Oostenrijk

‘I hurt myself today’, zingt Samir regelmatig en voor de verandering ben ik het met hem eens, terwijl ik de stroken Oostenrijks asfalt tracht te verteren. 12%, 13% en dat voor een aantal kilometer lang. Gelukkig is het niet warm zoals in Toscane. De zon gaat regelmatig achter een flinke wolk schuil, wat mij de nodige verkoeling biedt. Het gaat overigens lang niet onaardig. Ik ben voor dit soort werk overigens net even te zwaar gebouwd cq te weinig kracht. 8% en 9% kan ik nog redelijk tot goed aan, maar dit beulswerk..... Het uitzicht is overigens schitterend.

We zijn op de weg terug naar Nederland en traditioneel onderbreken we de reis in het Oostenrijkse Brixlegg bij Frau Fong. Brixlegg ligt 20 kilometer ten oosten van Innsbruck en het uitzicht op de met naaldbomen begroeide puntige bergen is hier schitterend.

Rond drie uur ’s middags stap ik op de fiets. In Italië heb ik een leuke rit gepland, eerst een lopende klim achter Brixlegg met Roos en daarna naar Hochfügen. Helaas zit het tochtje met Roos er niet in. Aan het einde van onze laatste tocht in Toscane, afdalend over de strade Bianche naar Tregole, is ze vervelend gevallen. Ondanks de betrekkelijk lage snelheid zorgen de stenen voor een lelijke verwonding.

Wat is het Oostenrijks decor toch anders dan de Italiaanse! De droge en dorre akkers hebben plaatsgemaakt voor fris groen. Geraniums sieren de typische Oostenrijkse chalets. Puntige witte kerken steken boven de overwegend witte huizen in het groene dal uit. Deze sierlijkheid wordt door machtige bergwanden geflankeerd. Bijzonder hoe lieflijkheid en ruigheid elkaar zo kunnen ontmoeten.

In het dorpje Fügen wacht de klim waarop ik mezelf flink pijn doe. Eenmaal op 1200 meter hoogte vlakt de weg af en rij ik door alpenweide waar  ’s winters flink geskied wordt. Nu worden de weidse vlakten door andere kuddedieren bevolkt. De top komt in zicht. Top? De weg houdt simpelweg op in het skioord Hochfügen. Onder het plaatsnaambord Hochfügen hangt een bord waaruit blijkt dat hier de finish van de eerste etappe uit de ter ziele gegane Deutchland Tour lag. Enig speurwerk levert me de informatie op dat Linus Gerdemann primus is op de klim met Bauke Mollema op een mooie 6^de plek. Gerdemann wint overigens deze editie van de Ronde van Duitsland. Mollema maakt de hele ronde indruk!

Na de lastige afdaling vol met klaterende bergstroompjes kom ik moe maar voldaan in het hotel aan. De vakantie zit erop en de laatste berg van 2012 is beklommen. Douchen en aan de Oostenrijkse hersteldrank.