De etappe: het hotel

Verward kijkt hij om zich heen. Is het al zo laat. Het zweet breekt hem uit. Waar liggen mijn kleren toch? Nergens te vinden. Snel in de koffer kijken. Verkeerd tenue! Hoe is dat nou mogelijk? Lenzen in. Een blik naar buiten leert hem dat het startschot al is gegeven en het peloton zich al in beweging heeft gezet. Die verdomde lenzen! Dan maar zonder. Schoenen? Waar zijn die nu weer? Paniek, paniek, paniek…..

De klassieke muziek van zijn ochtendalarm klinkt hem als hard rock in de oren en doet hem met een schok uit zijn warrige droom ontwaken. Voor zijn gevoel is hij net gaan slapen. Wat een droom weer. Telkens weer, iedere keer. Altijd dezelfde hectiek, altijd aan het einde van een etappekoers. Vermoeidheid doet wat met het dromen. Een blik naast zich leert hem dat zijn kamergenoot nog slaapt. De mazzelaar. Hij kan fantastisch slapen, ook tijdens koers. "Hoeveel soorten slaapmiddel heb ik inmiddels uitgeprobeerd?" verzucht Maarten bij zichzelf. Niets mag baten. Vooral het in slaap vallen tijdens etappekoersen is een drama, zeker als de wedstrijd vordert en dus die alles verzurende vermoeidheid toeneemt. Langzaam schuift hij de gordijnen open. Fantastisch! De lucht boven Merano ziet grijs, maar de wegen zijn gelukkig droog. De weersvoorspellingen kloppen eindelijk. Van der Mees is een typische koudecoureur, goed in de koelte, puffend en steunend in de warmte. En wat is het warm geweest tijdens deze Giro. Een blik op de telefoon leert hem dat er geen berichten zijn. "Vroeger stuurde ze me nog berichtjes, maar de laatste tijd is dat - net zoals onze relatie - eigenlijk steeds minder geworden," verzucht hij bij zichzelf.

Andrea wordt eindelijk wakker, de slaapkop. "De Tour win je in bed," zei Joop altijd. Voor Andrea geldt eigenlijk hetzelfde: "De Giro win je in bed." "Was wat eerder gaan slapen, stomkop," sist hij hem toe. Andrea Peruzzini, de kopman voor deze Giro, geldt in het peloton als een echte mooie Mario, evenals de voormalige Italiaanse sprinter, die maar met zijn ogen hoefde te knipperen, om zo de meest mooie vrouwen zijn bed in te krijgen. Regelmatig neemt ook Andrea vrouwelijk schoon mee naar zijn hotelkamer."Mettiti a dormire sul divano", en dan kan je je heil op de bank of ergens anders gaan zoeken tot hij klaar is. Deze Giro is de 27-jarige Van der Mees als zijn kamergenoot aangewezen en het is al regelmatig raak geweest. Gelukkig voor Maarten is de Deense diesel, Lars Ullrich, al in het begin van de Giro uitgevallen, zodat er altijd wel een slaapplaats voor hem overblijft.

Een flink aantal kilometers verderop ontwaakt Martin Struis, de ervaren Nederlandse televisieverslaggever. Zijn hoofd voelt nog wat roestig aan. Het was weer eens laat gisteren. Laat vanwege de lange verplaatsing en de drukte op de Passo Tonale. Pas tegen achten kwam het gezelschap in het hotel aan; Co-commentator Michel Doorn en de Vlaamse chauffeur en manusje-van-alles Dupke Vangeneughten. Hoe langer de Giro duurt, hoe later de avonden en hoe hoger het promillage. De strip paracetamol en een koude douche brengen uitkomst. De ervaring leert hem dat de zeurende kater binnen het uur met de staart tussen zijn poten verdwijnt. Even twijfelt hij over een koud biertje uit de minibar, maar trekt kordaat zijn kamerdeur achter zich dicht.

Beneden in het restaurant zitten zijn kompanen enigszins ongeduldig al klaar. Snel wat gezonds eten: een jus d’orange, fruit met muesli en yoghurt en de onvermijdelijke koffie en hij is er weer klaar voor. "Wat gaat het worden vandaag, heren?" vraagt Struis aan zijn collega’s. Doorn, de oud-coureur, meldt dat het wel eens dé etappe van de laatste jaren kan gaan worden. "Vijf man binnen twee minuten van elkaar en dan deze monsteretappe. Dat gaat vuurwerk worden." Dupke, wiens echte naam Erwin Vangeneughten is, knikt en verzucht op typische Vlaamse wijze: "zeker en vast." Voor de meeste volgers is het een raadsel hoe Vangeneughten aan zijn bijnaam komt. De oud-coureur doet er het zwijgen toe. Struis heeft het hem al een aantal keer gevraagd, maar telkens viel hem een schouderophalend "Pfffffffah" ten deel. Vlamingen schijnen dit geluid, tezamen met het ophalen van de schouders tot kaakhoogte, altijd uit te stoten. "N’n auto stoat kloar," vervolgt Dupke, "ik ziet ge met n’n alf uur," staat op en verlaat het restaurant. Ook Michel is inmiddels klaar en verlaat eveneens de ruimte; Struis met zijn gezonde ontbijt achterlatend. "Stelvio, Mortirolo, Gavia en finish boven op de Stelvio, dat is geen kattenpis," overdenkt hij de etappe van vandaag. De commentaarpositie is bovenop de Stelvio gesitueerd. Ze zullen de renners vandaag twee keer zien. Eerst de doorkomst vanuit de noordzijde van de pas en tenslotte de finish. Dupke zal hem eerst afzetten en vervolgens met Doorn naar de start afdalen. Daar zullen ze wat interviews afnemen en sfeerbeelden schieten met de hulp van de laat ingevlogen cameraman Chris van Beelden. De Giro heeft de laatste week behoorlijk aan populariteit gewonnen, mede door het goede rijden van Van Geldrop, die de vijfde positie in het algemeen klassement inneemt en kans maakt op de eindzege in deze 100^ste Giro.

De stilte aan de ontbijttafel is veelzeggend. Zijn team, Brancaia pro cycling, heeft deze ronde matig gepresteerd. De nieuwe aanwinst Peruzzini verloor in de eerste de beste bergetappe met finish op de Blokhaus al minuten. Sprinter Hannemann kwam eenvoudig weg tekort tegen het hectische en sterke sprintersgeweld; het wegvallen van Ullrich, zijn lead out man, speelde hem behoorlijk parten. Een zesde plek in Napels is zijn hoogst genoteerde positie. Zelf is Van der Mees een aantal keer met ontsnappingen meegesprongen. De sfeer zit er niet in. Vandaag is buitencategorie en morgen wordt het sprinten in Milaan. De kans is aannemelijk dat de teller op nul zeges blijft staan. Ploegleider Di Roma, zelf oud-renner en winnaar van enkele Italiaanse semi-klassiekers, probeert de moed erin te houden. "Vandaag vliegen we erin, mannen!" Van der Mees kent de terminologie van zijn ploegleider inmiddels en heeft zijn aandacht op de ontbijttafel gericht: eitjes of extra corn flakes. Dat hij trek heeft, verbaast hem enigszins. Meestal is het tegen einde van een ronde met lange tanden eten. "Maagten," klinkt het. Die Italianen krijgen die ‘r’ er nimmer uit. "Jij bent de eerste vandaag, overal op reageren". Van der Mees baalt. Waarom hij weer en niet een aantal van die luizige Italianen. De vriendjespolitiek van die lui irriteert hem mateloos. "Meespringen op alles wat beweegt en wachten op versterking op de Gavia." De cornflakes smaken hem plots beduidend minder.

Aan de start is het fris. Overal vormen zich groepjes. De Italianen staan druk te praten, helm nog op het stuur en bril in de gecoiffeerde haren. Uiteraard hebben ze een zilveren armbandje en tatoeage. De Spanjaarden hebben het eveneens druk. Ze zijn altijd wat later. Meestal scoren ze ergens nog sterke koffie, voordat zij zich in de finishstraat melden. De Nederlanders en Belgen maken wat flauwe grappen over en met elkaar. Van der Mees staat het hele schouwspel apathisch te bekijken. Plots een hand op zijn schouder en een donkere stem die het woord tot hem richt: "Nog plannen vandaag, Maarten?" Van der Mees kijkt recht in het gezicht van mogelijk eindwinnaar Van Geldrop. De twee kennen elkaar al flink wat jaren, trainen vaak en spreken een enkele keer af om buiten het seizoen een biertje te drinken. "Zit in de eerste ontsnapping. Kijk wel hoe de benen zich vandaag houden." "En jij?” vraagt Maarten zijn trainingsmaat. "Mijn enige kans is als die Italianen naar elkaar blijven loeren." De mannen wensen elkaar succes en op het moment dat Van Geldrop wegdraait, fluistert hij Van der Mees wat toe, gevolgd door een vette knipoog. Van der Mees weet voldoende.