Op naar de Sellaronde

De afgelopen dagen heb ik met een rustdag op het strand lekker getraind. Het weer was zeer aangenaam. De temperatuur schommelde dagelijks tussen de 25 en 30 graden. Ik heb drie dagen afwisselend en in deze volgorde getraind: D3, D1 en D2. Totaal 215 kilometer gefietst. Erg tevreden en vooral erg veel genoten van de prachtige omgeving, prima wegen en het heerlijke klimaat. Opvallend hoe deze omgeving van het Chianti gebied verschilt met andere delen Toscane. Alleen al de vegetatie. Het is in dit gebied ruim en dik bebost. Heterogeen bos ook. Veel naaldbomen. Elders in Toscane de kaalslag soms ten top. Ook klimatologisch verschilt het flink. Het is hier wat koeler, frisse en meer zuurstof in de lucht. Een micro klimaat is me verteld.

Zaterdag 30 juli

Ik baalde nog erg van de-niet-opgeslagen-rit van donderdag. Heb daarom dezelfde rit nogmaals gedaan. Klimtijdrit vanuit Gaiole. Gedurende 12 minuten heb ik 343 watt (4,6 watt per kg) geleverd. Was erg tevreden met het resultaat. In zijn totaliteit kwam deze rit nog beter uit de bus met 31,5 gemiddeld met 1000 hoogtemeter. Klaar voor de Pordoi.

Zondag 31 juli

Vandaag een relatief rustige dag. Op aanraden ben ik naar Greve in Chianti gefietst. Prima weg met enkele mooie 5% klims erin. De klims heb ik in D1/D2 zone gereden. Heerlijk. Ook even geen muziek op mijn kop. Lekker peddelen en de gedachtes laten varen. Op de terugweg kom ik in Radda uit. Voor me een brug waar ik even later zelf overheen rijd. Een ouderwetse Mallorciaanse 270 graden bocht.

Dinsdag 2 augustus

We hebben besloten om samen naar de Dolomieten af te reizen, één etappe te doen en vervolgens enkele dagen Venetië eraan vast te plakken. Ik heb geen enkele behoefte om drie dagen daar alleen te verblijven. Te meer mijn knie niet helemaal in orde blijkt te zijn. Daarom rijd ik donderdag de mooiste etappe: de Sellaronde.

Maandag voelde ik me Mario Cippolini: een stranddag. Heerlijk! Vandaag een lange rit gemaakt. Op het heetst van de dag vertrokken vanuit Tregole. Van de warmte heb ik geen enkele last vreemd genoeg. In Castellina neem ik de weg naar Firenze om halverwege de afdaling in een schattig dorpje rechtsaf richting Greve te slaan. Ardens asfalt hobbelt onder mijn wielen door. Het is hier werkelijk adembenemend. Een prachtig beschaduwde klim brengt me naar 400 meter hoogte, afdaling in en rij bijna een schitterend gelegen restaurant in. Daar gaan we zeker nog eens naartoe. Vervolgens kom ik op de weg van zondag. De weg naar Greve. Na Greve gaat het naar 529 meter hoogte: een heuse passo: passo del Sugame. Een mooie afdaling naar de Val d’Arno volgt. Bij een benzinepomp bestel ik in mijn beste Italiaans een fles water. Het is hier warm en de weg is ronduit vervelend met druk verkeer. Na een kilometer of zeven in de drukkende warmte sla ik af om gestaag aan de laatste klim te beginnen. Ik kom op een splitsing: rechtdoor is de geplande route, rechtsaf staat Radda 11 kilometer. Laat ik de laatste maar nemen. Nooit doen! Ik kom op een klim waar je u tegen zegt. Twee kilometer aan 11,1% gemiddeld. Mijn knieën zullen me dankbaar zijn. Voordeel is wel dat je snel op hoogte bent. Dat is op 705 meter. Een molto technico afdaling volgt. Ook hier zijn de percentages heftig. Een moordenaar van een klim. Volgende keer! Spoedig arriveer ik in Radda. De weg naar Castellina is me nu bekend. Bij thuiskomst bijna 100 km, 1600 hm en 27 gemiddeld. Tevreden!