; daar zie ik nog wat tegenop. Mijn zorgen blijken echter ongegrond. Klim rustig op de 39*23 omhoog. Bovenop ligt het asfalt naar Castellina. Mijn rug houdt zich goed. De ademhaling doet echter zeer en het lijkt alsof mijn keel dichtzit. Allergie? Onderweg naar Radda besluit ik me op de diepe ademhaling te concentreren. Net zoals bij het tijdrijden eigenlijk. Wondermiddel! Ook de korte klim naar Radda verteer ik redelijk tot goed. Toch doorrijden naar Gaiole? Deze afweging maak ik, na een kort onderling overleg, in Radda. Ik besluit door te fietsen. Tien minuten later draai ik mijn eerder genomen besluit resoluut terug. ‘Niets forceren ook al wil je zo graag’. Radda van de andere kant beklimmen is andere koek. Eerst aanschouw ik hoe twee Italianen bijna een botsing veroorzaken, daarna is het de beurt aan de 9 en 10%. Ik verteer ze opvallend makkelijk. Met een uurtje trainen arriveer ik in Castellina. Het gaat zo lekker dat ik besluit langer door te trainen en de oude weg naar Poggibonsi te nemen. Vijf minuten afdalen en dan omdraaien. Klimmen gaat nu wonderbaarlijk goed. Ik vlieg voor mijn gevoel. Hetzelfde gevoel als je in vorm bent. Zou een toptijd op de Ventoux er toch nog inzitten? Na ruim anderhalf uur trainen daal ik de strade af. Thuis. Rust doet wonderen!
Eindelijk is het zover. Mijn Trek heeft me al enkele dagen meelijwekkend vanuit de schuur aangekeken, maar vandaag mag ie de stal uit en de strade op. Het eerste stuk vanuit ons huis dient namelijk klimmend over strade bianche te worden afgelegd. Ik zie er tegenop. Mijn rug is dermate hersteld dat ik sta te popelen, maar om direct vanuit vertrek met koude spieren over de witte wegen te rijden en te klimmen; daar zie ik nog wat tegenop. Mijn zorgen blijken echter ongegrond. Klim rustig op de 39*23 omhoog. Bovenop ligt het asfalt naar Castellina. Mijn rug houdt zich goed. De ademhaling doet echter zeer en het lijkt alsof mijn keel dichtzit. Allergie? Onderweg naar Radda besluit ik me op de diepe ademhaling te concentreren. Net zoals bij het tijdrijden eigenlijk. Wondermiddel! Ook de korte klim naar Radda verteer ik redelijk tot goed. Toch doorrijden naar Gaiole? Deze afweging maak ik, na een kort onderling overleg, in Radda. Ik besluit door te fietsen. Tien minuten later draai ik mijn eerder genomen besluit resoluut terug. ‘Niets forceren ook al wil je zo graag’. Radda van de andere kant beklimmen is andere koek. Eerst aanschouw ik hoe twee Italianen bijna een botsing veroorzaken, daarna is het de beurt aan de 9 en 10%. Ik verteer ze opvallend makkelijk. Met een uurtje trainen arriveer ik in Castellina. Het gaat zo lekker dat ik besluit langer door te trainen en de oude weg naar Poggibonsi te nemen. Vijf minuten afdalen en dan omdraaien. Klimmen gaat nu wonderbaarlijk goed. Ik vlieg voor mijn gevoel. Hetzelfde gevoel als je in vorm bent. Zou een toptijd op de Ventoux er toch nog inzitten? Na ruim anderhalf uur trainen daal ik de strade af. Thuis. Rust doet wonderen!
De route staat vast. Klein rondje via Badesse, het oude Monteriggioni en omhoog bij Castellina Scalo. Deze ronde had ik vorig jaar herfst ook gedaan. Leuk om de verschillen in het landschap te constateren. Ik heb enkele foto's gemaakt om het verschil aan te geven. Alles is zo fris groen! Langs de klim naar Castellina zijn grote delen van de berm rood gekleurd van de vele klaprozen. Andere kleurende bloemen complementeren de frisse aanblik van de lente. Trainen? Oh ja, dat ging redelijk, maar ik mis mijn compact verzet. Ik klim met een lagere intensiteit, waardoor de cadans rond de 70 ligt. Ik ben erg aan mijn 80 a 90 omwentelingen gehecht.
 |
| Herfst |
Het weer is enigszins onbestendig. Een enkele bui is ons huis al gepasseerd. Op de weg naar Castellina bespeur ik weer zo'n natmakende rakker. Gezien de lading genoeg om de drijfnat te maken en een verkoudheid licht op de loer. Thuis ken ik elk bochtje en weggetje om zo'n hufter te omzeilen. Hier ben ik vrij bekend, maar onbekend genoeg met de wegen en windrichtingen. De geplande route zet ik snel overboord en rij naar San Donato om daar over een Ardense weg (slecht wegdek) naar Sicelle te klimmen, af te dalen en de lange klim van 6 kilometer naar Castellina te doen. Gaat best redelijk. Vlakbij Tregole heb ik 75 minuten getraind. Wat karig. Vandaar ik verder afdaal naar Quercegrossa en mijn laatste hoogtemeters afleg. Ik ben vermoeid, maar blij dat ik nog lekker heb kunnen trainen.
Conclusie: twee keer Ventoux moet lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten