Klimclassic

Terwijl de muziek de zonovergoten finishplaats overdondert, vele wielertoeristen de finishlijn passeren, vraag ik Frits naar zijn Klimclassic ervaring. We zitten gezamenlijk aan Oktoberfeste achtige tafels, aangenaam rozig te zijn van onze 160 kilometer door Voerstreek en Ardennen. 'De eerste tachtig kilometer ging het niet geweldig,' antwoordt Frits om mijn gestelde vraag. 'En bij jou?' vraagt hij belangstellend. 'Bij mij gingen de eerste 160 kilometer niet geweldig!' Gelach aan tafel. Maar ging het nou slecht?

Kwart voor vier opstaan is geen lachertje. Enigszins gebroken van de vorige avond sta ik op, eet wat en stap een uur na het opstaan bij Rick in de auto. Nog even vader en chauffeur Kees ophalen voor een tweeënhalve uur durende rit naar het zuiden. De ruitenwissers verlenen hun dienst. De weersvoorspelling is matig tot redelijk. Eenmaal bij Weert breekt de zon door. Tijdelijk?

Vol verbazing stap ik de aangename temperatuur van Maastricht in. Warm ondershirt: exit. Beenstukken: exit. Stuurplaatje halen en Remco, Frits en Norbert opzoeken. We hebben ze snel gevonden. Ook Patrick en Ingrid rijden vandaag de Klimclassic. Nog even en het startschot klinkt. Onderweg.

De eerste heuvels verteer ik redelijk tot goed. Eigenlijk loopt het lekker- een lichte hoofdpijn daargelaten - tot goed. Bij de ravitaillering bied ik mijn bidons ter vulling aan. De ene is nog halfvol. Tot mijn stomme verbazing wordt deze leeggegooid. Ik uit mijn ongenoegen, waarop een kort 'zo gaat dat hier' volgt. Ik wens de man het allerbeste en lichtelijk cynisch bedankt ik hem.

Vorig jaar hadden we een beest van een klim volgend op de eerste verzorgingspost. Deze keer krijgen we zijn lange doch minder steile broer te verteren. Het houdt niet op. De tien procenten vliegen ons om de oren. Het gaat moeizamer en moeizamer. De volgende heuvels zijn evenmin voor de spreekwoordelijke poes. De klimtijdrit van de col d'Oneux nekt me. Gedrieën maken we er een spannende klim van: wie zet er als eerste aan en wie wint. In het dorp zet ik licht, te licht aan. Even kijken hoe de anderen ervoor staan. Ze zitten er nog aan. De finishlijn nadert. Rick rijdt naast me. Wie gaat er als eerste? Ik schakel, ga staan, zet aan. Verdomme het lukt niet. Rick rijdt met grote sprongen weg en gaat als eerste over de lijn. Na de finish bol ik uit. Remco en  Rick rijden door. Ik zit stuk. Geef over. 

Na de Oneux volgt het dak van de ronde: de Cima Klimclassic. Daarna de Redoute. Ook tijdsmeting. Ik laat deze voor wat het is en rijd 'rustig' naar boven. Het lijkt alsof de Redoute steiler is dan vorig jaar. De volgende klim, de Cornemont, gaat me redelijk af. De laatste bevoorrading is op de top. Ze bieden nootjes aan! Ik ben toch geen papegaai. De sportdrank, de helft van het woord klopt, is water met een snufje sportdrank dat naar tuinslang smaakt. Wat een slechte verzorging weer dit jaar. Wat een verschil - in negatieve zin - met de Amstel.

Wat rest van de rit gaat praktisch aan me voorbij. Mijn benen doen pijn, hoofdpijn blijft navenant aanwezig en keel wordt bijkans - door mijn allergie - dichtgeknepen. Vreemd genoeg loopt de klim vanuit Bolland wel weer redelijk. 

Klik hier voor de videobeelden

De 110 kilometer komt erbij. Tot mijn blijdschap constateer ik, net zoals bij de Amstel, een toename van het aantal vrouwelijke wielertoeristen. Geweldig! Helaas rijden er bij de 110 een flink aantal wegpiraten; lui die zich niets van verkeersregelgeving aantrekken, consequent links rijden. Ik krijg het nog aan de stok met zo'n fietspiraat.

In Maastricht wordt er in volle vaart doorgetrokken naar de finish, tegenliggers de kant inrijdend. Ik schaam me en laat lopen. Samen met Remco bollen we over de finishlijn. Terwijl het in de Bilt één van de koudste Hemelvaartsdagen ooit is geweest, Hoorn meer regen dan zonneschijn heeft gezien, ben ik rozig en licht verbrand door de aangename zon. Op naar Tilff-Bastogne-Tilff tijdens Pinksteren. Pasen de Anstel, Klimclassic op Hemelvaart. Wielrennen is geloofsbelijdenis. Lijden in de ruimste zin.