De etappe: de groene hel

Struis heet de Nederlandse kijker van harte welkom bij het slotstuk van de Giro 2017. "En een spannend slotstuk gaat het worden, dames en heren. Zeven renners zijn al vroeg ontsnapt en hebben dertien minuten voorsprong op het peloton met de rozetrui en de andere kanshebbers. In de kopgroep zit een Nederlander, Maarten van der Mees, rijdend voor het Italiaanse Brancaia team." Struis noemt de andere koplopers en meldt: "Luc Adams, ploeggenoot rozetruidrager Simeoni, rijdt virtueel in het roze en is de grote animator van de groep."

Het sjabloon ligt over de kopgroep. Dezelfde als tijdens de beklimming van de Stelvio: Adams, Evinrude, Baggio, Strevels, Francesco, Van der Mees en Vlèrron sluit de rij. Van der Mees is blij met zijn keuze voor de compact. Voor alle zekerheid heeft hij een 28 achter laten steken. Momenteel draait hij goed rond op een 34x21. Zijn vermogen schommelt tussen de driehonderdvijftig en vierhonderd watt. Met zijn zeventig kilogram komt het op een vermogen tussen de vijf en zes watt per kilogram lichaamsgewicht. Maarten is geheel gefocust op de getallen die op zijn Garmin verschijnen. Hartslag bijna tegen het omslagpunt, tachtig omwentelingen en het vermogen juist. Het gaat hem zo goed dat opschuiven in de groep weinig moeite kost. Francesco zal er zo wel af moeten. Zijn ademhaling is diep en zwaar, zijn ogen rood. Strevels heeft het ook niet makkelijk. Het hooggebergte is eigenlijk niet zijn sterke kant. Vroeger zag men in hem een goed ronderenner. De nieuwe Merckx werd er van hem gezegd na het podium rijden in de Vuelta. Zoals zo vaak: de Vuelta is niet de Giro en zeker niet de Tour. Het jaar erop reisde Strevels met podiumambities naar de Tour af. Het werd een enorme deceptie. De media reageerden genadeloos en met de staart tussen de benen ontvluchtte hij Frankrijk in de laatste Tourweek. Sindsdien ligt de focus op klassiekers en korte etappewedstrijden. Succesvol, want twee jaar geleden won de Belg de Ronde van Romandië, een opwarmwedstrijd voor de Giro. Terwijl Van der Mees zijn vriend aankijkt, speelt diens vraag weer op. Hoe is het met je vrouw? Stijn en Eva kennen elkaar redelijk goed. Vanwaar de verwijzing naar ‘je vrouw’. Een onderbuikgevoel speelt Van der Mees op.

Het is koel op de flanken van de Mortirolo. De smalle beboste weg draait en keert zonder een enkele haarspeldbocht. Af en toe een huisje waar de houtkachel flink staat te loeien getuige de smalle rookpluimen. Het geheel doet landelijk, bijna rustgevend aan. De stijgingspercentages blijven echter in de dubbele cijfers. Regelmatig moet Van der Mees uit het zadel. Inmiddels rijdt hij op de derde stek, vlak achter de Australiër. Francesco heeft de groep moeten laten gaan en ook Baggio is achterop geraakt. In zijn wiel rijdt nog steeds, uiterlijk onbewogen, die vervelende Fransoos. Hij kan zich niet herinneren ooit goed contact met zijn ex-ploegmaat te hebben gehad. Twee jaar lang hebben ze in hetzelfde team gereden. Van der Mees had altijd de indruk dat Vlèrron vooral voor zichzelf reed en dat de ploegleiding hem daarin zijn gang liet gaan. Veel prijzen pakte de Franse klimmer niet, maar hij was publicitair ontzettend belangrijk. Drie maal heeft hij zich tot beste klimmer van de Tour laten kronen. "Beste klimmer", Van der Mees lacht om de uitdrukking. In het middelgebergte veel punten pakken, tijdens de bergetappes consolideren, maar op het moment dat er echt geklommen diende te worden, lag onze ‘vriend’ er al lang en breed af. Tot nu toe houdt hij het goed vol, constateert de Nederlander, terwijl de weg met achttien procent stijgt. Even denkt hij aan bijschakelen en brutaal de kop nemen, maar laat het plan snel varen. Hier je spierballen tonen is wel het stomste dat je kunt doen. "Wee diegene die zich op de Mortirolo forceert; hij zal minuten aan zijn broek krijgen."

Op de top van de Stelvio praten de verslaggevers het Nederlandse televisiepubliek bij over het verloop van de wedstrijd. Simeoni’s roze trui hangt aan een zijden draadje. De achterstand bedraagt nog steeds ruim tien minuten en met één ploeggenoot op kop van het peloton, ligt het gewicht van de wedstrijd in de handen van die doldrieste Amerikaan en een aantal vrijbuiters, waaronder de Nederland Van der Mees. Van Geldrop verschuilt zich in de groep der favorieten. Inmiddels passeert de kopgroep het monument van Marco Pantani, enkele kilometers onder de top van de Mortirolo. De in 2004 overleden klimmer dreef op dezelfde flanken vijfvoudig Tourwinnaar en tweevoudig Girowinnaar Miguel Indurain tot wanhoop. Tien jaar voor zijn dood reed hij de Spanjaard en de latere eindwinnaar Berzin uit het wiel om in tweeënveertig minuten de top te bereiken. De huidige renners doen er aanmerkelijk langzamer over. Gelukkig maar verzuchten Struis en Doorn. Een duidelijk signaal dat de epo minder door de aderen van de renners vloeit.

Van der Mees geeft vijfhonderd meter voor de top er een flinke snok aan. De weg is voor Mortirolo normen vlak te noemen, rond de vijf procent. De vele tifosi moedigen de renner aan. De adrenaline schiet door zijn lijf. Tijdens de vele trainingsmomenten op de Mortirolo stopt hij altijd op deze plek om zijn bidons bij te vullen. Op de groene bergweilanden graast er behoorlijk wat vee en het water in hun drinkbakken is heerlijk fris. De bakken worden voor zijn gezicht afgeschermd door de vele toeschouwers. Daar ligt de top. Als eerste boven realiseert hij zich, maar rekent buiten zijn grote vriend. Vlèrron weet hem nog juist voor de lijn te remonteren. Waar komt die ineens vandaan? Woede maakt zich van Maarten meester en trekt vol door de afdaling in. Klootzak, probeer me maar te volgen! Hij geeft een brul, schakelt de zwaarste versnelling en duikt de afdaling in met de Fransoos zich vastbijtend in zijn wiel.