Al een tijdje geleden zat ik op het boek van Maarten Ducrot 'wie de trui past, trekke hem aan' te azen. Zijn enthousiaste, humoristische en originele kijk op het wielrennen als commentator van de NOS spreken mij zeer aan. Kan Maarten Ducrot dit ook aan het papier toevertrouwen? Ik ben van mening dat hij daar zeer goed in is geslaagd. Het boek is een mengeling van observatie, gestaafd aan zijn eigen ervaringen als wielrenner met de mening en visie van de analist. Met name de passages van Maarten als wielrenner spreken me aan. Je wordt erin meegezogen; je zit zelf op die fiets. Het is een vleug Tim Krabbé in 'de Renner'.
Een passage uit het boek: ik kijk weer voor me en ben verrast dat ik het spandoek dat de top aanduidt als zo dicht voor me zie. Ik ga zitten en voel nu dat ik al ontploft ben. Ik had het alleen nog even niet in de gaten. Toch hoef ik niet te schakelen en kan met dezelfde kracht blijven doortrappen. Ik wil namelijk doortrappen, ook al kan het eigenlijk niet en wordt in dezelfde tijd wetenschappelijk aangetoond dat wat ik doe niet door mijn lichaam gedaan kan worden: mijn hartslag is 186. Mijn aandacht versmalt zich tot een smalle streep, al is er nu geen achterwiel waarop die zich kan richten..... Volgens mij bedoelt Maarten dit met zijn steevaste opmerking: nadenken terwijl je vingers tussen de deur zitten.
Wie de trui past, trekke hem aan
Amstelsport
ISBN 978 90 482 0061 0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten