Hoog

‘Dat ding is hartstikke hoog’, meldt het oude baasje ons in het hotel in Thionville, als we hem vertellen over de mont Ventoux. ‘Hoe lang gaan jullie?’ vraagt hij ons. Na het horen van onze plannen om drie dagen in de omgeving van de Ventoux te verblijven, schudt hij meewarrig het hoofd. ‘Jullie zijn gek’ deelt hij ons mede. De man is 88 en gaat voor een weekje zonder zijn vrouw naar Frankrijk. Over gek gesproken.

De man heeft overigens gelijk. Die berg is hoog als we in Vaison la Romaine arriveren en de Ventoux in volle glorie aanschouwen. Het blijft een opmerkelijk gezicht, die kale berg uit het vrijwel niets opdoemend, te midden van een laag heuvellandschap. Het observatoire bovenop de Ventoux glimlacht ons tegemoet. Uitnodigend. Uitdagend. ‘Wanneer kom je?’ lijkt het ons te zeggen.

Strade bianche is het eerste stuk waar mijn banden kennis mee maken. Hoe zal het hier heten? Rue Blanc of zoiets dergelijks. Het is slechts enkele meters vanuit ons verblijfplaats op camping Carpe Diem. Mooie plek. De warme namiddagzon maakt ons verder blij als we Vaison la Romaine inrijden. Wat een verschil met de koude temperaturen in Nederland. In Vaison slaan we rechtsaf en fietsen langs camping les Ayguettes naar het pittoreske dorpje Faucon, waar wijlen Wim Duisenberg zijn buitenverblijf had. In het dorpje is het zoeken naar de juiste weg. Steil loopt de weg op om even buiten de bebouwde kom langs lichtgroene wijnvelden af te dalen. De klim naar col de Propiac stelt weinig voor. Middels een aantal korte inspanning tracht ik mijn rubberen péagebenen af te schudden. Het lukt vooralsnog niet echt.

De afdaling van de col de Propiac is technisch met vele haarspeldbochten en gaat over in een prachtig kronkelend weggetje te midden van wilde rotspartijen en begroeide berghellingen. Dit is wat fietsen zo mooi maakt. Het weer begint echter wat om te slaan; de temperatuur daalt en er steekt een stevige zuidenwind op. Na een ruim uur heerlijk fietsen komen John en ik voldaan op de camping aan. Carpe Diem! Juist ja.