Kinderen zijn doof! Vooruit: slechthorend! Nou goed, op z'n minst horen ze niet wat je zegt of aan ze vraagt! U gelooft mij niet?!? Vraag of ze hun kamer willen opruimen, de afwas doen, hun jas aantrekken of stoppen met televisie kijken. Ze zullen u in de eerste instantie negeren, wellicht in tweede instantie ook. Met de derde poging heeft u succes. De bijkomende stemverheffing doet meestal wonderen. Doch zullen de meeste ouders bijkans niet bezorgd naar de dienstdoende huisartspost trekken; uw kind is namelijk Oostindisch doof. Hiervoor is de volgende test: fluister, desnoods met uw gezicht van uw zoon of dochter afgewend, het magische woord 'ijsje?' of eventueel 'wil je een ijsje?' Van de gewaande doofheid is geen sprake meer. Herkenbaar?
Mijn ijs-associatie is divers aan die van mijn dochter. Zij denkt, vrij logisch overigens, aan de koude zomerse traktatie, welke uit te onderhandelen is tegenover een rondje markt op zaterdag. IJsjestijd dus. Mijn gedachtes gaan naar een andere ijstijd, de voorlaatste, waardoor de Zuid Veluwezoom is ontstaan. Doordat de gletsjers uit Scandinavië, gelijk aan machtige bulldozers, het landschap tot aan de grote rivieren opstuwden, zijn de ontstane heuvels of stuwwallen een groot vertier voor elke fietser, waaronder ook ondergetekende. Vlak voor de afslag naar Rozendaal, waar ik mijn vaste trainingsrondje rijd, de omloop van de Posbank, volg ik op 100 meter een collega wielrenner. Het onbegrijpelijke gebeurt. In plaats van linksaf te slaan, vervolgt hij de weg in doorgaande richting. Onbegrijpelijk! Als wielrenner laat je de eerste van de heilige drie-eenheid toch niet links liggen! Deze spirituele vergelijking met de Vader, de Zoon en de Heilige Geest betreft de Emmapyramide, Zijpenberg en de Posbank. Prachtige omloop. Zes beklimmingen. Ongeveer 30 kilometer.
Thermoshirt: check
Arm en beenstukken: check
Dikke koerstrui: check
Overschoenen: check
Temperatuur: 3 graden met regen: check!
Slechts twee weken geleden de koude waarheid. Vandaag zon, bijna twintig graden en melkflessen onder de koersbroek. Nadat ik de auto in Doorwerth heb geparkeerd, is mijn eerste glaciale opgave die van de Italiaanse weg. De vraag die ik mezelf stel: hoe gaat het vandaag? Klimbenen? Een voorzichtige bevestiging. Op naar Oosterbeek, stuwwallen geblazen, op- en neer door de vele straatjes van dit dorp. In de aanloop ben ik me bewust van verandering. Slechts een fractie duurt de verbazing eer mijn bewustzijn het overneemt: het is hier groen!
De aanloop naar de omloop verloopt voorspoedig. De omloop gaat geweldig. Amstelbenen zijn klimbenen geworden. In het Rozenbos komt een Blanco renner van tegengestelde richting: Maarten Tjallingi. In Rozendaal markeer ik het einde van de omloop. 31,4 km/uur gemiddeld. Back in business and business is good.
Op de terugweg speelt de Amstelkramp toch weer enigszins op. 's Ochtends te veel koffie gedronken? Suggesties? IJs eten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten