Dat bovenstaande stelling klopt, bewijst deze dag. Na de tegenvallende Amstel Gold Race heb ik een week rust genomen, gore eiwitshakes gedronken en aan andere zaken gedacht dan tweewielerige activiteiten; een heerlijk weekend Terschelling bijvoorbeeld.
Vandaag doet het goede weer mijn kuiten kriebelen. Einde van de middag, gehuld in korte broek, haal ik de tijdritmachine uit de stalling om mijn vaste tijdritronde te fietsen. Het voornemen om tot Oosthuizen in D1 te rijden lukt me goed. Vervolgens rij ik langs het Noordhollands kanaal het voorgenomen blok. Het draait! Mijn hartslag is niet torenhoog als ik me door de wind een weg baan. Ik focus me op het ritme van de ademhaling en trapfrequentie, mijn hartslagmeter nauwlettend in de gaten houdend. Ik wil namelijk liever niet het D3 gebied opzoeken. Het keerpunt bij de brug over het kanaal betekent dat de wind in de rug zal gaan staan. Hier heb ik naar uitgekeken. Ik trek de snelheid op tussen de 45 en 50 kilometer. Deze houd ik tot in Hoorn vol. Ik realiseer dat mijn record op 1u43 staat. Dat moet ik halen. Ik pers het laatste restje energie eruit en klok met 1u41 bij de schouwburg af.
Thuisgekomen zoek ik snel naar eerdere resultaten op deze ronde. Blijkt dat het record op 1u47 stond, verreden met ongeveer dezelfde hartslag en triatlonstuur begin mei 2012. Zés minuten sneller! Gemiddelde snelheid vandaag bedraagt 35,1 kilometer. Wat een morele opsteker; rust roest dus werkelijk niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten