De beklimming van de Gavia begint merkwaardig genoeg met een korte
afdaling. Even een rustpunt in de koers. Van der Mees maakt van de gelegenheid
gebruik om na te denken over Strevels opmerking aan de voet van de Mortirolo:
“Hoe gaat het met je vrouw?” Wat zou zijn vriend bedoelen? Vrienden zijn ze,
maar Van der Mees kan zich geen moment herinneren dat ze het over elkaars
privéleven hebben gehad. De fiets en verder niets zoals Gert Jan Theunisse eens
schreef. In de kroeg, buiten het seizoen om, was het lallen, lachen en naar
vrouwen knipogen. Vooral het laatste. Van der Mees en Strevels zijn allebei
topcharmeurs. Gezien hun bekendheid kunnen ze altijd op veel vrouwelijke
aandacht rekenen. Puzzelstukjes beginnen in elkaar te vallen.
De Gavia begint haar slopende werkzaamheden op de benen van de renners
uit te voeren. De brede weg versmalt en neemt in stijgingspercentage toe tot veertien
procent. De ketting snort op de 34*21. De Gavia is hier adembenemend mooi met
grove naaldbomen aan de kant van de weg. Absoluut geen alpine aanzicht. Eerder
een paradijselijke doorgang naar hogere oorden waar ’s winters de steenbokken in
alle eenzaamheid regeren.
Op de commentaarpositie halen de beide Nederlanders herinneringen op
aan Johan van der Velde, die zijn winst in de etappe naar Bormio in 1988 in
vrieskou zag opgaan, nadat hij solo en totaal verkleumd de besneeuwde top van
de Gavia had gehaald en van de kou niet meer verder kon. Struis wil verder
vertellen over de overwinning van Breukink in dezelfde etappe. De livebeelden
echter eisen nu zijn aandacht. De concurrenten beginnen de rozetrui onder druk
te zetten. Simeoni moet het doen zonder de steun van ploeggenoten. Zijn laatste
helper is zojuist overboord gekieperd. Het initiatief ligt bij zijn
concurrenten. De eerste tik wordt op de steile stukken uitgedeeld door Arnoud
Sprinck, de Luxemburgse rasklimmer. Simeoni pareert. Pats, daar zet Simeoni’s
landgenoot Danilo di Pisa aan. De kleine agressieve klimmer met een verre van
schoon dopingverleden, slaat een klein gat. Simeoni houdt zijn benen stil. Di
Pisa staat te ver achterop en is geen gevaar voor de roze trui. Net op het
moment dat de rust in de groep roze trui lijkt wedergekeerd is het Van Geldrop die
met een krachtige jump een opening forceert; Sprinck in zijn kielzog meenemend.
Simeoni is te verrast om de aanval te pareren en blijft zitten. Het tweetal
verdwijnt snel uit het zicht.
Zeven minuten scheiden de Nederlander Van Geldrop en de Luxemburg van
de kopgroep die in een gemakkelijker stuk zijn aangekomen. Het uitzicht zou
hier weids moeten zijn, maar dreigende regenwolken ontnemen de renners het
zicht op het ruige berglandschap. Niet dat ze daar veel van zouden genieten. De
uren en de bijbehorende inspanning beginnen hun tol te eisen. Van der Mees
begrijpt niet waarom de tifosi, de fanatieke Italiaanse fans, de kopgroep en
met name de Amerikaan Adams uitschelden. Zelf schuift hij een plaatsje op en
rijdt naast zijn Vlaamse vriend. Deze zal het niet lang meer maken. Zijn kaken
liggen bijkans op zijn stuur. Toch waagt Van der Mees zijn kans en vraagt de
Vlaming waarom hij nou perse wil weten hoe het met Eva is. De Vlaming reageert
niet. Voor Maarten is alles duidelijk en weigert zijn gedachte onder stoelen of
banken te steken. “Wat moet je met mijn vrouw?” “Zijt ge nou helemaal gek
geworden! Ik, uw vriend!” “Tis dien klootzak hierachter die het doet met uw
vrouw!” Alsof er een bom in Van der Mees hoofd afgaat. Alles valt op zijn plek:
het weinige en oppervlakkige contact en het telkens meespringen van die
Fransoos. “Hoe lang al?” “Sinds jullie teamgenoten waren,” hijgt de Belg. Van
der Mees is met stomheid geslagen. Hoe kon hij zo naïef zijn! Wat nu te doen.
Hij kan de Fransoos moeilijk op zijn gezicht timmeren met de camera op hen
gericht. “De tunnel! roept Strevels, de tunnel!” Na enkele tellen valt bij Van
der Mees het kwartje.
In de Hollandse commentaarcabine neemt de spanning toe. Van Geldrop en
Sprinck maken het gat met de zienderogen groter. De rozetrui zelf lijdt. Zijn
overige concurrenten, Marcado en De Marchi, zitten in zijn wiel en gokken op de
Stelvio.
Ruim vier kilometer onder de top van de Gavia ligt een lange tunnel.
Normaal gesproken is het hier zo donker als in de maag van een walvis. De weg
kruipt hier tegen de negen procent aan. Plots lost Strevels. Van der Mees
schuift op. Vlèrron in zijn wiel. De camera op de motor heeft louter aandacht
voor de erdoor zakkende Vlaming. De spaarzaam verlichte tunnel slokt de renners
op. Adrenaline en boosheid maken zich nogmaals meester van de Nederlander die
plots remt. De Fransoos kan hem net ontwijken, vloekt en slaat keihard tegen de
grond. Niet de manoeuvre van Van der Mees maar een door die laatste sublieme uitgevoerde
uppercut maakt aan alle aspiraties van Vlèrron een einde. De adrenaline pompt
verder door zijn lichaam. De demarrage is een feit. De donkere wanden met het
spookachtige licht zorgen voor een ultieme snelheidsbeleving. Nog even en hij
is buiten.
Struis en Doorn kunnen hun geluk niet op. Een Nederlander op weg naar
de etappezege en een ander naar eindwinst! Ze hebben net Van der Mees de tunnel
uit zien flitsen met de Amerikaan in zijn wiel. Beiden worden op afstand
gevolgd door een vermoeid ogende Australiër en een gerecupereerde Belg. Van de
Fransman geen spoor. “Waar blijft de winnaar van de bollentrui?” vragen zij
zich hardop af. De camera schakelt en neemt de andere Nederlander en
Luxemburger in beeld die bijna de tunnel zijn genaderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten