Ggghoep en de sigaret

"Heb je een sigaret voor mij?" Zijn vraag doet mij enigszins versteld staan. Het is half acht, fris met een stevige wind op de parkeerplaats van de grootste hamburgerketen van de wereld. "Of ik een sigaret heb? Wat een vraag zeg! Zie ik er zo slecht uit? Of staan hier alle rokers op dit tijdstip op zaterdagochtend!" Toch een mooie tijd om nog in je bed te liggen en te bedenken wat je vooral niet gaat doen. Ga wel wat doen. Fietsen. Dallacolline primavera. Pretentieuze titel voor een rondje Gelderse vallei en Utrechtse heuvelrug met start in het weinig Italiaanse Ede. Samen met Bart en Remco, ga ik eens kijken of de trainingen van de afgelopen periode succesvol zijn geweest. Beentjes testen.

In de voorjaarsvakantie heb ik, ondanks de stevige wind die er heerste, flink kunnen trainen. Toppunt was voor mij 100 kilometer door de Limburgse heuvels, waar ik mezelf flink heb kunnen testen op zowel de lange (Camerig) als de korte en steile klims zoals de Kruisberg, Eyserbosweg, Keutenberg en Cauberg. Dankzij de vermogensmeter en software van Trainingpeaks constateer ik dat het vermogen langzaam omhoog kruipt.

Echt tekeer kunnen gaan is vorige week op de 'nieuwe oude' tijdritfiets gebeurd. Mijn Trek Madone kon ik vorige week bij Konijn Cycling afhalen en na een twee uur durende training, waarvan een klein uur sleutelen, is mijn voormalige duurmaatje als tijdritfiets goed afgesteld. Dit luistert vrij nauw: hoogte van het zadel, hellingshoek van het stuur én het afstellen van het ligstuur. Het is weer wennen. Mijn knie had het na de eerste training lastig, maar gelukkig viel het drie trainingen later erg mee. Geen knieontsteking. 

Aangekomen in Ede zetten we de fietsen in elkaar. Bart en Remco zijn nieuwsgierig naar mijn zwart witte bolide. Even na negen klikken we onszelf in gang. De wind is stevig in de vallei. Beurtelings doen we kopwerk, waarbij we zowel enkelingen als groepjes inhalen. We hebben haast! Haast om bij Maarn de eerste klim van de dag te doen. Eigenlijk maken we soort bokkensprongen over de heuvelrug; noord klimmen, zuid dalen, zuid klimmen, noord dalen. Voor de Amerongse berg bevinden we ons in een groep met Axa valleirenners. Het gaat hard, verdraaide hard. Ik handhaaf me op de zesde plek. Ggghoep, ggghoep, ggghoep. De wielen met carbonvelgen van mijn voorganger klinken als muziek in de oren. Dure fiets, Specialized met speciale ggghoep wielen. Goed postuur van de berijder. Dat wordt mijn wiel op de Amerongse heuvel. Zoals zo vaak bedriegt de schijn. Na de eerste hoogtemeters gaat ggghoep spartelen en steek hem voorbij. Ook ik word voorbijgereden. Hard. Volgen? Mmmm dat zit er niet in vandaag. Toch blijf ik hangen. Wegrijden doen ze niet. Achter mij zit niemand. Verderop rijdt Remco. Ik hang in een soort niemandsland. De top laat, het is en blijft Nederland, niet lang op zich wachten. Bovenop even wachten op de anderen en gedrieën rijden we naar Ede. Gemiddelde bijna 32 km per uur. Of ik een sigaret heb? Neen! "Ik ben wielrenner," antwoord ik hem met gepaste trots.