Soms is het alles, soms is het niks. Vandaag is het niks. Bij de eerste omwentelingen merk ik het aantal. Alsof het asfalt mijn wielen vast zuigt, de remmen blokkeren en/of een onzichtbare hand mij tegenhoudt. Hele groepen wielrenners rijden mij ogenschijnlijk gemakkelijk voorbij, terwijl ik mezelf omhoog ploeter. Een aantal jaar geleden was het anders. Ik reed anderen voorbij. Terwijl deze en andere destructieve gedachten mij voorbij vliegen staan er nog 120 af te leggen kilometers op mijn teller. Geen fijn vooruitzicht. Omdraaien is zeker geen optie.
Tot aan de eerste bevoorrading blijft het harken. Koortsachtig zoek ik verklaringen. Te zwaar? Ja, dat is waar. Zwaarder dan jaren terug. Zeker. Scheelt bijna 15 kilo. Toch heb ik serieus getraind zonder af te vallen. Veel hard gelopen. Zouden de daarmee gekweekte spieren de kilo's het niet af kunnen vallen mijn huidige gewicht verklaren. Ik vraag mij af de extra gekweekte spierkracht en dus kilo's nu een voordeel (meer power) of nadeel (extra gewicht) zijn bij het klimmen. Eén kilo lichaamsgewicht verminderen is toch 1,25% van je klimtijd inleveren? Ook mijn armen verzuren (houding) en bovenbenen zitten potdicht en voelen keihard aan (Schutz marathon). Ik tracht mijn concentratie te behouden en blijf veel drinken. Belangrijk, want het is de afgelopen dagen zeer warm geweest en dat gaat het straks ook worden.
Bevoorrading is prima. Laatste stuk met de zijkant van de Thier de Coo, vervolgens de Haute Levee en als afsluitende klim de Rosier oostzijde. Na de beklimming raas ik Spa in, zoek de auto op en spoel me af. Het water op mijn huid lijkt te stomen van de hitte. Ik ben leeg, moe en bijna verslagen. Volgende week Tilff-Bastogne-Tilff. Volgend ijkmoment. Ik leg de fiets in de auto en voel dat mijn band halfleeg met ongeveer op 4 à 5 bar staat. Hoe lang al?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten