Mijn Mont Ventoux

Tijdens de spinningles van afgelopen donderdag zei Rob ineens tegen me: zie je de Pordoi voor je? Vervolgens raakten we in gesprek over favoriete en mooie klims. Ik zei hem de Gavia en Mortirolo prachtige klims te vinden. Toch doet de Ventoux mij het meest. Afgezien van de klim is het de omgeving én dat het mijn eerste echte col is geweest. In 2004 beklim ik eerst de Malaucène zijde (bel mijn moeder) om enkele dagen later de Bedoin zijde te doen. Ik had van Sonja het boek 'De kale berg' gekregen, waarin allerlei andere fietsgekken over hun Ventoux schreven. Ik bedacht mij vandaag dat ik ook een 'mijn Ventoux' had geschreven. Even zoeken in de archieven en ja hoor. Uitstekend geschikt om op mijn weblog te zetten. Oh ja, ook toen mijn moeder gebeld.....

Mijn Mont Ventoux

Juli 2004

De weg draait scherp langs de bebouwing naar links. Het is alsof ik tegen een zwarte geasfalteerde muur aan kijk, zo steil is het hier. Meteen vraag ik me af: ga ik hier wel omhoog komen. Snel krijg ik een andere wielrenner in het vizier en bemerk hoe vlot ik hem voorbij rijd. Schitterend is het hier, de zon laat haar vroege goudgele stralen tegen het lage geboomte op de rotswanden links van de weg vallen. Vliegen zoemen en vormen grote wolken in de bochten. Mijn tempo blijft gelijkmatig, hartslag komt niet boven de 177 uit. Daar verschijnt ineens de top.

Ventoux top binnen bereik

Als een witte puist doemt hij boven de lage bossage uit. Zo snel de top gekomen is, verdwijnt hij ook weer uit het zicht. Haarspeldbocht. De enige. Binnenkant. Het wordt nu drukker met andere renners. Ik maak een praatje met een Duitser op een mountainbike. “Sehr schwer”, zucht hij mij toe. Waar blijft het chalet nu? De weg wordt wat vlakker en mijn teller zegt mij dat ik er bijna ben. Ineens doemt uit de bomen het Chalet Reynard op. Even doortrappend uitblazen, de rug rechten en het maandlandschap in. De eerste bocht valt nog mee, ik heb nu continue zicht op de top. De witte stenen schitteren in mijn ogen en de warmte... Ik merk dat de ademhaling moeilijk gaat. Ze hadden me gewaarschuwd, de hoogte, de warmte en dus de ijle lucht.

Bijna boven

Rechts van me is het gedenkteken van Tommy Simpson, de wielrenner die in de jaren ’60 het leven in dit onherbergzame gebied liet. In gedachte groet ik hem en raak enigszins geëmotioneerd. Nog het laatste stuk door de warmte, mooi uitzicht, vermoeid, vrienden aan de weg, vermoeid,  foto maken, vermoeid, doorstampen, vermoeid, nog een bocht, vermoeid, laatste steile stuk, nieuwe energie, sprint en eindtijd.

Boven!