A room with a view

Mijn kantoor heeft het mooiste uitzicht ter wereld. Was ik professioneel 

Monteriggioni

wielrenner geweest had ik deze stelling inderdaad de mijne kunnen zijn. Mijn dagelijks  uitzicht bestaat daarentegen uit 29 kinderen, Oostblokgrijs getinte muren en een mooie schooltuin. Mijn tijdelijke kantoor is vele malen mooier. In een tocht van 60 kilometer heb ik achtereenvolgens Monteriggioni, San Gimignano en Siena gezien, ben door de Outback van Australië gereden en heb de Ventoux beklommen! Ik denk één van de mooiste weggetjes in dit deel van Toscane te hebben ontdekt.

Ventoux gelijkend

Na Monteriggioni rijd ik door een desolaat licht glooiend landschap met bruine akkers gelijkend op de Outback in Australië. Deze prachtige weg gaat over in een met eikenbomen overdekte klim. Ook qua stijgingspercentages een gelijkenis met de Ventoux. Helemaal fraai is een met kastanjes geflankeerde passage door een minuscuul dorpje. De op de grond liggende tamme kastanjes worden door een vrouw van onbestemde leeftijd van de kant van de weg opgeraapt. Ze moet een vloekende Hollander hebben gehoord. Kreeg de derailleur niet in de kleinste versnellingen waardoor ik een steil stuk op de 21 moest volbrengen. Dit deed nogal zeer. Bovenop de klim gekomen keer ik de Trek ondersteboven en stel de derailleur zo goed mogelijk af. Een mooie op de Mortirolo lijkende afdaling brengt me nabij Siena. Ik beleef een hachelijk moment door in een onoverzichtelijke bocht een bus te ontwijken.

Typisch Toscane

Voorbij Siena rijd ik het laatste stuk door typisch Toscaans landschap: lichtglooiend met snel roodbruin wordende wijngaarden. Af en toe loop ik tegen steile stukken aan als ik een dorpje inrijd. De 21 blijft mijn kleinste verzet. In het voorbijrijden van een lokale wijnboer worden mijn reukzintuigen door een fraaie alcoholische geur geprikkeld. Het laatste stuk naar Tregole gaat zwaar; het is warm en iets lijkt mijn luchtpijp te blokkeren. De pasta in casa Jeurissen smaakt me naderhand goed.