'Ronde van Vlaanderen 2010'

Over kasseien, kuitenbijters, Kapelmuur en klereweer

3 april 2010

Het gaat mijn tweede keer worden: Vlaanderens Mooiste rijden. De vorige keer (2008) heeft een onuitwisbare indruk bij me achtergelaten: slecht weer, kasseien, steile klimmetjes, het gebied, de atmosfeer. Prachtig. Dit is traditie en klassiek optima forma.

Voor de rit van 2010 zijn de weersvoorspellingen ronduit slecht: regenbuien, hagel, onweer en dat met een temperatuur van rond de 5 graden. Ga er maar aanstaan: 'oeps en yes!' Vlaanderen in mooi weer lijkt me ook mooi, maar veel minder heroïsch. 

Vrijdag rijden Pim, Arno en ik naar ons hotel in hartje Brussel. Fietsen krijgen een 'prachtige' plek in de binnenplaats van het hotel. Afdekken tegen de regen. Ze zouden eens nat worden....

Kasseien

Op de ochtend van de koers staan we vroeg op, nuttigen een ontbijtje op de hotelkamer,  stappen de auto in en gaan op weg naar de start in Meerbeke. Het is gelukkig nog droog met een waterig zonnetje. Dat is een tenminste een goed begin. In grote getalen rijden de wielerliefhebbers de eerste kilometers. De aanloop naar de heuvelzone is mooi. Slingerende wegen, af en toe een klimmetje, boerenland en macadam. Dit gaat fantastisch, totdat we rechts afslaan de kasseien op. Oh ja, zo voelden ze ook alweer aan. Ik heb moeite mijn fiets in het gareel te houden. Verschrikkelijk en het duurt maar en duurt maar. Her en der liggen bidons aan de kant en mijn bidonhouder zit aardig los... 

Vlakbij Oudenaarde begint het te regenen. Water zet zich in de schoenen: dat wordt een aquarium. Vlakbij de ravitaillering kom ik Arno tegen, zet de bidonhouder vast en vervolgen we onze weg door de Vlaamse Ardennen. Over een fietspad rijden we onderlangs aan de Koppenberg. Voor straks dus. De eerste klim is de Kluisberg. Dat gaat stroef. Benen zijn zwaar van de kou en regen. Dan krijgen we later nog wat te beleven. 

Koppenberg

Kasseienklimmen. Oude Kwaremont. Voorin groepje om als eerste te beginnen. Hé dit gaat goed. Hoop voor de Paterberg! Helaas: afstappen maar. Slingerdeslinger door het landschap naar de Koppenberg: kermis, steil, kasseien, nat, vooraan groep, ga het halen, nee toch niet, misschien toch, is niet ver meer, weinig snelheid, stoppen, bijna vallen, Arno gaat het halen, hij wel, nee toch niet en 'parkeert' zijn fiets diagonaal over de Koppenberg. Lachen!

Muur van Geraardsbergen

Kasseistroken. Ineens heb ik goesting en moraal op de stenen. Hoge trapfrequentie, handjes op het stuur en gas geven. Bruut gas geven. Dit is rock 'n roll op de fiets. Voel me Boonen, Museeuw, Cancellara... Vele stroken en hellingen doen we aan. Molenberg. Dat was in 2008 mijn eerste kasseienklim. Glad, steil en hol. Afstappen toen. Nu gaat ie. Harken dat wel. En dan op weg naar de Muur. Net zoals in 2008 doet de Muur van Geraardsbergen me iets. Een heilige plek van het wielrennen. Een Ventoux in Vlaanderen. Ik kom goed boven, stop even, waarna Arno en ik ons richten op het laatste stuk richting finish. Dat gaat prima. We treffen Pim bij de finish aan. Ook hij heeft genoten. Onze handen en met name polsen hebben minder plezante gevoelens aan ons avontuur over de kopkes overgehouden. Arno zal er nog lang last van hebben. Volgend jaar weer, mannen!!!!